Various artist: Ο Μάκης Μηλάτος γράφει την κριτική του για τους δίσκους που κυκλοφορούν
Ένα ξεχασμένο τραγούδι που ακούγεται σε διαφήμιση νεκρανασταίνει τους Ten Years After, που καταφθάνουν τον Μάιο. Ναι, αλλά χωρίς τον Alvin Lee, την ψυχή του συγκροτήματος. Who cares. Θα ’ρθει «ένα πράμα» που θα λέγεται Ten Years After. Στην Αγγλία οι Jam (χωρίς τον Paul Weller) επανασυνδέθηκαν και βγάζουν (καλό) μεροκάματο, οι Who συνεχίζουν (παρότι έχουν μείνει οι μισοί), οι Led Zeppelin γλίτωσαν την ξεφτίλα στο παρά πέντε, όταν ήταν έτοιμοι να επανασυνδεθούν χωρίς τον Robert Plant (και με ντράμερ το γιο του πεθαμένου), οι Specials «εξόρισαν» τον Jerry Dammers, επειδή ήθελε να μην είναι απλώς μια tribute band του εαυτού τους, οι Spandau Ballet, μετά από 10 χρόνια στα δικαστήρια (για το πώς θα μοιράσουν τα φράγκα), κατάλαβαν ότι έχουν να κερδίσουν πολλά περισσότερα αν «συμφιλιωθούν», έστω και εικονικά, οι Doors συνεχίζουν χωρίς τον Jim Morrison, οι Queen χωρίς τον Frendy Mercury, οι Thin Lizzy χωρίς τον Phil Lynott. Τα ονόματα πετυχημένων συγκροτημάτων του παρελθόντος είναι επικερδή brand names προς πώληση. Μετά από αποτυχημένες απόπειρες για σόλο καριέρες, οι Blur, οι Verve, οι Soundgarden (και δεκάδες άλλοι) ξαναπουλάνε το παρελθόν τους σε συσκευασία δώρου. Δεν είναι και πολύ rock όλα αυτά, αλλά είπαμε... who cares. Πολλά τα λεφτά για λίγη ανυποληψία.
Τι το θες το γκρουπ αφού σε χαλάει;
Ωραίο μπέρδεμα, ειρωνικό, πολύχρωμο και πολιτικό σχόλιο για την pop κουλτούρα. Ο Νικίτας Κλιντ δοκιμάζει χωρίς τις Ρόδες και δημιουργεί το “Enemy - Cheap Science” (***), ένα καλειδοσκόπιο όπου χωράνε το rock & roll, το blues, το hip-hop, η reggae, τα ηλεκτρονικά, όλα πειραγμένα, παραμορφωμένα και τσαλακωμένα. Τρελούτσικο patchwork, διαρκές τσιμπολόγημα απ’ ό,τι παίζει στη μουσική, άσκηση ύφους, αλλά στο τέλος δεν σου μένουν και πολλά.
...έστω κι όχι όπως περίμενες, μερικές φορές. Καλύτερα να έμεναν μια ευχάριστη ανάμνηση, αλλά οι Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω είχαν άλλη γνώμη και κυκλοφόρησαν το «Ημερολόγιο μιας γυναίκας» (*), τόσο λόγιο και ακαδημαϊκό που εξοστρακίζεται απ’ την πραγματικότητα. Ο John Frusciante φτάνει στο 10ο! προσωπικό άλμπουμ με το “The Empyrean” (***), που απλώνεται σαν ομίχλη και σε κυκλώνει από παντού. Υπνωτιστικά κιθαριστικά σόλο, ψυχεδελικές και blues αναφορές, χαλαρή σύνδεση με τους Red Hot Chilli Pepers, ένα trip που μπορεί να σε ταξιδέψει. Με ένα concept άλμπουμ που διαπραγματεύεται τις σχέσεις ανδρών και γυναικών επιστρέφει ο Wynton Marsalis, εξού και ο τίτλος “He and She” (**). Ανάμεσα στις 22 συνθέσεις του δίσκου υπάρχουν απαγγελίες ποιημάτων, τελικά όμως δεν λειτουργεί, η ιδέα πάει στράφι. Το μουσικό μέρος, όμως, ακούγεται ευχάριστα.
Neeeext!
Μέσα σε μερικούς μήνες, με τρία διαφορετικά πρόσωπα, η Γιωργία Καλαφάτη διανύει μια απόσταση ετών. Πρώτα ως Sugahspank διατρέχει τη funk/hip hop πλευρά του μαύρου πλανήτη, αμέσως μετά με τους Sugah Galore πατάει τα ιερά χώματα του funk/rock και τώρα ως ντίβα του swing συνεργάζεται με τους Τhe Swing Shoes. Τα αποτελέσματα αυτής της συνεργασίας θα τα ακούσουμε παρέα στην επόμενη συναυλία της Athens Voice στον Ιανό (Παρασκευή 24/4). Υπάρχει κι ένας ακόμη λόγος για να ’ρθεις σ’ αυτή τη βραδιά: Ονομάζεται: His Majesty the King of Spain και... η νέα folk εξαπλώνεται στην πόλη.
Η βιόλα που θρηνεί, η μουσική λιτότητα, οι ήχοι (παιδικοί και σκληροί) που βγαίνουν απ’ την ψυχή, η ανεπιτήδευτη αδεξιότητα, η ιδιότυπη φωνή... Αρχέτυπα υλικά γιά το πρώτο άλμπουμ της Anni Rossi, που διαρκεί λιγότερο από μισή ώρα κι έχει τίτλο “Rockwell” (****), απ’ το όνομα του δρόμου που έμενε στο Σικάγο. Ένα κορίτσι 23 ετών που μαθαίνει μουσική από τα 3 και τώρα έχει κάτι να πει.
25°
