Οι καινούργιοι δίσκοι είναι πρόφαση για συναυλίες κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που κυκλοφορούν
Οι καινούργιοι δίσκοι είναι πρόφαση για+ συναυλίες κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που κυκλοφορούν. Κανένα γκρουπ ή μουσικός δεν περιμένει κάτι άλλο απ’ αυτούς, πέρα από το να μπορέσουν να συσπειρώσουν πάλι όσο περισσότερους φανς μπορούν. Γι’ αυτό καταφεύγουν στη «χρυσή συνταγή»... Δεν είναι ώρα για πειραματισμούς, δοκιμές και άστοχες αναζητήσεις. Έτσι τα γκρουπ που διαθέτουν «ένδοξο παρελθόν» επιστρέφουν σ’ αυτό, στη σιγουριά όσων έχουν ήδη ειπωθεί με επιτυχία. Με αυτή τη συνταγή πορεύονται τα τελευταία χρόνια οι Stones, οι U2, οι AC/DC, η Madonna, οι Metallica, o Bruce Springsteen και τώρα και οι Prodigy με το “Invaders Must Die” (**), ένα άλμπουμ που μας τραβάει απ’ το μανίκι καμιά δεκαριά χρόνια πίσω και μας «υποχρεώνει» να θυμηθούμε τη «χρυσή εποχή» του “The Fat of the Land”. Ωραία... Τη θυμηθήκαμε... Ε, και; Να όμως που η συνταγή δικαιώνεται, και με τη «μία από τα ίδια...» οι Prodigy θριαμβεύουν. Το άλμπουμ εκσφενδονίστηκε στο Νο1 και οι συναυλίες τους είναι ήδη sold out στην πατρίδα, εκεί όπου αυτές τις μέρες θριαμβεύουν επίσης και οι Specials, οι οποίοι ενώθηκαν για τη δική τους «τελευταία αρπαχτή», παίζοντας τις επιτυχίες του παρελθόντος αλλά χωρίς τον Jerry Dammers στη σύνθεσή τους, γιατί αυτός ο ανόητος είπε πως είχε νόημα να ενωθούν αν –ως ενήλικες πια– έκαναν καινούργια ενήλικη μουσική. Οι υπόλοιποι κατάλαβαν τότε πως δεν είχε πιάσει το βαθύτερο νόημα της επανασύνδεσης και –σοφά ποιόντες– τον άφησαν απ’ έξω. Τώρα, κάθε βράδυ πίνουν στην υγειά του και μοιράζονται το μερτικό του.
Is Anybody There?
Να σας γυρίσω λίγο πίσω, στην Athens Voice της 12/6/08 και στο κείμενό μου «Η απόλαυση της ακρόασης». Ακούω το πρώτο σόλο άλμπουμ του Felizol (Γιάννης Βεσλεμές), που έχει τίτλο “Birthdays” (****), μια περίτεχνη αποδόμηση μελωδιών, ένα παζλ εικόνων (σκηνοθέτης γαρ) και συναισθημάτων με πολλές εκδοχές, κομμάτια και θρύψαλα ηλεκτρονικής ποπ, ένα όμορφο ταξίδι με πολλά εμπόδια, που μπορεί να σε πάει αλλού κάθε φορά που τον ακούς.Το ίδιο συμβαίνει και με το νέο άλμπουμ του Νεκτάριου Καραντζή “Terra Incognita ΙΙΙ” (***), ένα καλειδοσκόπιο ήχων του 20ού αιώνα που τροφοδοτείται από jazz, rock, σύγχρονη μουσική, αυτοσχεδιαστική διάθεση και μια ορχήστρα 16 οργάνων που πηγαίνουν παντού και ξεσκεπάζουν κάθε μουσικό ιδίωμα. Διαφορετικοί δίσκοι, ικανοί όμως να προσφέρουν την «απόλαυση της ακρόασης» αν τους δοθεί ο κατάλληλος χρόνος, η διάθεση και η προθυμία, όλα αυτά που απουσιάζουν από τον “one night stand” τρόπο με τον οποίο έχουμε συνηθίσει ν’ ακούμε. Στα πεταχτά...
Οι σπουδαίες ικανότητές του εμφανίζονται σαν αναλαμπές μέσα στο δίσκο και μας θυμίζουν την ιδιοφυΐα του, ενώ δείχνει πρόθυμος να συμφιλιωθεί με ό,τι «πολέμησε» στο παρελθόν, γιατί η αγάπη τα κάνει όλα δυνατά. Ο Frank Black χρησιμοποιεί υλικά απ’ αυτά που υπονόμευσε πριν από 30 χρόνια, επειδή η γυναίκα του Violet Clarck μεγάλωσε μ’ αυτά. Ηχογράφησαν μαζί «για πλάκα» ένα τραγούδι, κι αυτό κατέληξε στο άλμπουμ “Petits Fours” (***) που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, κρυπτόμενοι πίσω από το όνομα Grand Duchy. Ενα καλειδοσκοπικό άλμπουμ με άνισα αποτελέσματα, απ’ την ενόχληση ως την απόλαυση, αλλά η Violet Clarck μάς κλείνει το μάτι όταν ο Frank κοιτάει αλλού.
Glastonbury ή Woodstock;
Πριν από λίγα χρόνια τρέχαμε στα μεγάλα φεστιβάλ για να ακούσουμε τον ήχο που έρχεται. Να όμως που αυτή η συμπαντική νοσταλγία επιδρά στη φυσιογνωμία τους και αλλοιώνει το χαρακτήρα τους. Το φετινό Glustonbury αρχίζει να θυμίζει Woodstock με Neil Young, Bruce Springsteen και C,S&N, ενώ σε άλλα φεστιβάλ θα βρεθούν ο Leonard Cohen, o Bob Dylan κι όλη τους η κλάση. Και με μια μικρή παράφραση: “If you ’re going to festival/ Be sure to wear some flowers in your hair...”.
...και συγκεκριμένα από τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ο Robyn Hitchcock φαίνεται πως έδεσε με τους Venus 3 (στους οποίους συμμετέχει και ο Peter Buck των REM) και στο δεύτερο δίσκο τους “Goodnight Oslo” (***) δείχνουν να έχουν βρει το βηματισμό τους για έναν καλό, ενήλικο, ανθρώπινο, μελαγχολικό δίσκο, απ’ αυτούς που ξέρουν να κάνουν καλή παρέα χωρίς να ζητάνε τίποτα. Εκτός ίσως από λίγη προσοχή.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
11°
