Ο πόνος είναι ένας παγετώνας / που μετακινείται μέσα μας / σκάβει βαθιές κοιλάδες / δημιουργεί φανταστικά τοπία / και τροφοδοτεί το έδαφος με πολύτιμα μέταλλα και άλλα στοιχεία / γι’ αυτό μην παραλύεις από φόβο / όταν τα πράγματα γίνονται πραγματικά ζόρικα.
Αυτοί είναι οι στίχοι από το «Glacier», το τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ με ένα πιάνο που θυμίζει Ραχμάνινοφ και με αυτά τα λόγια που, όπως λέει ο ίδιος, «θα ήθελα να είχα ακούσει όταν ήμουν νέος, για να μου δώσουν θάρρος». Το έγραψε αφού είδε ένα μήνυμα στο κινητό του: «άσχημα νέα» κι όταν έτρεξε στο γιατρό για να του το «μεταφράσει» έμαθε πως είχε AIDS. Ο παγετώνας υπήρχε μέσα του από μικρό παιδί, αλλά κάθε τόσο χιόνιζε και ο παγετώνας μεγάλωνε. Το AIDS έδωσε στον πόνο του νέες διαστάσεις και είναι μόνο 44 ετών.
Είχαν προηγηθεί η κατάθλιψη, η ανέχεια, η εξάρτηση από ποτό και κοκαΐνη, αλλά και οι υπόλοιποι Czars (το παλιό του συγκρότημα), που τον παράτησαν επειδή δεν τον άντεχαν, «κι εγώ δεν άντεχα τον εαυτό μου έτσι που ήμουν» συμφωνεί και ο ίδιος. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά βίωσε πρόσφατα και την εγκατάλειψη από μια σχέση, την πρώτη που έκανε αφού μπόρεσε να ανακάμψει απ’ την καταστροφή, δημιουργώντας το 2010 τον πρώτο του σόλο δίσκο «Queen of Denmark» που δικαίως βρέθηκε στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Ο εραστής του τον εγκατέλειψε σιωπηρά κι εξαφανίστηκε μετά από 6 μήνες σχέσης και το «Pale Green Ghosts» είναι γεμάτο απ’ αυτό(ν).
Αν η σπουδαία τέχνη χρειάζεται μια πραγματικά βασανισμένη ζωή για να φυτρώσει, να ανθίσει και να καρποφορήσει, ο John Grant έχει όλα τα εχέγγυα και ο «παγετώνας μέσα του έχει ήδη σκάψει βαθιές κοιλάδες κι έχει δημιουργήσει φανταστικά τοπία», που τώρα μετασχηματίζονται σε υπέροχα τραγούδια που αυτή τη φορά, εκτός από την κυριαρχία του πιάνου, όπως συνέβαινε στον προηγούμενο δίσκο του, υπάρχουν και πολλές αναφορές στη synth-pop της δεκαετίας του ’80 και στη σκανδιναβική electropop σκηνή, καθώς το άλμπουμ είναι ηχογραφημένο στο Ρέκιαβικ με συνεργασίες των Kleerup και Biggi Veiri (Gus-Gus).
Πέρα, όμως, από το ηχητικό πλαίσιο, η ουσία είναι πως ο John Grant «δεν έχει παραλύσει από φόβο» και κάνει ένα άλμπουμ με δυνατές μελωδίες, ποιητικό λόγο, σπουδαία ερμηνεία, μελαγχολικό αλλά αληθινό και καθόλου παραιτημένο. Όπως ακριβώς συμβαίνει αυτό τον καιρό και με τον Wilco Johnson, ο οποίος διαγνώστηκε με καρκίνο που του δίνει λίγους μήνες ζωής αλλά κάνει περιοδεία, ετοιμάζει δίσκο και ζει κάθε (τελευταία) στιγμή, έτσι και ο John Grant με τον τρόπο του, τη στάση του, την αισθητική του και την τέχνη του, διδάσκει ζωή.
13°
