"Ι like to dance, man", φαντάζομαι τον Josh Homme να σμίγει τα φρύδια του σαν παιδάκι που κάνει νάζια για να του πάρεις παγωτό ξεστομίζοντας αυτή την ατάκα στη δημοσιογράφο που του πήρε πρόσφατα συνέντευξη για το NME. Η ερώτηση φυσικά αφορούσε το νέο και έβδομο στη σειρά άλμπουμ των Queens Of The Stone Age, “Villains”, που κυκλοφόρησε στις 25 Αυγούστου.
Η νέα δουλειά των Queens Of The Stone Age έχει χαρακτηριστεί “up-tempo” και από τον ίδιο τον Homme σε συνεντεύξεις του, αλλά και μέσα από τα έξυπνα promo teasers που ξεκίνησαν περίπου 3 μήνες πριν από την κυκλοφορία της. Την παραγωγή έχει κάνει ο Mark Ronson (βλέπε: Amy Winehouse, Adele, Bruno Mars, Lady Gaga), πληροφορίες που έκαναν τους fans (και μη) να αναρωτιούνται τι ήχο θα έχει το “Villains”, άλμπουμ που δεν περιλαμβάνει καμία άλλη ηχηρή συνεργασία, όπως μας έχει συνηθίσει ο Homme με τους υπέροχους φίλους του (π.χ. Mark Lanegan, Dave Grohl, Trent Reznor κλπ).
Η όρεξη του Homme να έρχεται πίσω από το αυτί σου όταν έχεις πατήσει το play και να σου ψιθυρίζει «Χα! Την πάτησες!», δεν είναι κάτι καινούριο και δεν συμβαίνει μόνο με τους Queens Of The Stone Age, αλλά και με τα υπόλοιπα side projects του, είτε αυτό είναι οι EDM, είτε η παραγωγή ενός άλμπουμ. Δεν είναι και λίγο να «περπατήσεις χέρι-χέρι» με ολόκληρο Iggy Pop, σωστά;
Στο κενό που μεσολάβησε πριν το σκοτεινό “…Like Clockwork”, αλλά και μετά από αυτό, ο Josh Homme «έκανε δουλίτσα» που αδιαμφισβήτητα τον έφερε σε ένα άλλο μέρος όχι μόνο μουσικά, αλλά και προσωπικά. Έφτιαξε ένα super group «με τον κολλητό», Dave Grohl και τον –δε χρειάζομαι συστάσεις– John Paul Jones (Them Crooked Vultures), έγινε «ο μπαμπάς» του Alex Turner (και των Arctic Monkeys συνολικά tbh), επανεφηύρε τον –larger than life– Iggy, έγραψε στο στούντιο κιθάρες για τη Lady Gaga και ενδιάμεσα πέρασε μια σκατένια περίοδο σε προσωπικό επίπεδο.
Το “… Like Clockwork” του 2013 ήρθε μετά από ένα διάλειμμα έξι ετών για το συγκρότημα και σαφώς απείχε ηχητικά από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Η δύσκολη περιόδος του Homme πέρασε στο άλμπουμ, όχι μόνο συνθετικά, αλλά και στιχουργικά. Ωστόσο, είναι ένα άλμπουμ με βροντερές συμμετοχές, συνολικά σκοτεινό, αλλά με sassy ενέσεις, από αυτές που μόνο ο Homme ξέρει να ρίχνει, όπως για παράδειγμα το “Smooth Sailing”. Δεν ήταν όμως το “…Like Clockwork” η νέα εποχή των QOTSA. Τώρα είναι.
Στο “Villains”, οι QOTSA ζωγραφίζουν έξω από το περίγραμμα. Το άλμπουμ ανοίγει δυνατά με το “Feet Don’t Fail Me ” με την επική εισαγωγή και ένα «θρασύτατο» φλερτ με disco αναφορές στη ραχοκοκαλιά του τραγουδιού. Ταυτόχρονα μοιάζει να «ξέμεινε» από το "Post Pop Depression", γεγονός που επιβεβαίωσε σε συνέντευξh στο γερμανικό ραδιοφωνικό σταθμό 1LIVE Plan B ο Homme, μία μέρα μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ.
Ακολουθεί τo πρώτο single του δίσκου, “Way You Used To Do”, ένα αμιγώς QOTSA κομμάτι που όμως προβοκάρει έντονα, καθώς το άγγιγμα του Ronson είναι εμφανές. Σε κάνει όντως να θες να χτυπήσεις τα δάχτυλά σου ρυθμικά, να αρπάξεις κάποιον και να αρχίσεις να χορεύεις ξέφρενα. Δεν επιλέχθηκε τυχαία ως πρώτο single του “Villains”. Το κομμάτι είναι ένα statement. Στη συνέντευξη με το NME ο Homme είπε επίσης, “We’re here to do bad guy stuff!” και το “Way You Used To Do” είναι ακριβώς αυτό, με ένα αυθεντικό QOTSA riff να δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα. Είναι επίσης μια καλή απόδειξη του τι είναι ικανός να κάνει ο Jon Theodore, το νέο μέλος της μπάντας στα κρουστά, στον οποίο χρεώνει την «απογείωση» του κομματιού ο Homme.
Όσο για το "Domesticated Animals"... Θυμάται πια κανείς τους φόβους και τις προκαταλήψεις που ίσως είχε απέναντι στο “Villains”; Όχι. Ένα κομμάτι που σε αρπάζει από τα μαλλιά με την πρώτη, αν και απαιτεί αρκετές ακροάσεις για να πάτε μαζί στο δρόμο που δείχνουν οι QOTSA. Ένα σημαντικό κομμάτι για το δίσκο, καθώς είναι πλέον κατανοητό ότι κανείς δεν προσπάθησε να υπερισχύσει κανενός. Ο Mark Ronson είναι το έκτο μέλος των QOTSA.
Για αυτό και στο “Fortress” κυλάει το νερό στ’ αυλάκι. Μια πιο ήσυχη στιγμή του “Villains”, ικανή ωστόσο να καταστασεί σαφές για πόσο καλοδουλεμένο άλμπουμ μιλάμε. Τοποθετημένο στρατηγικά στο tracklist, για να δώσει τη θέση του στο εκρηκτικό “Head Like A Haunted House”, που λογικά θα γίνει το αγαπήμενο των σκληροπυρηνικών QOTSA fans.
Το “Un - Reborn Again” που παίρνει τη σκυτάλη είναι ίσως το κοντινότερο στην προηγούμενη κυκλοφορία της μπάντας κομμάτι, με ένα πολύ ενδιαφέρον twist προς το τέλος του. Σε μία ανεπαίσθητη παύση αλλάζει “inside out”. Κάπως, σαν να φοράς το παλτό σου από την ανάποδη. Και αν το “Hideaway” φαίνεται ίσως κάπως αδιάφορο σε ένα πρώτο άκουσμα, αν του δώσει κανείς την ευκαιρία, μπορεί να εντοπίσει και εδώ την επιρροή του Iggy, διακριτικά synth, αλλά και στίχους που κλείνουν το μάτι για το τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια.
Μεγάλη ανάσα με το δεύτερο επίσημο single του “Villains”, “The Evil Has Landed”, που είναι και το τελευταίο highlight του άλμπουμ, λίγο πριν αυτό φτάσει στο τέλος του. Αυτό το ριφάκι, λέει ο Josh, τον «ταλαιπωρούσε» 15 χρόνια και δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι σε αυτό το (κλασικό QOTSA) κομμάτι, βρήκε τον τόπο του.
“The Villains Of Circumstance”, το τελευταίο κομμάτι του δίσκου. Οι ρομαντικοί θα πούμε ότι είναι η συνέχεια του “The Vampire of Time and Memory” του “…Like Clockwork” και η αλήθεια είναι πως, ούτε ο ίδιος ο Josh αρνήθηκε τη σύνδεση με το προηγούμενο άλμπουμ. Είναι ένα “love song”, αδιαμφισβήτητα. Δεν πρόκειται όμως για μία ανιαρή μπαλάντα, αλλά ένα κομμάτι με εκρήξεις, ένα unreathy, ντελιαρικό σόλο και μια κατάθεση του Homme, που στο τέλος του δίσκου βγάζει πια τα dancing shoes, για να αποτίσει φόρο τιμής σε εκείνο που τον έχει φέρει μέχρι εδώ σήμερα, τον έρωτα και κατά συνέπεια, την οικογένειά του.
Στα 44 του, πιο σέξι από ποτέ, ο Homme επιστρέφει με τους QOTSA έχοντας οικειοποιηθεί πλήρως το προσωνύμιο που του έχει αποδοθεί ουκ ολίγες φορές: Ginger Elvis. Μας τιζάρει moves σε ένα gifακι που μπορεί να λιώσει και παγόβουνο, περνάει τεστ αλήθειας, δε βγάζει από πάνω του το μαύρο leather jacket, σηκώνει τα εκφραστικά ξανθοκόκκινα φρύδια του που ξέρει πόσο λατρεύουν τα κορίτσια. Είναι leader. Σίγουρα πολλοί θα πουν ότι το «εργοστάσιο» πίσω από τους Queens Of The Stone Age, έχει πιάσει πολύ καλά το νόημα και τον αντίκτυπο της περσόνας του στην pop κουλτούρα και μας επανασυστήνει τον Josh, σαν sex symbol. Ναι, έτσι είναι.
Απλώς, όταν στα 14 σου έχεις ιδρύσει τους Kyuss, την μπάντα που άλλαξε το stoner metal για πάντα, όταν έχεις ενώσει όλη την Palm Desert σκηνή κάτω από μία ομπρέλα και ξέρεις ότι δεν ήσουν ποτέ mainstream (με τη στενή έννοια του όρου τουλάχιστον), αλλά κάνεις αυτό που γουστάρεις πραγματικά και απλώς ένα μάτσο “weirdos” εκεί έξω κατανόησαν τη γλώσσα που μιλάς, ουσιαστικά, δε δίνεις δεκάρα πια για το marketing, τα social media ή οτιδήποτε. Το διασκεδάζεις! Καρπώνεσαι όλα όσα έχεις σπείρει και ανακαλύπτεις ξανά τη χαρά του να παίζεις μουσική για τη μουσική, αυτή που σου υπαγορεύει η καρδιά σου να γράψεις, με αυτή τη σκανταλιάρικη φάτσα, πλημμυρισμένη από μια παιδικότητα που κρύβεται μέσα στις rock n’ roll ρυτίδες που σχηματίζονται στο μέτωπό σου, όταν τα φρύδια σου σμίγουν.
Συνεπώς, το “Villains” είναι πρώτα από όλα ένα album που πρώτα η ίδια η μπάντα, ένιωσε «σωστό», ολοκληρωμένο και μάλλον αυτό το κάνει ένα καλό άλμπουμ για όσους έχουν αφήσει πια στην άκρη τη στενομυαλιά όσο αναφορά τη μουσική γενικότερα και την εξέλιξη μίας μπάντας ειδικότερα. Στο πανέξυπνο βιντεάκι που ανέβηκε στην επίσημη σελίδα των QOTSA στο Facebook, όπου ο Liam Lynch «παίρνει συνέντευξη» από τα προηγούμενα άλμπουμ τους για να μάθει τη γνώμη τους για το “Villains”, αναφέρεται η εξής φράση: “Opinions are like assholes. Some are shitty, some are… really amazing!” και αυτό τα λέει όλα.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
14°
