Από την εποχή που υιοθετήθηκε για τον 4ο δίσκο των Led Zeppelin, το «IV» έχει γίνει τίτλος για πάρα πολλά άλμπουμ. Μόνο πέρυσι το χρησιμοποίησαν οι Black Mountain, o Carlos Santana και οι BadBadNotGood κι αν κοιτάξουμε πιο πίσω έχουν αισθανθεί την ανάγκη να το χρησιμοποιήσουν από τους Toto ως τους Cypress Hill και από τον Lil Wayne ως τους Godsmack. Αν το 2ο άλμπουμ είναι για κάθε συγκρότημα το πρώτο δυνατό τεστ ώστε να αποδείξει πως δεν ήταν ένα πυροτέχνημα που δημιούργησε μια καλή εντύπωση με το ντεμπούτο του η οποία εύκολα ξεφούσκωσε, ο 4ος δίσκος δείχνει –ίσως– μια μορφή ενηλικίωσης. Φτάνοντας σε αυτό το σημείο ένα γκρουπ δεν είναι ούτε παλιό, για να έχει εγκλωβιστεί στην αυταρέσκεια της επανάληψης που φέρνει η αποδοχή, αλλά ούτε και καινούργιο, για να μας κερδίσει η πρώτη εντύπωση. Καλείται να επαναβεβαιώσει (και στον ίδιο του τον εαυτό) πως αξίζει να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε μαζί του αλλά και να μπορέσει να μην εγκλωβιστεί σε ένα μουσικό πλαίσιο που έχει ήδη διαμορφώσει.
Το «IV» των Baby Guru είναι φανερό πως αναζητάει την ανανέωση και τον επαναπροσδιορισμό. Το τρίο γίνεται κουαρτέτο με την προσθήκη κιθαρίστα, ο ήχος τους δεν φλερτάρει μόνο με τα 60s και τα 70s αλλά φτάνει ως τη δεκαετία του ’80 ενώ προστίθενται και κάποιες «εξωτικές» νότες που φτάνουν από το afrobeat ως τη Βραζιλία (λόγω και του Jef «Egg Hell» Maarawi στο «Motel Rwanda»). Όπως πάντα είναι συνεπείς και εργατικοί, προσέρχονται στη μουσική με σεβαστικό τρόπο, το μουσικό τους σύμπαν είναι διευρυμένο, η ψυχεδελική ποπ είναι κι εδώ πανταχού παρούσα, μόνο που έχεις την αίσθηση πως, ενώ ενηλικιώνονται, δεν ωριμάζουν μουσικά στον ίδιο βαθμό.
Ο Costinho (Κωστής Ζουλιάτης) μετράει αντίστροφα από μόνος του και από το προηγούμενο άλμπουμ «3» πάει στο «2» αλλά χωρίς να φθίνει η δημιουργικότητά του. Κάθε άλλο… Στον καινούργιο του δίσκο παρουσιάζει 2 συνθέσεις μεγάλης διάρκειας με 2 διαφορετικά κουαρτέτα θαυμάσιων μουσικών που αυτοσχεδιάζουν δημιουργικά πλαισιώνοντας τις απλές, γοητευτικές πιανιστικές του αφορμές. Ένα μουσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορείς να χαθείς.
Το «One Chord Wonders» είναι μία από τις πρώτες μελέτες για το πανκ που κυκλοφόρησε στη δεκαετία του ’80 γραμμένο από τον Dave Laing (με υπότιτλο «Power and Meaning in Punk Rock») και τώρα κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Κουκκίδα», με τίτλο «Λόγος και σημασία στο πανκ ροκ». Τίτλος παρμένος από ένα τραγούδι των Adverts και προσπάθεια ανάλυσης του αγγλικού πανκ σε μουσικό, στιχουργικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Η μετάφραση του Αλέξη Καλοφωλιά το βοηθάει να μεταφερθεί εύστοχα στα ελληνικά, είναι χρήσιμο στο μελετητή του πανκ φαινομένου αλλά δείχνει την ηλικία του και ο τρόπος γραφής του δεν το κάνει και ιδιαίτερα «γοητευτικό» ανάγνωσμα.
6°
Το «IV» των Baby Guru είναι φανερό πως αναζητάει την ανανέωση και τον επαναπροσδιορισμό. Το τρίο γίνεται κουαρτέτο με την προσθήκη κιθαρίστα, ο ήχος τους δεν φλερτάρει μόνο με τα 60s και τα 70s αλλά φτάνει ως τη δεκαετία του ’80 ενώ προστίθενται και κάποιες «εξωτικές» νότες που φτάνουν από το afrobeat ως τη Βραζιλία (λόγω και του Jef «Egg Hell» Maarawi στο «Motel Rwanda»). Όπως πάντα είναι συνεπείς και εργατικοί, προσέρχονται στη μουσική με σεβαστικό τρόπο, το μουσικό τους σύμπαν είναι διευρυμένο, η ψυχεδελική ποπ είναι κι εδώ πανταχού παρούσα, μόνο που έχεις την αίσθηση πως, ενώ ενηλικιώνονται, δεν ωριμάζουν μουσικά στον ίδιο βαθμό.
Ο Costinho (Κωστής Ζουλιάτης) μετράει αντίστροφα από μόνος του και από το προηγούμενο άλμπουμ «3» πάει στο «2» αλλά χωρίς να φθίνει η δημιουργικότητά του. Κάθε άλλο… Στον καινούργιο του δίσκο παρουσιάζει 2 συνθέσεις μεγάλης διάρκειας με 2 διαφορετικά κουαρτέτα θαυμάσιων μουσικών που αυτοσχεδιάζουν δημιουργικά πλαισιώνοντας τις απλές, γοητευτικές πιανιστικές του αφορμές. Ένα μουσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορείς να χαθείς.
