Πρόσωπα και ήχοι με ιστορία. Έζησαν όσα δεν θα ζήσουμε ποτέ, ήταν εκεί που θα θέλαμε να είμαστε, κοιτάζουν πίσω και βλέπουν ωραίες στιγμές.
Οι πίσω μου σελίδες
Η θρυλική Buffy Sainte-Marie ήταν εκεί όταν συνέβη «το μοιραίο». Όπως σημειώνει και η ίδια: “When I was 13, Elvis was 19”. Ινδιάνικο αίμα, ψυχεδέλεια, χίπικες ιδέες, η τρέλα της δεκαετίας του ’60. Επιστρέφει με το άλμπουμ “Running for the drum” (***), λίγο από ινδιάνικους ρυθμούς, λίγο folk, λίγο τραγούδι διαμαρτυρίας, να κι ο μυθικός Taj Mahal που συμμετέχει... Υπάρχει κι ένα dvd για να τη γνωρίσετε καλύτερα – αξίζει τον κόπο.
Όσο για τον Manu Chao έχουμε καταλάβει πια ότι έχει περάσει στη φάση «περισσότερο ακτιβιστής και λιγότερο δημιουργός», αλλά τι πειράζει αν του τελείωσε; Έχει ακόμη αυτόν το διονυσιακό εκστασιασμό και μερικά τραγούδια που δονούν τα πλήθη καθώς ονειρεύονται πως θ’ αλλάξουν τον κόσμο. Έτσι –σοφά ποιών– αντί για καινούργιο δίσκο καταφεύγει σ’ ένα 2πλό cd (+dvd) με ζωντανές ηχογραφήσεις του γνωστού ρεπερτορίου (+ εικόνα για τα αχόρταγα μάτια μας) και το “Baionarena” (***) γίνεται το άλμπουμ που αξίζει να έχεις, γιατί Manu Chao = live. Όσοι δεν έχουν χάσει την όσφρησή τους από τα αποσμητικά χώρου, μπορούν να πάρουν μυρωδιά για την αγγλική εργατική τάξη των δεκαετιών του ’60 και του ’70 από τη συλλογή “Working Man’s Soul 2” (***). Το πρωί εργάτες και το βράδυ μουσικοί που διασκέδαζαν τους συναδέλφους σε μπαρ εργατικών συνοικιών, συγκροτήματα που τα αποτελούσαν τορναδόροι, οξυγονοκολλητές, σιδεράδες που το βράδυ γούσταραν να παίζουν μουσική.
Έξω οι Αμερικάνοι
Κάποτε όσοι ακούγαμε rock (και τα συναφή) εχθρευόμασταν τις αμερικάνικες πολυεθνικές και τον οικονομικό τους ιμπεριαλισμό κι αντιδρούσαμε στα πολλά φράγκα των συγκροτημάτων και στις εντυπωσιακές συναυλίες-υπερπαραγωγές. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που το να υπογράψει ένα συγκρότημα σε πολυεθνική αποτελούσε όνειδος. Τώρα χαιρόμαστε που μια κολοσσιαία αμερικάνικη πολυεθνική όπως η Live Nation (που υπογράφει αστρονομικά συμβόλαια με καλλιτέχνες) πάτησε πόδι και στην Ελλάδα και μας φέρνει τη Madonna, τους AC/DC και (σε λίγο) τους U2. Πότε είχαμε δίκιο άραγε; Τότε ή τώρα;
Η ελληνική (αν και αγγλόφωνη) folk προοδεύει σταθερά. Ο Συμεών Νικολαΐδης ενισχύει το καλό επίπεδο μ’ ένα άλμπουμ γεμάτο όμορφες μελωδίες, θαυμάσια γυναικεία φωνητικά (που φέρνουν στο νου τα πρόσφατα live του Leonard Cohen), γλυκές ενορχηστρώσεις και αισθητική αντίληψη που διανύει την απόσταση από τον Bob Dylan ως την Joni Mitchell. Το άλμπουμ είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Νίκου Νικολαΐδη και σίγουρα ο αμετανόητος «πιουρίστας» του παλιού rock’n’roll μελοδράματος θα είναι περήφανος όχι μόνο για τη μουσική δράση του παιδιού του αλλά και για το μουσικό του πολιτισμό.
Απολαυστική, νεο-ρετρό jazz με τον Γιώργο Κοντραφούρη να παίζει με το Hammond του για ευχαρίστηση και διασκέδαση. Το τρίο αποδίδει πολύ καλά, η jazz βάση στολίζεται με στοιχεία από διάφορα μουσικά είδη, το άλμπουμ ρέει –σχεδόν– ανεμπόδιστα.
Η ωραία Φινλανδία
Η μουσική των υπερ-βόρειων λαών συνδυάζει την «τρέλα» και την «αθωότητα», το «μινιμαλισμό» και την «υπερβολή». Μέσα σε αυτό το κλίμα οι Paavoharju συμπλέκουν μωρουδίστικες φωνούλες, ήχους του αέρα και της θάλασσας, κομμάτια κι αποσπάσματα από ποπ μελωδίες, «χαλασμένα» βαλσάκια και παιδικά τραγούδια, και συγκροτούν το “Laulu Laakson Kukista” (****), κάτι σαν ένα αθώο ποπ παιχνίδι που μένει «ημιτελές». Ο βασικός δημιουργός της εταιρείας Sami Sanpakkila (που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο ES) κυκλοφορεί το 5ο του άλμπουμ με τίτλο “Kesamaan lapset” (***), καταφεύγοντας κι αυτός σε αναμνήσεις από παιδικά καλοκαίρια, χρησιμοποιώντας μινιμαλιστικές φόρμες και στοιχεία που εκτείνονται από την indie ως την κλασική μουσική. Οι δίσκοι της Fonal σίγουρα δεν είναι για όλους, όλοι όμως μπορούν να καταλάβουν το πνεύμα και τον πολιτισμό της περιοχής.
