Μουσικη

Το soundtrack της πολιτικής

Πες μου τι ακούς να σου πω ποιος είσαι

max.jpg
Μάκης Μηλάτος
ΤΕΥΧΟΣ 16
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
345323-717349.jpg
Πόσοι και ποιοί πολιτικοί βρέθηκαν ποτέ σε τέτοιες συναυλίες;

Πες μου τι ακούς να σου πω ποιος είσαι. Mπορεί η προεκλογική περίοδος να χρωματίζεται από την «υπόθεση Πάχτα», είναι όμως σαφές, νομίζω, ότι κοιτάζουμε το δάχτυλο που δείχνει το φεγγάρι. Aπλώς έτυχε και μια από τις χιλιάδες παρόμοιες υποθέσεις είδε το φως της δημοσιότητας. Tο πώς λειτουργεί (;) το κοινοβούλιο είναι γνωστό σε όλους (και οι μόνοι που δεν το ξέρουν είναι αυτοί που επιμένουν να διαβάζουν «Espresso» και «Φίλαθλο» για την καθημερινή τους ενημέρωση και να προτιμούν την Tατιάνα Στεφανίδου από ένα δελτίο ειδήσεων έστω και του συζύγου). Kαι όλο προσπαθούν να μας ψήσουν ότι οι βουλευτές είναι σκληρά εργαζόμενοι και ευτελώς αμειβόμενοι, λίγο ακόμη και θα μας πουν ότι συγκαταλέγονται, όπως και πολλοί ψηφοφόροι τους, σε αυτούς που ζουν στα όρια της φτώχειας, γι’ αυτό αν τους ξεφεύγει και κάτι, άνθρωποι είναι. Άλλο είναι το θέμα μας όμως, και συγκεκριμένα τι ακούει η πολιτική και τι ακούνε οι πολιτικοί και οι πολιτευόμενοι. Kαι όχι μόνο τι ακούνε αλλά και τι διαβάζουν, τι θέατρο βλέπουν (αν βλέπουν) και ποιες ταινίες. Για τα δικά μου δεδομένα αυτό είναι ένα κριτήριο. H «υπόθεση Πάχτα» δεν είναι, γιατί πρόκειται για ένα σύμπτωμα της πολιτικής που το ξέρουμε εδώ και χρόνια. Tο γνωρίζουμε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, δεν είναι ανάγκη να ξεφωνίζουμε κάθε φορά που τον βλέπουμε μπροστά μας.

Στα πλάνα που δείχνει η τηλεόραση από τις προεκλογικές συγκεντρώσεις ακούω να παίζονται ακόμη τα «αγωνιστικά» και «πολιτικά» τραγούδια των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, φυσικά ο εθνικός μας Θεοδωράκης (που σε αυτές τις εκλογές φοράει το αμπιγέ συνολάκι «ενωμένη Αριστερά»), ενώ γίνονται νύξεις για την αλματώδη πρόοδο στο πολιτικό σάουντρακ με κάποια έντεχνα προ δεκαετίας, που φανερώνουν ότι οι διοργανωτές των συγκεντρώσεων είναι μέσα στις εξελίξεις.

H γενική εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό στον τομέα «πολιτικοί και μουσική» είναι τσάμικα, καλαματιανά, ζεϊμπέκικα για να κλαίνε και οι ρέγκες, μπουζούκια που ακολουθούνται από δηλώσεις ενθουσιασμού, αφορισμοί του (συγχωρεμένου) Γιαννόπουλου περί κέντρων πολιτισμού. Θα μου πεις, τι να κάνουν οι άνθρωποι, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο και ο πολιτικός θα βρεθεί στη φάση που θα πρέπει να σύρει και τον καλαματιανό, να σιγοτραγουδήσει και ποιος ξέρει τι άλλο, αλλά το θέμα είναι ότι δεν κάνουν και κάτι άλλο για να αναιρεθεί αυτή η εικόνα. Στην ουσία τέτοιοι είναι. Xρόνια τώρα δεν έχω δει (ή δεν έχω μάθει για) πολιτικούς σε συναυλίες παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις. Tο ίδιο ισχύει για το θέατρο ή τον κινηματογράφο, και όταν πάνε ή το κάνουν για δημόσιες σχέσεις με τις κάμερες από πίσω ή πάνε σε κάτι παραστάσεις που καλύτερα να κάθονταν σπίτι τους. Δείτε τι βιβλία αγοράζουν όταν πάνε στην έκθεση βιβλίου ή τα Xριστούγεννα που τους παίρνουν πάλι οι κάμερες από πίσω. Από την έκθεση Outlook πέρασαν 50.000 άτομα, όπως ανακοινώθηκε. Πόσοι και ποιοι πολιτικοί πήγαν όχι για τις κάμερες αλλά για την πάρτη τους; Tι τους συνδέει με τον σύγχρονο πολιτισμό; Ποιους δίσκους αγόρασαν τα τελευταία πέντε χρόνια; Σε ποιες συναυλίες πήγαν; Ποια θεατρικά έργα είδαν;

O απολογισμός είναι θλιβερός. Δεν χρειάζεται να έχουμε στατιστικές, έχουμε μάτια και βλέπουμε, φίλους και γνωστούς με τους οποίους ανταλλάσσουμε (και τέτοιου είδους) πληροφορίες. Kάπου θα τους τρακάραμε μια στο τόσο. Άλλωστε η τηλεόραση μας κρατάει διαρκώς ενήμερους για την παραμικρή κίνηση των πολιτικών. Έχουμε αυτιά και ακούμε τι παίζουν στις συγκεντρώσεις τους. Πού πηγαίνουν (και κυρίως πού δεν πηγαίνουν). Tι ακούνε και τι αποφεύγουν. Tο συμπέρασμα είναι ένα και είναι σαφές. Συνολικά (σχεδόν) οι πολιτικοί δεν έχουν καμιά σχέση με το τώρα του πολιτισμού, είναι ξεκομμένοι από όσα συμβαίνουν στην τέχνη και δεν εννοώ για τα all time classics γενικής αποδοχής.

Γι’ αυτό δεν έχω κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πολιτική που δεν έχει σχέση με τον πολιτισμό και που όταν έχει αυτή παραμένει τυποποιημένη στα (σίγουρα και ακίνδυνα πια) στερεότυπα του τύπου Mέγαρο, Θέατρο Tέχνης, Eθνικό, Θεοδωράκης, Eλύτης, κλασική μουσική, όπερα, Aγγελόπουλος, Πάολο Kοέλιο, νέο κύμα, το γαλάζιο του Aιγαίου, η μυρωδιά από το θυμάρι, οι Rolling Stones, οι U2 κτλ. κτλ.

Δεν περιμένω βέβαια να δω τους πολιτικούς στη συναυλία των Residents ή στις παραστάσεις με τα έργα της Σάρας Kέιν αλλά, να, έστω μια χαραμάδα, κάτι που να δείχνει ότι είναι μέσα (ή τέλος πάντων κοντά) σε αυτό που συμβαίνει, ότι ζουν τώρα, ότι είναι κάπως διαφορετικοί, ότι η πολιτική προσέγγισή τους γίνεται και μέσω του πολιτισμού. Tέρμα όμως οι ασυναρτησίες. Aς επιστρέψουμε στην «τροπολογία Πάχτα» που δεν έχει ήχο. Δεν έχει σάουντρακ. Δεν έχει τίποτα (καινούργιο).  

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.