Μακριά από μένα η νοσταλγία αλλά -όπως και να το κάνεις- το format του βινυλίου δεν λέει να ξεψυχήσει με τίποτα, παρ` ότι (όπως το rock 'n' roll) το πεθαίνουν κι αυτό κάθε τόσο.
Τα 3 πρώτα μου άλμπουμ τα αγόρασα, προς 100 δραχμές το ένα, το 1974 και η σχέση μου με το βινύλιο κρατάει ακόμη, παρ΄ότι "πέθανε" μπροστά στα μάτια μου όταν κυριάρχησε η κασέτα και "ξαναπέθανε" με την κυκλοφορία του cd ή με την ευκολία του mp3 και του downloading που κάνει τον Neil Young να οργίζεται και δικαίως, γιατί τι θα πεί: συμπιεσμένα αρχεία;
Ο ήχος δεν είναι για να τον συμπιέζεις αλλά για να τον απελευθερώνεις, να του κάνεις χώρο, να του δίνεις τη δυνατότητα να απλώνεται όσο πιο πολύ μπορεί μέσα στο ακουστικό φάσμα του ανθρώπινου αυτιού.
Αλλά δεν είναι μόνο ο ζεστός, γλυκός, ανθρώπινος αναλογικός ήχος που κάνει το βινύλιο να επιβιώνει 60 χρόνια μετά την εμφάνισή του ως βασικό συστατικό της ποπ κουλτούρας, κάτι που το κάνει το μακροβιότερο format ήχου που έχει εμφανιστεί, είναι και η ενεργητική σχέση που μπορείς να αναπτύξεις μαζί του. Να πιάσεις τον φάκελο του εξωφύλλου με το ικανοποιητικό μέγεθος που μπορεί να το μετατρέψει σε έργο τέχνης, να νταραβεριστείς με το ένθετο φυλλάδιο, να ανοίξεις το καπάκι του πικάπ, να βάλεις τον βραχίονα στο πρώτο αυλάκι του δίσκου και η βελόνα να αρχίσει να χορεύει στα βαθουλώματα και στα εξογκώματά του, να σηκωθείς από τον καναπέ να γυρίσεις πλευρά (κι αυτό δεν γίνεται με τηλεκοντρόλ). Με το βινύλιο μπορείς να αναπτύξεις μία κανονική σχέση, κάτι που δεν μπορείς να κάνεις ούτε με το "ψυχρά εξυπηρετικό" cd πόσο μάλλον με την "άϋλη" ψηφιακή μουσική.
Δεν είναι τυχαίο πως η digital γενιά, που εναγωνίως αναζητά λίγη "ανθρωπίλα", είναι που επαναφέρει το βινύλιο (όπως και το μαγειρευτό μαμαδίστικο φαΐ, ας πούμε) και το καθιερώνει και πάλι ως βασικό συστατικό της μουσικής πραγματικότητας κι ότι οι μικρές ανεξάρτητες εταιρίες, τα παραδοσιακά δισκοπωλεία, η Record Store Day (που έρχεται για 2η φορά και στην Ελλάδα τον Απρίλιο) και τα εναλλακτικά συγκροτήματα του 21ου αιώνα τού δίνουν και πάλι τη θέση που του αναλογεί.
Για 5η συνεχή χρονιά το 2012 οι πωλήσεις βινυλίου είχαν άνοδο -τη μεγαλύτερη από κάθε άλλο format- που κυμάνθηκε στο 15% στην Αγγλία με 389.000 αντίτυπα και στο 19% στην Αμερική με 4,6 εκατομμύρια αντίτυπα. Από το 2005 άλλωστε, που άρχισε το βινύλιο να κερδίζει και πάλι έδαφος, έχουν καθιερωθεί και τα Art Vinyl Awards γιατί -όπως είπαμε- τα εξώφυλλα των δίσκων βινυλίου ήταν και παραμένουν αφορμές για καλλιτεχνική έκφραση και υπάρχουν εξώφυλλα τόσο σπουδαία και διάσημα όσο και οι γνωστοί πίνακες ζωγραφικής. Δείτε λοιπόν παρακάτω τα 10 πρώτα σε πωλήσεις άλμπουμ βινυλίου σε Αμερική και Αγγλία καθώς και μερικά από τα καλύτερα εξώφυλλα του 2012, που ήταν υποψήφια για τα φετινά Art Vinyl Awards.
ART VINYL AWARDS – Τα βραβεία και μερικές υποψηφιότητες:
Α' Βραβείο: The Temper Trap – The Temper Trap. (Photography and Artwork by Alberto Seveso, Design and Art Direction by Boat Studios)
Β' Βραβείο: Keane – Strangeland. (Photography by Alex Lake. Design and Art Direction by Tourist)
Γ' Βραβείο: Muse – The 2nd Law. (Neuro Images supplied courtesy of the Human Connectome Project, Laboratory of Neuro Imaging, UCLA. Band Photography by Travis Shinn)
Μερικές άλλες υποψηφιότητες:
Enter Shikari – A Flash Flood of Colour. (Concept and Art Direction by Ian Johnsen and Enter Shikari. Photography by Paul Blundell. Layout by Dave Thomas)
Jack White – Blunderbuss. (Packaging Design and Layout by The Third Man and Rob Jones at Animal Rummy. Photography by Jo McCaughey. Additional Photography by Andrea Westmoreland)
Mark Lanegan Band – Blues Funeral. (Design by Alison Fielding)
Richard Hawley – Standing At The Sky's Edge. (Design by Nick Phillips Ink. Photography by Richard Tailby)
Saint Etienne – Words And Music by Saint Etienne. (Map by Dorothy. Design by Paul Kelly)
The Hives – Lex Hives. (Design by Henrik Walse at Mother New York)
White Lung – Sorry. (Design by Justin Gradin)
débruit - From The Horizon (artwork: The Rainbowmonkey)
16°
