Το αλλόκοτο, νευρωτικό, οργισμένο και όχι ελκυστικό κορίτσι που γνωρίσαμε πριν από 20 χρόνια και μας έξυνε τις πληγές με την κιθάρα της λέγοντας ακατάληπτες ευχές και κατάρες, που πάθαινε nervous breakdown και κατάθλιψη κι έλεγε στις συνεντεύξεις πως η κοινωνική και πολιτική της ενημέρωση είναι τόσο ανεπαρκής που φοβάται πως, αν δεν κάνει κάτι σύντομα γι’ αυτό, θα καταλήξει ένα εγωιστικό, αυτοαναφορικό τέρας, δεν υπάρχει πια. Εκείνο το κορίτσι, εκείνη η ένταση, σκεπάζονται σιγά-σιγά από τη σκόνη του χρόνου και η ανεπάρκεια γίνεται περιπλάνηση αναζήτησης και ενημέρωσης. Μέσα από τα προηγούμενα 8 άλμπουμ της την είδαμε να μεταμορφώνεται σταδιακά σε μια ενήλικη γυναίκα, να φοράει φτερά και πούπουλα, να γίνεται κυρία της βικτωριανής εποχής, να αγαπάει την ποίηση, να επιστρέφει στην ησυχία του επαρχιακού Dorset από το οποίο έφυγε για να κατακτήσει το πολύβουο Λονδίνο και το οποίο την υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες αλλά την τρόμαξε κιόλας, να παίζει περίεργα όργανα και να μαθαίνει σαξόφωνο, να γίνεται πολίτης του κόσμου, να ωριμάζει. Χωρίς συνεντεύξεις πια, ό,τι έχει να πει το λέει με το έργο της και η αλήθεια είναι πως λέει πολλά. Με τους 3 τελευταίους της δίσκους έδωσε πιο έντονα το σήμα αυτής της μεταμόρφωσης και προσδιόρισε το νέο της προσωπικό, δημιουργικό, καλλιτεχνικό στίγμα.
Με το «White Chalk» (2007) κατέκτησε την ηρεμία και την απλότητα, με το «Let England Shake» (2011) το στοχασμό και τη γνώση, την αγωνία της για την ιστορία της χώρας της και του πολέμου, και τώρα με το «The Hope Six Demolition Project» κοιτάζει τον πραγματικό κόσμο κατάματα, τη φτώχεια και τη δυστυχία στο Κόσοβο, στο Αφγανιστάν, στις φτωχογειτονιές της αμερικάνικης πρωτεύουσας, και η ψυχή της κλαίει.
Το ποιητικό πλάσμα της αλλόκοτης τραγουδοποιίας ανασαίνει το μολυσμένο αέρα της δύσκολης ζωής, της επιβίωσης και «ξεχνάει» τι ήταν, ξέρει όμως τι θέλει να είναι. Να μιλήσει με την τέχνη της για όσα βλέπει, αισθάνεται, μυρίζει, ακούει από μέρη όπου οι άνθρωποι επιβιώνουν με το τίποτα και η ζωή με το θάνατο απέχουν μία ανάσα. Ο δίσκος αυτός είναι μέρος ενός συνολικού project που περιλαμβάνει βιβλίο με φωτογραφίες από το φωτογράφο Seamus Murphy, που αποτυπώνουν αυτή την πραγματικότητα και κείμενα/ποιήματα από την ίδια, ένα ντοκιμαντέρ με παρόμοιο θέμα το οποίο είναι στο τελικό στάδιο και φυσικά ένα δίσκο που μιλάει γι’ αυτή τη σοκαριστική εμπειρία και ο οποίος ηχογραφήθηκε μπροστά στα μάτια του κοινού. Ένας διαφανής δίσκος για ένα άβολο θέμα, καθώς η αστική κοινωνία κοιτάζει πώς οι εικόνες που είδε και βίωσε η P J Harvey μετασχηματίζονται σε τραγούδια που μας αφορούν όλους. Με μουσικό υλικό που αντλεί στοιχεία από τα blues, την jazz, τα gospel και τα folk τραγούδια διαμαρτυρίας, με μια παρέα μουσικών που δουλεύει με μεράκι και αγάπη, με πολλά φωνητικά του τύπου: τραγουδάμε όλοι μαζί παρέα, δημιουργεί στην ουσία ένα soundtrack για όσα θέλει να πει. Είναι ένα spoken word άλμπουμ αλλά με τραγούδια. Ακούγεται με ενδιαφέρον, υπάρχουν μερικά τραγούδια πραγματικά καλά κι άλλα που χάνονται στην ανάπτυξη, οι πολλαπλές ακροάσεις αποκαλύπτουν την εσωτερική του δύναμη, η P J δοκιμάζει να δώσει ζωή σε εικόνες που έζησε, χωρίς να το κατορθώνει πάντα. Τελικά, είναι ένας δίσκος που περισσότερο μπορείς να εκτιμήσεις παρά να ερωτευθείς.
19°
