Κάθε εβδομάδα ζητάμε από τον καλεσμένο μας να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Υψηλός προσκεκλημένος για το χριστουγεννιάτικο My Life In The Bush Of Songs.O Gaslamp Killer (κατά κόσμον William Benjamin Bensussen) έγινε πολύ αγαπητός την τελευταία τριετία στην πόλη μας ως το επόμενο σπουδαίο όνομα της σκηνής των breaks ή του εναλλακτικού hip hop αν προτιμάτε ή της μετά-dubstep σκηνής αν σας κάνει καλύτερα ή της νέας ηλεκτρονικής ψυχεδέλειας αν δεν σας κάλυψαν τα προηγούμενα. Με όποιον (από τους προηγούμενους) τρόπο κι αν τον προσδιορίσεις, θα πέσεις μέσα για τον weirdo από το Σαν Ντιέγκο.
Εμφανίστηκε πριν περίπου μια πενταετία παραδίδοντας μερικά συναρπαστικά κι ευφάνταστα mixtapes αταξινόμητων επιρροών, συνεργάστηκε με 2-3 μεγάλα ονόματα (Mulatu Astatke, Flying Lotus), συνυπέγραψε την παραγωγή στο αριστουργηματικό ντεμπούτο του Gonja Sufi και πρόλαβε να μας δώσει και μια εικόνα από τη φρενήρη live παρουσία του δύο φορές στην Αθήνα. Φέτος, κυκλοφόρησε το πρώτο ολοκληρωμένο του LP με τίτλο Breakthrough (Brainfeeder), δουλεύει μαζί με το δικό μας κορίτσι Kid Moxie στο LA και κάπου ανάμεσα στους σταθμούς της περιοδείας του μας έστειλε 5 από τα τραγούδια που τον σημάδεψαν…
HENRY HALL AND HIS ORCHESTRA – The Teddy Bears Picnic
Ο πρώτος μου δίσκος. Οι γονείς μου το έπαιζαν στο παιδικό μου πικάπ μέχρις ώτου μπορέσω να το παίξω εγώ στο κανονικό. Θα το κουβαλάω μέσα μου για πάντα, ακόμα ξέρω όλους τους στίχους.
Το τραγούδι αυτό έχει εμφανιστεί σε πολλές διαφορετικές στιγμές της ζωής μου. Από την πρώτη φορά που είδα το φιλμ La Bamba το αγάπησα και ήξερα ότι θα το αγαπάω πάντα. Ακόμα το παίζω στα dj sets μου όταν νιώθω πολύ συναισθηματικός ή/και αρκετά γενναίος. Συνήθως προκαλεί αντιδράσεις, όχι πάντα αυτές που ήλπιζα.
JIMI HENDRIX – Burning Of The Midnight Lamp
Ο Jimi Hendrix είναι μάλλον ο αγαπημένος μου μουσικός όλων των εποχών. Οι ικανότητές του στην κιθάρα και τη σύνθεση ξεπερνούν οποιονδήποτε άλλον μπορώ να σκεφτώ. «Ποιος είναι ο αγαπημένος σου μουσικός;» με ρωτάνε συνεχώς και πάντα είναι ο πρώτος που μου σκάει στο μυαλό. Για τα τρελά μηνύματα και τα άρρωστα κιθαριστικά ριφ πάνω από την καλύτερη rhythm section που υπήρξε ποτέ.
DR. DRE – Fuck Wit' Dre Day
Αυτό το κομμάτι παιζόταν σε κάθε πάρτι που πήγαινα εκεί που μεγάλωσα. Δεν είχε σημασία ποιοι ήταν οι καλεσμένοι ή οι διοργανωτές, το The Chronic του Dr. Dre (που κυκλοφόρησε το 1992) θα έμπαινε σίγουρα κάποια στιγμή. Είναι ένας από αυτούς τους δίσκους που ενώνουν τους ανθρώπους. Ανθρώπους κάθε χρώματος και σκηνής. Ειδικά στην Καλιφόρνια όλοι αγαπούν αυτό το άλμπουμ και ειδικότερα αυτό το track. Το κορίτσι που τραγουδά στο φινάλε συμπυκνώνει τέλεια στη φωνή το κλίμα της Δυτικής Ακτής στα ‘90s.
THE GASLAMP KILLER – Nissim
Αυτό είναι δικό μου. Το κομμάτι απ’ όσα έχω φτιάξει που αντιπροσωπεύει καλύτερα τη ζωή μου. Τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, το crew μου, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου. ‘Nissim’ στα εβραϊκά σημαίνει θαύμα. Ήταν το βαφτιστικό όνομα του παππού μου και το μεσαίο όνομα του αδερφού μου. Και οι δύο έφυγαν από τη ζωή σε ηλικία 43 ετών. Αυτό το τραγούδι είναι γι’ αυτούς.
16°
