Την ίδια ώρα που γίνεται μια τόσο μεγάλη κουβέντα για έναν καλλιτέχνη που μέρος του έργου του (όπως και πολλών άλλων φυσικά, Ελλήνων και ξένων) αντανακλά την παρακμή και την κατάπτωση του δυτικού πολιτισμού, στη χώρα μας εξακολουθούν να συμβαίνουν ενδιαφέροντα πράγματα κι ας μην το ξέρουν στο Βέλγιο. Και μιας και το ’φερε η κουβέντα, να θυμίσω ότι πριν από 50 χρόνια ο Frank Zappa ουρούσε ή υποδυόταν ότι αφόδευε επί σκηνής.
Τι κι αν ο Γιαν Φαμπρ δεν ήξερε πού πάνε τα τέσσερα από ελληνική τέχνη; Τι κι αν δεν πρόλαβε να μάθει, κι επειδή φαίνεται τα παίρνει δύσκολα τα γράμματα, θα του ’παιρνε 2-3 χρόνια μέχρι να καταλάβει τι τρέχει εδώ. Όπως ξέρουν ακόμη κι αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να του ζητήσουν συγνώμη που του φερθήκαμε σαν «βάρβαροι εθνικιστές», εδώ συμβαίνουν πολλά κι ενδιαφέροντα, ζωντανά και φρέσκα, σπαρταριστά και ιδιαίτερα. Βράζει ο τόπος. Κι αν δεν ήταν και οι ίδιοι το ίδιο παρακμιακοί με τον αγαπημένο τους «προβοκάτορα», αν είχαν στάλα γενναιοδωρίας μέσα τους κι έβλεπαν τα εδώ με τα ίδια μάτια, με τα ίδια αυτιά, με το ίδιο σώμα, όπως όσα έρχονται απ’ έξω και τα οποία, ως ήδη «δικαιωμένα», τους απαλλάσσουν απ’ την ευθύνη να πάρουν οι ίδιοι θέση, θα μπορούσαν να δουν αυτό που συμβαίνει και να βοηθήσουν έτσι και τον Γιαν Φαμπρ να το μάθει. Και για να τελειώνω με το θέμα, έχω να πω προς διάφορους «συναδέλφους»: Ο «χιπστερισμός» είναι χάλια, αλλά ο «γεροντοχιπστερισμός» είναι πραγματικά ανυπόφορος.
Daphne and the Fuzz - Daphne and the Fuzz
Ντεμπούτο άλμπουμ φτιαγμένο με τα στέρεα υλικά του ένδοξου παρελθόντος και γεύσεις από νοσταλγικά πλήκτρα, από soul αναφορές, από pop που μας συνδέει με τα 60s και τα 70s. Η Daphne έχει τις φωνητικές δυνατότητες που είναι απαραίτητες για να είναι το εγχείρημα πειστικό, οι συνθέσεις, οι μελωδίες και οι στίχοι της έχουν τις προϋποθέσεις για να λειτουργούν σαν ευχάριστη παρέα, οι μουσικοί που είναι μαζί της κάνουν το σωστό και με το παραπάνω.
Με γνώση, αγάπη, σεβασμό και δημιουργική διάθεση ο γνωστός κιθαρίστας που έχει συνεργαστεί με το σύμπαν του νέου ελληνικού τραγουδιού, καταθέτει την κιθαριστική του άποψη για γνωστά τραγούδια του αστικού λαϊκού ρεπερτορίου. Και καθώς τα επιλεγμένα τραγούδια είναι ήδη πρόσφορα για μια τέτοια προσέγγιση (Χιώτης, Σουγιούλ, Καλδάρας, Μητσάκης, κ.λπ.), αυτό που συμβαίνει με την ακρόαση του δίσκου, εκτός από την απόλαυσή του, είναι ότι άθελά μου μπήκα σε μία διαδικασία σύγκρισης των ερμηνευτών (Αλ. Ιωαννίδης, Δ. Γαλάνη, Γ. Νέγκα, Ελ. Τσαλιγοπούλου, Ελ. Βιτάλη, Φ. Βελεσιώτου, Χρ. Θηβαίος, Γ. Νταλάρας, Δ. Σαββόπουλος, Ελ. Αρβανιτάκη, Μ. Ζαμάνη, Ελ. Ζουγανέλη κ.ά.) και επιβεβαίωσα μέσα μου ότι αρκετοί απ’ αυτούς αδίκως μας απασχολούν τόσα χρόνια.
The Road Miles - Gold & Shadows
Πρώτος μεγάλος δίσκος για την 5μελή μπάντα που επιδιώκει να συνδυάσει τα blues, τον ήχο της ερήμου, την dark αισθητική και το stoner rock και μάλιστα με συνθέσεις μεγάλης διάρκειας. Οι προσθέσεις είναι καλές, τα επιμέρους στοιχεία ενθαρρυντικά, αλλά δεν κατορθώνουν να ξεπεράσουν ένα ήδη γνωστό και κατακτημένο πλαίσιο. Οι δυνατότητες υπάρχουν και ο χρόνος θα δείξει.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
