Ξεκίνησαν στις αρχές του 2000 με το αυτί στη βρετανική και αμερικάνικη εναλλακτική ροκ σκηνή. Πήραν το όνομά τους χαμένοι πάνω σε έναν πίνακα του Henry Matisse. Επιστρέφουν στον πρώιμο ήχο τους με το νέο τέταρτο άλμπουμ τους «Paper Door». Eπιρροές από τον κιθαριστικό ήχο των 80s, με έντονο το ψυχεδελικό στοιχείο των 60s. Λίγες μέρες πριν την πρώτη του παρουσίαση στο Gagarin, o καινούργιος (αλλά παλιός γνώριμος) τραγουδιστής τους Άρης Σιαφάς και ο μπασίστας και ιδρυτής των Matisse Γιάννης Μασούρας μιλούν για τη νέα κατάσταση των πραγμάτων.
Tι έχει αλλάξει και τι έχει μείνει ίδιο από τότε που ξεκινούσατε το 2000;
Άρης Σιαφάς Οι σχέσεις μας με αυτό που κάνουμε και με όσους σχετίζονται με αυτό που κάνουμε. Προς το καλύτερο, φυσικά.
Γιάννης Μασούρας Δεν έχει αλλάξει ότι ως άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε ο καθένας διαφορετικά τις καταστάσεις γύρω μας και αυτό καταλήγει σε μια δημιουργική ένταση, μια ένταση που όμως πλέον έχουμε μάθει να χειριζόμαστε και να εκμεταλλευόμαστε προς όφελος των τραγουδιών.
Ποια είναι τα πράγματα που σας εμπνέουν σήμερα;
Ά.Σ. Στιχουργικά, παραμένει σημαντική πηγή έμπνευσης οτιδήποτε διαβάζω. Είτε είναι μια συνέντευξη, είτε ένα δοκίμιο, ένα τεχνικό κείμενο, στίχοι άλλων τραγουδιών, άρθρα, λεξικά και σπάνια η λογοτεχνία. Μουσικά εμπνέομαι από τους εκπροσώπους του chanson à texte, όσο παράλογο και αν ακούγεται αυτό ή όσο και αν δεν ακούγεται πουθενά στη μουσική μου.
Γ.Μ. Θα έλεγα ότι υποσυνείδητα πάντα αντλείς έμπνευση από τα αγαπημένα σου ακούσματα και ό,τι τυγχάνει, ή έστω σ’ αρέσει, να ακούς όταν γράφεις ένα τραγούδι.
Tι σηματοδοτεί η επανένταξη του Άρη Σιαφά στο γκρουπ;
Ά.Σ. Για μένα αρχικά σήμανε την ψυχοθεραπευτική περίοδο του «ναι». Σιγά σιγά μια νέα περίοδο ουσιαστικότερων δημιουργικών σχέσεων.
Γ.Μ. Όσον αφορά το συγκρότημα, αρχικά ηρεμία και μετά τη γαλήνη της επιστροφής στο γνώριμο για μας απρόβλεπτο στοιχείο που φέρνει ο Άρης στη μουσική μας.
Τι διαφοροποιεί το «Paper Door» από τις προηγούμενες δουλειές των Matisse;
Ά.Σ. Η συνείδηση και ο έλεγχος του τι κάνουμε όσο δουλεύαμε τα κομμάτια.
Γ.Μ. Είναι σίγουρα ένας πιο ροκ δίσκος. Εμπεριέχει αρκετά ψυχεδελικά στοιχεία, που προέρχονται κυρίως από τα ακούσματα του Greggy που έκανε και την παραγωγή του δίσκου. Είναι ο πιο ειλικρινής μας δίσκος.
Θα είναι το «Happily Never After» το τραγούδι των καιρών; Πώς μπορούμε να πολεμήσουμε την εθνική κατάθλιψη:
Ά.Σ. Φυσικά ο τίτλος είναι σαρκαστικός. Το τραγούδι αυτό αφορά τη μη πραγματοποιήσιμη επιθυμία ενός νου να περάσει σε ένα μεταφυσικό τοπίο - τρόπο σκέψης μια και καλή και να μην παραδέρνει πια μέσα σε φαινομενικά ορθολογιστικούς τρόπους σκέψης γεμάτους μεταφυσικά αξιώματα. Για την εθνική κατάθλιψη, φαντάζομαι, θα χρειαστεί μια παιδεία που θα δουλέψει στη βάση της έννοιας του αναστοχασμού, κάτι που απ’ ό,τι βλέπω γύρω μου δεν υπάρχει σαν δομή στον Έλληνα, που περίπου γύρω στα 14 έχει πλέον τη δυνατότητα να απαντά γρήγορα και ανώδυνα σε όλα τα αναπάντητα για τους άλλους ερωτήματα. Ευτυχισμένος γίνομαι όταν γνωρίζω ανθρώπους που μπορούν να με συγκινήσουν με οποιοδήποτε μέσο διαθέτουν.
Tι ετοιμάζετε για το live στο Gagarin; Θα ακουστούν αλλαγμένα κάποια από τα παλιά τραγούδια, για παράδειγμα; Ποιες διασκευές θα παίξετε;
Γ.Μ. Στη βραδιά θα κυριαρχήσουν τα τραγούδια του «Paper Door». Άλλωστε πρόκειται για παρουσίαση δίσκου. Εννοείται πως θα παίξουμε κομμάτια απ’ όλες τις προηγούμενες δουλειές μας. Όσον αφορά τις διασκευές, τελευταία μας αρέσει να παίζουμε το «Sunny Afternoon» των Kinks. Ο στίχος «the taxman’s taken all I’ve got» είναι ταιριαστός με την εποχή.
Πώς σας φαίνεται η νέα ελληνική σκηνή;
Γ.Μ. Συμβαίνουν πολλά και όμορφα πράγματα. Οι μπάντες που θα ανοίξουν τη συναυλία μας στο Gagarin, για παράδειγμα, οι Daughter, οι Keyser Soze και οι Wiselines, δίνουν κάτι καινούργιο και συνάμα γνώριμο. Ωραία είναι η Μαριέττα Φαφούτη, πολύ καλοί και οι Liarbirds. Σίγουρα ξεχνάω πολλά.
Πώς βλέπετε την κατάσταση των πραγμάτων στην ελληνική πραγματικότητα;
Ά.Σ. Βλέπω νήπια που έχουν κάτσει στο τραπέζι και χτυπάνε τα μαχαιροπίρουνά τους για να έρθει το φαγητό, διασκεδάζοντας ασυγκράτητα με το θόρυβο που κάνουν. Εκεί τελειώνει η εικόνα. Περιμένω να δω από ποιον και αν θα έρθει το φαγάκι...
O Άρης Σιαφάς μιλάει για τα νέα κομμάτια των Matisse
«Bolted Paper Door»
Μια πόρτα που δεν χρειάζεται κλείδωμα. Για όσους αισθάνονται πιο ασφαλείς, όταν βλέπουν όλες τις πόρτες χάρτινες.
«Lucky Day»
Η τυχερή μου μέρα ήταν η μέρα που αποδέχτηκα την περιρρέουσα και την εσωτερική αταξία, όσο τρομαχτικές κι αν είναι, για να μπορέσω να τις ανατρέψω.
«Sorry»
Ένα ντουέτο με την Ειρήνη Δούκα. Η φωνή της στο τέλος του κομματιού είναι κάτι που με συγκινεί όσο λίγες στιγμές στο δίσκο. Οι στίχοι πατάνε στο μοτίβο «ποιος είναι πιο ικανοποιημένος με την μικρότητά του σ’αυτή τη σχέση». Είναι το σημείο που το «sorry» δεν λέγεται ούτε κυριολεκτικά ούτε ειρωνικά, παρά μόνο μηχανικά.
«Justine»
«Φόρος τιμής» στην Justine Frischmann των Elastica και στη 90s διασκέδασή μας μέσα στην indie μουσική σκηνή.
«The X»
Η σχέση ως κείμενο αφημένο σε άπειρες ερμηνείες. Ποιος θα δώσει την τελευταία;
«Wolf And Peter»
Η γνωστή ιστορία ειπωμένη απ’την πλευρά του λύκου. «Κορόιδευέ με και θα δεις. Στο λιβάδι σου δεν είναι πια ασφαλές να ζεις».
«Manifold»
Το κέντρο είναι το πιο όμορφο σημείο στο σύμπαν. Μόνο που για τον καθένα είναι διαφορετικό...
«If We Got Married»
Ένας ύμνος στον πολιτικό γάμο. Σας παρακαλώ, παντρευτείτε σε δημαρχείο!
«Bleeding Knees»
Ό,τι πιο ασυνάρτητο έχω γράψει για στίχο ποτέ. Η αρχική έμπνευση ήταν Τούρκος ηθοποιός που σε κάποιο τηλεοπτικό μαγκαζίνο της χώρας του αποκάλυψε με περισσή άνεση ότι στην εισβολή είχε σκοτώσει κάμποσους Kύπριους.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
