«Η Σαλόνικα το ξέρει/ Είν’ αληθινό/ Η επαρχία το γνωρίζει/ Και διψάει γι’ αυτό/ Το καμίνι της Αθήνας/ Το ζητάει καυτό». Και τα Βόρεια Αστέρια, με τον τελευταίο τους δίσκο «5 Αστέρων», τους δίνουν «αυτό, αυτό, και μόνο αυτό».
Εσείς είστε Αγανακτισμένοι;
Mondi: Φυσικά και είμαστε Αγανακτισμένοι. Στη σημερινή κοινωνία υπερισχύει η αδικία, τα πράγματα έχουν φτάσει σε ένα σημείο που δεν μπορούν να προχωρήσουν άλλο και προσωπικά στηρίζω κάθε κίνηση που γίνεται στα ευρωπαϊκά πάρκα και τις πλατείες.
Jamal: Αγανακτισμένοι και εξοργισμένοι είμαστε από τότε που αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας. Δεν περιμέναμε την τελευταία μόδα για να εμπλακούμε και να γίνουμε ένα με αυτήν. Ό,τι πιστεύαμε και μας εξόργιζε πριν 10-15 χρόνια, γιατί πιο πριν δεν καταλαβαίναμε, μας εξοργίζει και μας εκνευρίζει και σήμερα.
Lex: Δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά συστήματος. Το σύστημα λειτουργεί εις βάρος των πολλών και προς όφελος των λίγων.
Jamal: Μας εκνευρίζει και μας εξοργίζει οτιδήποτε εμπεριέχει εξουσία. Αυτό ξεκινάει από τη θρησκεία, που είναι για εμάς η μεγαλύτερη εξουσία που υπάρχει στον κόσμο, ένα εμπόριο ελπίδας μετά θάνατο. Οι θρησκείες εμπορεύονται τον μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου για να πλουτίζουν και να κονομάνε. Είμαστε Αγανακτισμένοι με το πολιτικό σύστημα. Το τελευταίο που εμπεριέχει εξουσία και το βλέπουμε μπροστά μας είναι η αστυνομία. Είναι πολύ εύκολο να πεις κάτι για την αστυνομία. Είναι όμως ο στρατός της εξουσίας. Αυτοί, βέβαια, το βλέπουν σαν δουλειά.
Lex: Απλώς κάποιες δουλειές είναι ντροπή.
Πώς ξεκίνησαν τα Βόρεια Αστέρια και πώς προσγειώθηκαν στον δισκογραφικό ουρανό;
Πιλότος: Στην ουσία είμαστε μια παρέα που έτυχε απλώς να κάνει μουσική από παλιά. Είχαμε το μικρόβιο, ασχοληθήκαμε και βλέποντας από τα πρώτα live την ανταπόκριση που είχαμε θελήσαμε να κάνουμε κάτι καλύτερο, να το εξελίξουμε. Είναι θέμα εγωισμού να κάνεις σήμερα κάτι σε ένα επίπεδο και αύριο να είναι καλύτερο. Νιώθεις καλύτερα. Κάπως έτσι προέκυψε και η δισκογραφία, που είναι σταθμός στην ιστορία του συγκροτήματος. Έκατσαν, βέβαια, και πέντε-δέκα ευκαιρίες παραπάνω κι άνοιξε ο δρόμος για να κάνουμε κάτι που δεν το είχαμε κάνει ποτέ. Νιώθεις μια ψευδοκαταξίωση πως έκανες κάτι λίγο πιο σοβαρό.
Ζήνων: Αυτοϊκανοποίηση είναι στην ουσία. Εφόσον είσαι δέκα χρόνια, καλώς ή κακώς, στους υπολογιστές αυτών που ακούνε ραπ, αισθάνεσαι κάποια στιγμή πως θέλεις να κάνεις μια «υπέρβαση». Δεν έχει αλλάξει κάτι επειδή δισκογραφηθήκαμε, είναι όμως ηθική ικανοποίηση και των πέντε. Πιστέψαμε στο παρόν υλικό τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ούτε συμπεριφορές άλλαξαν όμως ούτε στίχοι, και το κρατάμε ακόμα τσιμέντο. Όσο δε γίνεται βαρύ.
Lex: Χωρίς να προσπαθούμε καν.
Βρεθήκατε στην κορυφή των charts, πουλήσατε περισσότερα από τον Χατζηγιάννη. Πώς μεταφράζεται αυτή η επιτυχία για εσάς μέχρι στιγμής;
Lex: Μας είπαν ότι ξεπεράσαμε τον Χατζηγιάννη από το Μουσικό Ταχυδρομείο. Εμείς δεν έχουμε μάθει να ασχολούμαστε με τέτοια πράγματα, δεν έχουμε υπογράψει ακόμα τα συμβόλαιά μας, γιατί δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε έτσι. Εμείς δεν κάναμε ένα cd για να πουλήσει, κάναμε αυτό που γουστάραμε και αυτό που για εμάς είναι σωστό, κι έτυχε να πουλήσει. Τόσο το καλύτερο. Αυτό είναι πολύ θετικό, γιατί δείχνει πως κάποιος κόσμος εκτιμά αυτό που κάνουμε και θέλει να έχει κάτι χειροπιαστό στα χέρια του, όπως είναι το cd. Δεν είναι ψηφιακό. Θα το έχεις μετά 15 χρόνια και θα κοσμεί τη δισκοθήκη σου, αν έχεις. Δεν ξέρω γιατί έγινε, είμαστε περήφανοι που πάει καλά πάντως. Στο οικονομικό θέμα δεν υπάρχει καμία επιτυχία.
Jamal: Είμαστε χαρούμενοι που κάποια στιγμή βρεθήκαμε στην πρώτη θέση, όχι γιατί πούλησε πολύ κάτι που βγάλαμε εμείς, αλλά γιατί αυτό που κυκλοφορήσαμε εμείς, και απευθύνεται σε ραπ ακροατές, μπορεί να εξελίξει αυτή την κουλτούρα στην Ελλάδα.
Lex: Υπάρχει μια κρυφή ελπίδα μέσα μας πως κάποια στιγμή ο κόσμος θα βαρεθεί να ακούει αυτά τα γλυκανάλατα «σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς», τις φλωριές που πουλάνε και θα θελήσει κάποια στιγμή να ακούσει κάτι πιο ωμό από το ανακυκλωμένο ποπ ή έντεχνο ρεπερτόριο.
Οι κόντρες στη σκηνή σας είναι υπαρκτές; Και με τι ακριβώς έχουν να κάνουν;
Ζήνων: Υπάρχουν. Είναι περισσότερο θέμα εκπροσώπησης και το τι έχει να μου πει ο κάθε ράπερ. Τώρα, αν θα μπούμε σε μια προσωπική κόντρα, είναι κάτι που τα τελευταία χρόνια δεν το κάνουμε. Ποτέ δεν κάναμε ένα κομμάτι diss (σ.σ. εκ του disrespect), χωρίς να υπάρχει λόγος. Δεν ξέρω αν υπάρχουν αντίπαλοι και στρατόπεδα, αλλά ο εχθρός είναι απέναντι. Όλη αυτή η κατάσταση με τα μπουζούκια είναι κάτι που δεν κάνει καλό στη μουσική μας. Ο κόσμος όμως έχει αρχίσει πλέον και τη χαμπαριάζει. Δεν είναι η μόνη λύση το μπουζούκι. Υπάρχουν πολλά είδη μουσικής που μπορούν να σου δώσουν ωραία συναισθήματα και να σε εκφράσουν ως άνθρωπο.
Jamal: Αυτό που μας ενοχλεί είναι πως αυτή η κουλτούρα με την οποία μεγαλώσαμε παρερμηνεύεται εύκολα. Υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι κάποτε ήταν ράπερς και τώρα είναι τάπερς. Λαϊκή αγορά, ό,τι πουλάει πουλάω. Έχουν κρατήσει τον ρυθμό, δηλαδή ένα beat, μια μπότα και ένα μπάσο. Αυτό που πλασάρεται στον πολύ κόσμο δεν είναι ραπ. Το ραπ είναι αλλιώς και εμείς προσπαθούμε να δώσουμε την οπτική του πώς πραγματικά είναι.
Lex: Το κατά πόσο είσαι σύμφωνος να αλλάξεις κάποια πράγματα για να πουλάει κάτι πιο πολύ. Αν εγώ ήθελα να βγάλω cd και να βάλω μέσα ένα χιτάκι για τα μπιτσόμπαρα και κάποιος με έλεγε ξεπουλημένο, δε θα μπορούσα να του πω κουβέντα. Εμείς βγάλαμε κάτι που λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν κόψαμε βρισιές, δεν αλλάξαμε τίποτα.
Ζήνων: Κάποιοι γράφουν για να κάνουν μια καλοκαιρινή επιτυχία, να πουλήσουν για μια σεζόν και την επόμενη χρονιά να μη θυμάσαι ποιος είναι ο καλλιτέχνης. Δεν είναι δυνατόν ο άλλος να θέλει να πουλήσει ένα ζευγάρι παπούτσια ή καλλυντικά και να είναι ραπ η διαφήμιση. Άμα γυρίσεις τους σταθμούς στα ράδια, θα ακούσεις «yo yo yo, πάρε τυροπιτάκι». Με προσβάλλει αυτό.
Τα σχολεία σας αγαπούν πολύ. Θεωρείτε πως είστε αρκετά εφηβικοί, δεν μπορούν να σας «πιάσουν» οι μεγαλύτεροι ή συμβαίνει κάτι άλλο;
Jamal: Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, τουλάχιστον με εμάς. Εμείς γράφουμε χρόνια αυτά που έχουμε μέσα μας. Δεν είμαστε έφηβοι, ήμασταν πριν δέκα χρόνια. Μπορεί λόγω κουλτούρας οι πιτσιρικάδες να μας αγαπάνε αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, τουλάχιστον για το «5 Αστέρων», μπορώ να σου πω πως δεν μπορούν να το καταλάβουν. Όταν ήμουν εγώ 16 χρονών και άκουγα τους Terror X Crew, δεν μπορούσα να τους καταλάβω στο 100%. Όταν έγινα 21-22, κατάλαβα τι λένε. Η ιδιοσυγκρασία μας δεν είναι για πιτσιρικάδες. Οι πιο μεγάλοι και αυτοί που δεν ακούνε ραπ, πάνκηδες, μεταλλάδες, μας λένε «μάγκες, τον ρυθμό σας δεν τον ξέρουμε, αλλά αυτά που λέτε τα ασπαζόμαστε».
Lex: Οι μεγάλοι δεν έχουν μάθει να ακούνε ραπ. Οι σημερινοί 30ρηδες στα νιάτα τους δεν είχαν το ραπ στις επιλογές τους. Όταν ήμασταν σχολείο και ακούγαμε Terror X Crew, η μόδα ήταν να ακούς Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά και Παύλο Σιδηρόπουλο. Η ευκαιρία του να γαλουχηθούν οι πιτσιρικάδες με τη ραπ κουλτούρα είναι τώρα. Αν οι σημερινοί 15χρονοι ακούνε και μετά από δέκα χρόνια αυτή τη μουσική, σημαίνει πως αυτό δεν ήταν μόδα, το πλάνο πέτυχε.
Για να είναι όλα ωραία χρειάζονται απλά φούντα και ποτά; Οι αναφορές σας στη ναρκωκουλτούρα, δεδομένου ότι σας ακούνε πιτσιρικάδες, θα μπορούσαν να θεωρηθούν από κάποιους επικίνδυνες. Τι λέτε;
Πιλότος: Όσο δε θα με πείραζε παλιά να σου πω «φούντα και ποτά» άλλο τόσο δε με πειράζει και σήμερα. Δε λέμε «yeah, ζήτω τα ναρκωτικά».
Lex: Είμαστε υπέρ της φούντας. Είμαστε κατά της ηρωίνης και των σκληρών ναρκωτικών. Εναντιωνόμαστε σε κάθε μορφή εξάρτησης. Δεν υπάρχει καλή εξάρτηση, είτε είναι νικοτίνη είτε τζόγος είτε online παιχνίδι στον υπολογιστή.
Συμφωνείτε με την άποψη που θέλει το ραπ να είναι το ρεμπέτικο της σημερινής εποχής;
Lex: Δεν είναι το ραπ το ρεμπέτικο της σημερινής εποχής, θα έπρεπε όμως να είναι.
Ζήνων: Το ρεμπέτικο ήταν μια μουσική που δεν την ήθελαν. Ήσουν ο βήτα. Σήμερα, αν είσαι ράπερ, είσαι ο μοδάτος. Είναι «μαγκιά», «διασκέδαση» στο κλαμπάκι. Το ρεμπέτικο ήταν υπόγειο, μπαγλαμαδάκι, καλή παρέα, το φουντάκι και το κρασάκι το ωραίο. Το ραπ σήμερα είναι σαμπάνια και το αμάξι το ωραίο.
Στο βιντεοκλίπ «Επιδρομή» όμως χρησιμοποιείτε Hummer και υπάρχουν αντιδράσεις στο YouTube…
Ζήνων: Δεν κάνουμε επίδειξη πλούτου. Απλώς εξυπηρετεί το σενάριο ενός κομματιού που λέγεται «Επιδρομή». Με τι να κάναμε επιδρομή δηλαδή, με ένα παπάκι; Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τη διαφορά, είναι πουλί.
*Τα Βόρεια Αστέρια εμφανίζονται στη σκηνή του 4ου Athens Hip Hop Festival, το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη στο Γκάζι.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
