Κοντεύει πια μια δεκαετία που στήνεται η σκηνή της ATHENS VOICE στην πλ. Κλαυθμώνος και όντας εκεί περί τις 15-16 ώρες είναι σαν να βλέπω τις εποχές να αλλάζουν. Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2004, που χάναμε από τη Ρωσία αλλά προκρινόμαστε για το «έπος της Πορτογαλίας», και όλοι ξεχύνονταν στους δρόμους και έρχονταν στην πλατεία για να το γιορτάσουν μαζί μας. Τότε ζούσαμε αλλεπάλληλους θριάμβους. Το έθνος σε έκσταση... Τώρα, σε καταστολή και διασωληνομένο.
Την ώρα του soundcheck βλέπω πορείες να ανηφορίζουν προς το Σύνταγμα, πεζοπόρα και μηχανοκίνητα τμήματα, το «έπος» και για μας και για την Πορτογαλία, αλλά και για την Ισπανία (που της πήραμε τότε ισοπαλία), έχει γίνει αίσχος. Το βλέπω όλη μέρα που στέκομαι εκεί. Ο θρίαμβος και η ήττα απέχουν λίγο χρόνο, ο ενθουσιασμός έχει μετατραπεί σε θλιμμένο βλέμμα. Η σκληρή πραγματικότητα μας κάνει όλους κυνικούς. Παλιά οι ταμπέλες των ζητιάνων έγραφαν συγκινητικές ιστορίες, τώρα γράφουν απλώς «Πεινάω» και η κουβέντα τελειώνει εκεί. Ακόμη και πέρσι στο Σύνταγμα, που βρισκόμασταν εν μέσω κρίσης, όλα ήταν ακόμη «κανονικά». Αισθανόμουν πως οι άνθρωποι συνεχίζουν τη ζωή τους κι ότι απλώς έχουμε μια δυσκολία που είναι βέβαιο πως θα τελειώσει. Φέτος, όλα ήταν αλλιώς. Κάθε χρόνο διάφοροι γνωστοί αλλά και τα μέλη των γκρουπ πετάγονταν μέχρι τις άλλες πλατείες για να δούνε τι συμβαίνει, τώρα όλοι πετάγονται στο Σύνταγμα, γιατί εκεί είναι που συμβαίνει. Και οι υπόλοιποι δεν έχουν διάθεση για βόλτες, αυτή η πόλη έγινε αφιλόξενη, δεν σε εμπνέει να την περπατάς, ειδικά μέσα απ’ τα στενά...
Θα τη θυμάμαι αυτή τη χρονιά που όλα και όλοι ήταν αλλιώς, όμως όταν τέλειωσε η γιορτή τα χαμόγελα ήταν ίδια. Ομολογώ πως τόσοι πολλοί άνθρωποι που ήρθαν και μου είπαν «ευχαριστώ» δεν είχαν έρθει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ίσως γιατί τίποτα πια δεν είναι αυτονόητο, ίσως γιατί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να είναι ευγενικοί όταν κάτι τους προσφέρεται και τιμά την αισθητική τους.
Είχαμε καταφέρει να ξεχαστούμε με τους Raintear και τους Install, που δικαίωσαν απολύτως το «It’s Only Rock’n’Roll But I Like It», με τον τροβαδούρο του 21ου αιώνα Egg Hell (και το μεταμφιεσμένο φίλο του αγνώστων λοιπών στοιχείων), με τη δροσερή pop της Μαριέττας Φαφούτη και της μπάντας της (για να ’χουμε κι εμείς τη δική μας Adele). Για πρώτη φορά η σκηνή της ATHENS VOICE φιλοξένησε μια jazz μπάντα – κι ευτυχώς που το κάναμε, γιατί ο Δημήτρης Βασιλάκης και οι μουσικοί που τον συνόδευσαν δημιούργησαν μουσική μαγεία, που συνεχίστηκε από το ατμοσφαιρικό ταξίδι των Joalz που ακόμη συνεχίζεται. Η γιορτή ολοκληρώθηκε όπως αρμόζει σε κάθε πάρτι. Παίρνοντας ενέργεια από τους ήχους του παρελθόντος: από rock’n’roll, από garage, από blues, από την ψυχεδέλεια. Οι Dr. Atomik (με τη συμμετοχή και του Άκη Μπογιατζή) έχουν τον τρόπο τους να κοιτάζουν ταυτόχρονα μπροστά και πίσω και ο Μίκυ Παντελούς ολοκληρώνει το one man show του εκσφενδονίζοντας το καινούργιο του cd στον αέρα, ανταμοίβοντας έτσι όσους τον περίμεναν υπομονετικά για να ανακαλύψουν έναν πολύ ιδιαίτερο performer.
Έχουν περάσει μερικές μέρες από τις 22 Ιουνίου, γράφω αυτό το κείμενο, θυμάμαι ολόκληρη εκείνη τη μέρα, κάνω σκέψεις ήδη για του χρόνου, ευχαριστώ τα γκρουπ που πήραν μέρος και φέτος κι όλες τις προηγούμενες χρονιές για την καλοσύνη τους, την ευγένεια, την υπομονή τους, τη θετική τους ενέργεια και σας ευγνωμονώ που ανταποκρίνεστε σ’ αυτό με τον πιο άμεσο και καθοριστικό τρόπο: διά της παρουσίας σας.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
17°
