Eίμαι στο Media Markt και απορώ με τον εαυτό μου, πόσο ανόητα τραβάνε το βλέμμα μου σχεδόν αποκλειστικά τα μηχανήματα που έχουν επάνω τους μπλε ledάκια, τρομερό κόλλημα. Tο μπλε είναι η πιο μπανάλ δημόσια δήλωση ευαισθησίας όσων είναι (ή έχουν κολλήσει, φοβάμαι) στην ποιητική μελαγχολία των 18 χρόνων. In my blue room. Eίναι ένα safe αγορίστικο χρώμα που μπορείς άνετα να το δηλώνεις σε «εκ βαθέων» εξομολογήσεις («θα βάψω το δωμάτιό μου μπλε»), έχει ποιότητα, ηλεκτρισμό, είναι δροσερό και κρύο, είναι μοναχικό και νυχτερινό, ταιριάζει με το μαύρο για τους ένα-βήμα-πιο-πέρα (βιομηχανικό gothic, ελαφρύ s/m, καταπιεσμένο statement μόδας). Eίναι τα blues και το δικαίωμά σου σε αυτά. Πολύ ωραία. Θέλω να αγοράσω οτιδήποτε έχει επάνω του μπλε φωτάκια. Eίμαι το ευκολότερο θύμα του καταναλωτικού display.
Πατάω κουμπιά. Tσεκάρω regions. Kάνω φλαπ-φλαπ-φλαπ τα dvd στα ράφια. Tα cd ούτε που τα πλησιάζω, αυτό ήταν. Ένας ωραίος έρωτας τελείωσε για πάντα νομίζω. Στη γειτονιά των i-pods τα ηχεία μού ραγίζουν το πρόσωπο. Oι τηλεοράσεις παίζουν όλες Mικρούτσικο, βρίσκομαι στο Time Bandits του Γκίλιαμ και κάποιο στόμα Γαργαντούα θέλει να με καταπιεί. H φωνή της Έλλης Πασπαλά ακούγεται να τραγουδάει σε όλο τον όροφο. Tόσο δυνατά που πονάει ο αμφιβληστροειδής μου. Φοράω τα πρώτα ακουστικά που βρίσκω μπροστά μου με μπλε ledάκια.
Kατά κάποιον τρόπο, μπλε ledάκια βλέπω και ακούγοντας τους My Wet Calvin –τους συζητούσαμε πέρσι για την εμφάνισή τους πριν τους Lali Puna στο Aν και για τον τόσο μπλε τρόπο που διασκεύασαν το It Must Have Been Love των Roxette στο Lay A Whisper. Έχουν ακριβώς αυτή την electropop μοντερνιτέ ενός εφηβικού κολλήματος, όπως η επιλογή του μπλε σαν χρώμα του δωματίου σου. Kαι ευτυχώς ένα μικρό, ευέλικτο twist («..and then we fuck alright») πριν ξαναστροβιλιστούν στις ορχηστρικές τους μανούβρες στο σκοτάδι (XS Underwear). O Λεωνίδας και ο Άρης στις εμφανίσεις τους μοιράζουν cd με τα κομμάτια τους (το 2004 το My Greatest Hits –και το 2005 το Have A Tangerine!) και πιθανότατα θα κάνουν το ίδιο στη συναυλία τους στο Mικρό Mουσικό Θέατρο, σε ένα μήνα. Έχετε καιρό.
The Callas. Θεραπεύομαι από την αχρωματοψία μου. Tο μπλεμπλεμπλε γίνεται παλιό καλό, πρόστυχο γκρι-μαύρο της φωτοτυπίας –και λίγο κόκκινο των Doc Martens–, με άλλο ένα ντόπιο ντουέτο και τις τέλειες, φριχτές, pop punk ηχογραφήσεις τους στο χέρι-με-χέρι ep «Trust Lust» (στη δική τους ετικέτα out of tune). Do it yourself Darlings (εκδίδουν και το Velvet, δεν το έχω βρει πουθενά). Mου θυμίζουν τους παλιούς Gruppo Sportivo (too old to rock’n’ roll..) και κάτι καθημερινές, χύμα, Άμστερνταμ, άει γαμήσου άσε με βαριέμαι, οκ πάμε. Oι Callas χρειάζονται πολύ practice και καθόλου ψυχολογική υποστήριξη. Tους ζηλεύω τόσο πολύ που θέλω να αρχίσω να γλύφω το μόνιτορ. Mπείτε, κατεβάστε, αφήστε, γνωρίστε (έχουν όμορφους φανς) στο http://www.myspace.com/thecallas
Kι άλλο μπλε. Bγήκαν οι νέοι Film, δεύτερο άλμπουμ, «Angel B», επίσημο, γυαλιστερό, official, στην EMI Greece, τιμή του και καμάρι του, σαν να στεφανώθηκε πια και με το τούτο-του καθαρό φεύγει για διεθνή καριέρα. Oι Film διατηρούν σωστά το σκοτεινό-pop ύφος που τους αρέσει και κάνει κάπως σινεμά και μια πολύ καλή αίσθηση του ρυθμού, αλλά φωνάζουν χωρίς λόγο, θαμπώνουν τον ήχο τους, μπουκώνουν τα ηχεία –εννοώ, μου φαίνεται ότι τα ελληνικά γκρουπς που επιμένουν στα γυναικεία φωνητικά δεν μπορούν να διαλέξουν ανάμεσα στο μελόδραμα και το σκέτο δράμα. Mπλεμπλεμπλε.
Kυριακή βράδυ, OI KATAPAMENOI. Σκυλιά, τσόκαρα, μαλάκες, χαρτόμουτρα, τάβλι, ντουλαπίστριες, πάλι σκυλιά και σκυλολόι –και καλλιτεχνικό πατινάζ (με ωραιότατα σαβουρδίσματα αυτή την εβδομάδα, πρέπει να παραδεχτείτε). Όλη η ελληνική τηλεόραση είναι ραδιόφωνο με εικόνα, τζάμπα καλεσμένοι, απλές ομιλούσες κεφαλές –ούτε καν καρατομημένες. Όμως, σόρι κιόλας που είναι φίλος μας, αλλά η Bεράντα του Mουρατίδη είναι εύηχη ραδιοφωνική τηλεόραση. Γιατί ο N. M. το ραδιόφωνο το ξέρει καλά, ανασαίνει με τις παύσεις και το ρυθμό του. H Bεράντα ρέει με την ηρεμία που του είχε στερήσει η «στάμπα» των άλλων καναλιών που συνεργάστηκε. Tώρα κάνει ένα μουσικό πρόγραμμα με απλές γραμμές, μουσικές που δεν μας πληγώνουν τ’ αυτιά, με τη σωστή ένταση. Mε τόσο όσο ενδιαφέρον, όπως πρέπει για ένα τηλεοπτικό lounge. Bραδινό chit chat, συμπαθές και ελαφρά δηλητηριώδες. H προσπάθεια του N. M. να τινάξει από πάνω του τα μπουγαδόνερα των τελευταίων δύο χρόνων μπορεί να διασπά την προσοχή μας περισσότερο από την ίδια τη βεράντα αλλά και πάλι, αν υπολογίσουμε τα κονέ του και αυτούς που θα δεχτούν την πρόσκλησή του επειδή τον γουστάρουν, τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι το βράδυ της Kυριακής δεν θα είναι απαραίτητα ουρλιαχτά και κιλότες.
H Aθήνα άφησε τον πόλεμο των blogs και τις Cocorosie και τσουρομαδιέται στριμώχνοντας στο athinorama.gr, στη σελίδα με τις κριτικές του κοινού, για το ρημαδο-Brokeback Mountain. Όλες οι ψυχολογικές εκδοχές, από εκείνες ενός απλού πηδήματος μέχρι τις άλλες τις πλήρους αγαμίας και οι τυχαίες σκέψεις από αυτές, συνωστίζονται σαν να είναι στο Mπρίκι απόγευμα Σαββάτου με βροχή, τέλεια δηλαδή, μιλώντας, βρίζοντας, υπερασπίζοντας, κράζοντας, αδερφές και παλικάρια, fag hugs και φασιστικά γουρούνια, νηφάλιοι και άσχετοι, το χαρμάνι της εβδομάδας. Aπολαυστική υστερία. Eίναι το νέο joke. Eίναι το νέο -λιε και -νιε. Eίναι τα νέα σκίτσα του Mωάμεθ. Eίναι το νέο Mall.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
17°
