Μακριά από τον κόσμο, στην παγωμένη γη, κάτω από τον κρύο ήλιο ένας άντρας περιμένει. Στην παγωμένη γη, κάτω από τον κρύο ήλιο, ένας άντρας πορπατεί. Με αυτά τα λόγια που βρυχάται ο Ψαραντώνης, σαν ένα άγριο ζώο που κάθεται σε ένα βράχο των αλγερινών βουνών και παρατηρεί, ξεκινάει το σάουντρακ της ταινίας «Loin Des Hommes» (που παίχτηκε εδώ με τίτλο «Μακριά από τους ανθρώπους») του David Delhoffen. Μια ιστορία βασισμένη σε βιβλίο του Καμί που διαδραματίζεται την εποχή του πολέμου για την ανεξαρτησία της Αλγερίας (1954) ανάμεσα σε δύο άνδρες (Viggo Mortensen και Reda Kateb).
Ο Nick Cave, με το μόνιμο συνεργάτη του στα σάουντρακ Warren Ellis, δημιουργούν μια εξαιρετική ατμόσφαιρα, ένα λυρικό, μελαγχολικό αλλά καθόλου μελοδραματικό ηχητικό τοπίο που συνοδεύει την ταινία και ενισχύει το μύθο της. Με λιτά μέσα, με τσακισμένα και παραμορφωμένα μουσικά θέματα, με πιάνο (από τον ίδιο τον Nick Cave), βιολί, βιόλα και λούπες (από τον Warren Ellis), τύμπανα (από τον Jim White) και ορχήστρα εγχόρδων σε κάποια σημεία, κατορθώνουν να δημιουργήσουν το καλύτερο και πιο εύστοχο σάουντρακ που έχουν κάνει μετά από 10 χρόνια σε αυτό το είδος και με 7 ταινίες στο ενεργητικό τους.
Αν δει κανείς το μουσικό τους παρελθόν στα σάουντρακ («The Assassination of Jesse James», «The Proposition», «The Road», «The English Surgeon», «The Girls of Phnom Penh», «The Vaults»)* θα διαπιστώσει μεν την εξαιρετική δουλειά που κάνουν αλλά με κοινό παρονομαστή ένα μελοδραματικό ύφος που εκμαιεύει συναισθηματικές αντιδράσεις, που υποδεικνύει και τονίζει, που υπογραμμίζει και επεμβαίνει (έστω και διακριτικά) στην εξέλιξη των πραγμάτων. Εδώ όμως κατορθώνουν να απαλλαγούν απολύτως από τέτοια αχρείαστα βαρίδια, να συμπορευτούν με την ταινία, με τις εικόνες, με την ιστορία, με τα τοπία των κακοτράχαλων βουνών, με την πίκρα του πολέμου και να προσφέρουν στο φιλμ αυτό ακριβώς που χρειαζόταν και τίποτα παραπάνω.
Ο Nick Cave (και η παρέα του) φαίνεται να μεγαλώνει ωραία, να εξελίσσεται διαρκώς, να μετατρέπεται από έναν «αυτοκαταστροφικό ρόκερ» σε πραγματικό καλλιτέχνη και αντίθετα με τους περισσότερους συνομηλίκους του που «κάηκαν», «τα ’παιξαν», «το ’χασαν» ή απλώς τους τελείωσε, αυτός να συνεχίζει με πιο ουσιαστικό τρόπο και με όλο και μεγαλύτερη εμβάθυνση και αυτογνωσία να γράφει μουσική, τραγούδια, πεζά, ποιήματα, σενάρια, θεατρικά και να είναι η πιο δημιουργική, ολοκληρωμένη, αποτελεσματική, πολυδιάστατη και εντός θέματος ροκ περσόνα που υπάρχει.
* Για όποιον ενδιαφέρεται για μια συνολικότερη εικόνα της κινηματογραφικής μουσικής του Nick Cave και του Warren Ellis, εκτός από το εν λόγω σάουντρακ, πριν από μερικά χρόνια είχε κυκλοφορήσει η συλλογή «White Lunar», ένα διπλό cd που περιλαμβάνει χαρακτηριστικά μέρη από τη μουσική που έχουν γράψει για τις ταινίες που αναφέρονται παραπάνω.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
