Plásmata ΙΙΙ: Τι είδαμε στο Πεδίον του Άρεως

Δύο παιδιά είναι σκαρφαλωμένα στο άγαλμα του Κωνσταντίνου στο Πεδίον του Άρεως – μιλάνε, χειρονομούν, γελάνε. Ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά, το καλοκαίρι είναι άλλωστε έτοιμο να χτυπήσει το κουδούνι και τα περισσότερα από τα Plásmata κρύβονται στις σκιές. Στη θέση τους άλλα, εκείνα που συναντάς συνήθως στο Πεδίο ένα ηλιόλουστο απόγευμα καθημερινής: ζευγάρια που κάνουν τη βόλτα τους, αγόρια και κορίτσια που κάνουν jogging, γονείς καροτσάκια και μικρά παιδιά σε φανταστικές αποστολές μετά το σχολείο, φοιτητές που κόβουν δρόμο από το πάρκο για να πάνε σε απογευματινά μαθήματα ή στις δουλειές τους. Από το βάθος και τη μεριά του Θεάτρου Άλσους ακούγονται οι πρόβες για τις καλοκαιρινές μουσικές βραδιές του. Ναι, αυτό σημαίνει δημόσιος χώρος, αυτός είναι ο δημόσιος χώρος στον οποίο καλείται να προσαρμοστεί μια εικαστική έκθεση όπως τα Plásmata ΙΙΙ, αυτός είναι ο φυσικός χώρος στον οποίο επιστρέφει, αυτός είναι ο δημόσιος χώρος στον οποίο μας καλεί να ζήσουμε.

Plásmata III στο Πεδίον του Άρεως

Ναι τα Plásmata III επέστρεψαν στο Πεδίον του Άρεως και είναι έτοιμα να διεκδικήσουν τα βράδια μας – τα τελευταία της άνοιξης και τα πρώτα του καλοκαιριού, έστω κι αν οι εποχές αποτελούν πια και αυτές πλάσματα υπό εξαφάνιση. Θα το κάνουν ήσυχα, διακριτικά, κρυμμένα μέσα στις φυλλωσιές και τα ξέφωτα του Πεδίου, πίσω και κάτω από δέντρα, κατά μήκος των αλεών που το διασχίζουν. Δεν θα εκβιάσουν κάποιον να έρθει προς εκείνα, θα τον περιμένουν παίζοντας τις λούπες τους για χάρη του κάθε ανώνυμου περαστικού. Θα κάνουν το ίδιο είτε πρόκειται για τους μυημένους «κυνηγούς» της αστικής τέχνης είτε για τους ανυποψίαστους διαβάτες του πάρκου και κατοίκους της γειτονιάς. Σε ένα ιδανικό σενάριο, όπως λέει και ο Μανούσος Μανουσάκης που προβάλει τους εικονικούς, φανταστικούς του γείτονες σε διάφορες γωνιές του Πεδίου με το πρώτο «φως» του φεγγαριού, αυτά τα Plásmata θα γίνουν φίλοι μας.

Είναι έξυπνα αυτά τα Plásmata. Στον καιρό του απόλυτου τεχνολογικού hype εκείνα μισογυρίζουν την πλάτη τους και στρέφονται ξανά στην αναλογία. Στην αναλογία του ήχου και της κίνησης, στις αναλογίες της φύσης, αλλά και στην αναλογία μεταξύ πραγματικότητας και παραίσθησης, ονείρου και ανάμνησης, μεταξύ χρόνου και άχρονου.

Ο ακροβάτης χορευτής του Yoann Bourgeois πειραματίζεται με τις αναλογίες της βαρύτητας ανεβαίνοντας τη σκάλα της ύπαρξής του, απτόητος από τις πτώσεις – ποιον θα πτοούσε άλλωστε μια πτώση που θα τον έστελνε πιο ψηλά από την προηγούμενη φορά;- ενώ κάπου πιο μέσα στο πάρκο ο μετρονόμος του Ziad Antar κρατάει το αιώνιο tempo. To Yπουργείο Αναρχαιολογίας έχει κάνει μια υπέρογκη επένδυση για μια εγκατάσταση πουφ που θυμίζουν αρχαίες κολώνες – ιδανικό pitstop για όσους θέλουν να κάτσουν και να αναλογιστούν ιστορικές, πολιτιστικές, πολιτισμικές διαστρωματώσεις αυτής της πόλης. Μια ντισκομπάλα κρέμεται ανάμεσα στα πεύκα, ένα χρυσό ντάτσουν προσφέρει μια καλτ εναλλακτική για ένα ταξίδι στον χωροχρόνο, παρκαρισμένο μπροστά από το άγαλμα της Αθηνάς - πίσω από τους ώμους της οποίας φωλιάζει μια ψηφιακή κουκουβάγια.

Δύο αδέλφια δοκιμάζουν να μιλήσουν τη γλώσσα των σκυλιών, μέσα από μια παλιά τηλεόραση στις ρίζες ενός δέντρου, μια σειρά από μάσκες μεικτής πραγματικότητας μας καλούν να ανακαλύψουμε την προσωπική μας φωνή νυχτερίδας για να μπορέσουμε να ξεκλειδώσουμε την όραση αυτών των νυχτόβιων πλασμάτων.Μια παρέα κοριτσιών προσπαθούν να εξευμενίσουν τη μητέρα Γη σε μια εναλλακτική εκδοχή των Ταυροκαθάψιων στην καλλιτεχνική ταινία της Έφης Γούση “TectonicRiders” – το χωριό τους έχει πεθάνει, οι τελευταίοι ταύροι πέθαναν μαζί τους, θα εκτελέσουν τα λατρευτικά ακροβατικά τους πάνω στη σέλα μιας μοτοσικλέτας. Αρχαίες προτομές παρελαύνουν στη βιντεοεγκατάσταση “Where is My Mind?” των Joana Hadjithomas & Khalil Joreige, φανταστικά ζώα ξεχύνονται από μια πραγματική καταπακτή για να ξυπνήσουν τον Άρη και το Πεδί του, στο ψευδοντοκιμαντέρ του Αίαντα Κόκκαλη συνομιλώντας με μια ξεχασμένη ιστορία από τα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά και την τάση να αισθανόμαστε κίνδυνο από το διαφορετικό, που πολλοί δυστυχώς δεν ξεχνάνε ποτέ.

Η ομορφιά όμως είναι πάντα η καθημερινότητά μας– αρκεί να επιλέξουμε την κατάλληλη ανάγνωση, το κατάλληλο φως, την κατάλληλη μουσική. Η Ισπανίδα Noemi Iglesias Barrios χρησιμοποιεί μια κάμερα παρακολούθησης που συνήθως επιστρατεύεται από την αστυνομία ή την τροχαία για την επιτήρηση του δημοσίου χώρου για να διαπλάσει την συναισθηματική έκφραση σε αυτόν. Κάθε φορά που η κάμερα πιάνει ένα φιλί ή μια αγκαλιά μια σειρά από πολύχρωμα φώτα θα χορέψουν για χάρη σου. Ο μουσικός παραγωγός και ερευνητής Moritz Simon Geist στρώνει ένα μονοπάτι με κοχύλια που γουργουρίζουν τον ήχο του νερού – ηχητικό ενθύμιο μιας εύθραυστης εποχής που βρίσκεις τον χρόνο για μια βόλτα στη θάλασσα, τον χρόνο για να σταματήσεις για να βάλεις ένα κοχύλι στο αυτί. Στην καρδιά του πάρκου βινύλια γυρνάνε στα πικάπ του Stegi Radio που για μερικά βράδια του Ιουνίου θα εκπέμπει με παραγωγούς και καλεσμένους τη μουσική του κόσμου του από αυτό το cabinστο Πεδίον του Άρεως ενώ τα πλάσματα - επισκέπτες θα συζητάνε ή συλλογίζονται τα πλάσματα της έκθεσης πάνω σε κορμούς δέντρων ή σε ξαπλώστρες με φόντο το Punkthenon των The Callas.

Ναι η ομορφιά είναι η καθημερινότητά μας, είναι μια βόλτα στο πάρκο, ένα άγουρο καλοκαιρινό απόγευμα σαν αυτό. Και η ομορφιά της καθημερινότητας συνίσταται σε μεγάλο βαθμό στην γλυκιά οικειότητά της, ότι κάπως, κάπου, με κάποιον τρόπο την έχουμε ξαναζήσει, την έχουμε ξαναγνωρίσει. Όπως και τα πλάσματα αυτού του πάρκου που μας υποδέχονται με κόκκινα νέον γράμματα. Κάπου έχουμε ξαναβρεθεί, σωστά;