Ένας πρώην εμπορικός ηθοποιός, διάσημος ως Birdman σε μια σειρά από superhero movies, δοκιμάζει να αναστήσει την καριέρα του σκηνοθετώντας και πρωταγωνιστώντας σε μια παράσταση στο Broadway.
Υπάρχουν μερικές ταινίες στις οποίες δεν μπορείς να μιλήσεις για το περιεχόμενο δίχως να μιλήσεις για τη φόρμα και το «Birdman» είναι μία από αυτές. Μια τόσο θεαματική σκηνοθετική άσκηση, μια τόσο απολαυστική ακροβασία της κάμερας, που δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς ακόμη κι αν τελικά η τεχνική μοιάζει να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από την «τέχνη». Γυρισμένο με μεγάλης διάρκειας συνεχόμενες λήψεις, μονταρισμένο με τρόπο που να μοιάζει σαν ένα μοναδικό συνεχόμενο πλάνο, το «Birdman» είναι μια συναρπαστική κατάδυση στο λαβυρινθώδες «στομάχι» ενός θεάτρου του Broadway, στον ιδιαίτερο μικρόκοσμο των ανθρώπων που το κατοικούν και κυρίως στον ακόμη πιο μπερδεμένο και σκοτεινό λαβύρινθο της ψυχοσύνθεσης του κεντρικού του ήρωα, για να αναλύσει μέσω εκείνου τον τρόπο που οι μάσκες που φοράμε «στη σκηνή της ζωής» μας καθορίζουν, μας περιγράφουν, μας φυλακίζουν. Με τον Κίτον να ξέρει τι παίζει όταν υποδύεται έναν ηθοποιό που είδε τη φήμη του να τον εγκαταλείπει όταν κι εκείνος εγκατέλειψε τον υπερήρωα που τον έκανε διάσημο (στην περίπτωσή του τον Batman), το φιλμ του χρωστά, αφού δίνει μια ερμηνεία που, ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα του δώσει το Όσκαρ. Δίπλα του όλοι οι συνάδελφοί του, ο πάντα σπουδαίος Έντουαρτ Νόρτον στο ρόλο του συμπρωταγωνιστή του, η Έμα Στόουν στο ρόλο της κόρης του, η Ναόμι Γουότς, εξίσου σπουδαίοι. Κι εκτός από τις ερμηνείες και την τεχνική του, το «Birdman» έχει πολλά ακόμη για τα οποία μπορείς να το επαινέσεις: την τόλμη να ρισκάρει, τα κότσια να μη νοιάζεται για καμιά από τις συμβάσεις του χολιγουντιανού σινεμά, για το ότι γεμίζει τη διάρκειά του με ιδέες που εκρήγνυνται θεαματικά στην οθόνη. Μπλέκοντας το δράμα με την κωμωδία, την πραγματικότητα με τη φαντασία, τη σάτιρα με την πικρή, επώδυνη αλήθεια. Ντύνοντας τις εικόνες μόνο με τη μουσική κρουστών, δίνοντας στο φιλμ το ρυθμό μιας φρενήρους κούρσας σε μια υπαρξιακή πίστα, το φιλμ είναι συχνά σπουδαίο κι άλλες στιγμές περισσότερο «αυτάρεσκο», εμμονικά αποφασισμένο να εντυπωσιάσει. Έναν τόνο πιο κάτω και μια ιδέα λιγότερο «εγκεφαλικό», και το «Birdman» θα μπορούσε να είναι αριστουργηματικό. Τώρα είναι μια ταινία που χειροκροτάς, μα που δυσκολεύεσαι να αγαπήσεις αληθινά.
Maps to the Stars **
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ
Παίζουν: Μία Γουασικόβσκα, Ρόμπερτ Πάτινσον, Τζούλιαν Μουρ
Ένα μυστηριώδες κορίτσι φτάνει στο Χόλιγουντ και γίνεται βοηθός μιας μεσήλικης σταρ, αγχωμένης με την ηλικία της. Και φίλη ενός νεαρού σοφέρ που ελπίζει να γίνει ηθοποιός. Σε έναν κόσμο που τα αστέρια δεν είναι όσο λαμπερά φαίνονται.
Πιθανότατα μπορείς να καταλάβεις γιατί κάποιος σαν τον Ντείβιντ Κρόνενμπεργκ θα ήθελε να κάνει μια τόσο πικρή και κυνική σάτιρα για το Χόλιγουντ, καθώς ο Καναδός σκηνοθέτης δεν έχει ποτέ ενδώσει στις σειρήνες του. Αλλά ίσως πάλι όχι. Σε αυτή τη μαύρη, δηλητηριώδη απεικόνιση της κινηματογραφικής βιομηχανίας στην οποία μια ηλικιωμένη σταρ ανησυχεί για την καριέρα της, μια μυστηριώδης νεαρή έχει τη δική της ομιχλώδη ατζέντα, ένας σοφέρ ονειρεύεται τη δόξα κι ένα child star μοιάζει να χρειάζεται να περάσει λίγο χρόνο τιμωρίας στο δωμάτιό του, όλα μοιάζουν υπερβολικά σε τέτοιο βαθμό που πάνε ένα βήμα πέρα από τη μαύρη κωμωδία. Στην περιοχή της φάρσας, εκεί όπου ο θεατής δυσκολεύεται να αναγνωρίσει ή καλύτερα να ενδιαφερθεί για κάτι τόσο γκροτέσκα τραβηγμένο στα άκρα. Και, ναι, η ερμηνεία της Τζούλιαν Μουρ στο ρόλο της Χαβάνα Σέγκραντ, μιας χολιγουντιανής σταρ που η δόξα της ξεφτίζει, είναι με διαφορά το καλύτερο πράγμα στην ταινία, τολμηρή και χορταστική. Αλλά όχι ικανή να διασώσει το φιλμ, που προσπαθεί πολύ σκληρά να αποκτήσει κάποιου είδους νόημα, μα που μοιάζει απλά κενό και αδιάφορο για οποιονδήποτε δεν ζει στους λόφους του Χόλιγουντ ή δεν ενδιαφέρεται τόσο για τις ζωές των αλλόκοτων, προβληματικών ανθρώπων που κατοικούν εκεί...
Ένας άφραγκος Νεοϋορκέζος κληρονομεί ένα σπίτι στο Παρίσι αλλά ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να το πουλήσει όπως ελπίζει, πριν πεθάνει η ηλικιωμένη γυναίκα που ζει εκεί με την κόρη της.
Μία από εκείνες τις ταινίες που «σε ταξιδεύουν», το «Ένα σπίτι στο Παρίσι» έχει αρκετά υπέροχα πλάνα της γαλλικής πρωτεύουσας την άνοιξη και μια γερή δοση real-estate porn που θα σε κάνει να ονειρεύεσαι ένα τέτοιο σπίτι με τέτοιο κήπο στην καρδιά μιας τόσο όμορφης πόλης. Έχει επίσης τον Κέβιν Κλάιν σε μια ερμηνεία από εκείνες που δίνει με κλειστά μάτια, και την πάντα κομψή ερμηνευτικά ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο θέλετε, Κρίστιν Σκοτ Τόμας. Κι έχει φυσικά τη Μάγκι Σμιθ, αλλά σε ένα ρόλο που μάλλον θα απογοητεύσει όσους περιμένουν να τη δουν να επαναλαμβάνει την camp μανιέρα της λαίδης Βάιολετ του «Downton Abbey». Όμως πέρα αυτών των προφανών προτερημάτων και παρά το ότι βλέπεται (σχεδόν) αδιαμαρτύρητα, το φιλμ στέκεται απόλυτα αμήχανο ανάμεσα σε κλισέ κι ευκολίες, ανάμεσα σε μια απλοϊκή ρομαντική κομεντί κι ένα τραβηγμένο από τα μαλλιά δράμα. Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης και συγγραφέας του θεατρικού που προϋπήρξε της ταινίας, μπορεί να ξέρει τη δυναμική της σκηνής, όμως μοιάζει απλά διεκπεραιωτικός στην οθόνη.
Η ταινία από την Κολομβία, που κέρδισε το πρώτο βραβείου στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, είναι μια μεστή, καλλιτεχνική δημιουργία γύρω από ένα μείζον πολιτικό ζήτημα στην ιστορία της πολύπαθης χώρας.
23°
