Κριτική ταινίας: Το θαύμα (Miracle/ Miracol)

Δόκιμη καλόγρια φεύγει κρυφά από το μοναστήρι για να επισκεφτεί γιατρό προκειμένου να την εξετάσει για τους ανεξήγητους πονοκεφάλους της, όπως εξηγεί στον ταξιτζή αλλά και τον γιατρό συνεπιβάτη, με τον οποίο μοιράζεται το ταξί που την οδηγεί στο νοσοκομείο.

Τελικά όπως ανακαλύπτουμε στη συνέχεια οι «πονοκέφαλοι» είναι απλώς η δικαιολογία για να πάει στο νοσοκομείο προκειμένου να κάνει έκτρωση. Όπως στις «Παρυφές», την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του το 2010, μια νεαρή κοπέλα είχε λίγες ώρες στη διάθεσή της για να αλλάξει τη ζωή της διορθώνοντας τα λάθη του παρελθόντος, έτσι κι εδώ ο ταλαντούχος Ρουμάνος σκηνοθέτης Μπόγκνταν Τζόρτζε Απέτρι δίνει τον βασικό ρόλο σε μια γυναίκα που βρίσκεται διαρκώς σε αμυντική θέση. Το φιλμ ακολουθεί τη γραμμική αφήγηση ενός θρίλερ, πρωτότυπου και τολμηρού, που μέσα από την τραγική ιστορία της νεαρής καλόγριας καυτηριάζει υποδειγματικά τις δυνάμεις εξουσίας (εκκλησία, πολιτικοί, αστυνομία) μιας χώρας παραδομένης στην πατριαρχία, την οπισθοδρόμηση και τη θρησκοληψία. Ο σκηνοθέτης δεν αρκείται πάντως στον εύκολο εντυπωσιασμό. Οι ωμές, ακατέργαστες εικόνες του ισορροπούν σε μια λεπτή γραμμή που αποτυπώνει το αφόρητο κλίμα μιας σκληρής πραγματικότητας. Η έντασή τους κορυφώνεται καθώς φτάνουν σε ένα κλίμα νοσηρότητας και βίας που καιροφυλακτεί πίσω από τις συνθήκες φαινομενικά ανώδυνης γραφικότητας κάποιων καθημερινών ανθρώπων, σαν τον οδηγό ταξί ο οποίος ακούει τα «μοντέρνα» τραγούδια των Χούλιο Ιγκλέσιας και Αλμπάνο- Ρομίνα.