Στην ταινία «Παράσιτα» του Νοτιο-Κορεάτη σκηνοθέτη Bong Joon Ho, ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε πλούσιους και φτωχούς γίνεται με έναν σκληρό και θορυβώδη τρόπο.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Είναι τέλη Οκτωβρίου και είναι σχεδόν καλοκαίρι. Στέκομαι έξω από τον γκισέ στο Ολύμπιον. Μπροστά μου είναι μια παρέα ανδρών και γυναικών γύρω στα 50, η οποία συζητάει για τα «Παράσιτα», την ταινία που θα δούμε, ενώ πίσω μου ακριβώς δυο φοιτήτριες λένε τα νέα της ημέρας. Η υπάλληλος πίσω από το ξύλινο παραπέτασμα, που τη χωρίζει από τον έξω κόσμο, έχει ένα ωραίο τατουάζ σε ένα από τα δάχτυλά της, το οποίο μοιάζει σα λαχούρι. Αναρωτιέμαι αν οι υπάλληλοι των κινηματογράφων αγαπάνε τη δουλειά τους. Μπορεί να την αγαπάνε τόσο ώστε να «κλέβουν» τις κόπιες των ταινιών και να παίρνουν το ποπ-κορν που περισσεύει και να οργανώνουν κρυφά τις δικές τους ιδιωτικές προβολές νωρίς τα πρωινά ή μέσα στη νύχτα. «Κλέφτες ταινιών καταζητούνται» σκέφτομαι και χαμογελάω. Αγοράζω το εισιτήριό μου και κατευθύνομαι στο μικρό οβάλ φουαγιέ του κινηματογράφου που έχει γεμίσει από κόσμο. Η προηγούμενη προβολή μόλις έχει τελειώσει και μπαίνουμε μέσα στη βελούδινη αίθουσα. Τα φώτα σβήνουν και ύστερα ανάβουν πάλι.
Περπατάω στην Προξένου Κορομηλά. Μια ασημί πόρσε σταματάει και αφήνει τον συνοδηγό της στην άκρη του δρόμου. Την ίδια ώρα, σε μια άλλη γειτονιά, στην Αλεξάνδρου Σβώλου, ένας άστεγος κοιμάται στα καθίσματα μιας στάσης λεωφορείων. Στην ταινία «Παράσιτα» του Νοτιο-Κορεάτη σκηνοθέτη Bong Joon Ho, ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε πλούσιους και φτωχούς γίνεται με έναν σκληρό και θορυβώδη τρόπο. Ψάχνω στο λεξικό την ερμηνεία της λέξης παράσιτο. «Στον ενικό είναι ο οργανισμός που ζει και αναπτύσσεται εις βάρος ενός άλλου οργανισμού. Μεταφορικά χρησιμοποιείται με απαξιωτική σημασία, για να χαρακτηρίσει κάποιον που βασίζεται σε άλλους για την επιβίωση ή την ανάδειξή του. Στον πληθυντικό, τα παράσιτα, είναι οι αρμονικές συχνότητες και ο θόρυβος στο ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό σήμα». Τα «Παράσιτα» του Bong δεν είναι μόνο οι πλούσιοι ή μόνο οι φτωχοί, οι δυο κόσμοι συναντιούνται και ζουν παρασιτικά εις βάρος αλλήλων. Άγιοι φτωχοδιάβολοι, αόρατοι και επιλεκτικά ορατοί, χειριστικοί, επιρρεπείς εγκληματίες από τη μια, και από την άλλη οι επιφανειακοί αστοί, «αθώοι» και αφελείς, που ζουν στο δικό τους πλασματικό κόσμο, γεμάτοι δύναμη και ταυτόχρονα αδύναμοι, τους ενοχλεί η μυρωδιά του υπηρετικού τους προσωπικού, αλλά επιζητούν τη δουλοπρέπεια του και τη λατρεία προς το πρόσωπό τους.
Σε μια σκηνή της ταινίας, που όλα έχουν πάει στραβά και μια θεομηνία έρχεται συμβολικά για να ανατρέψει τα πάντα, ο παρίας πατέρας λέει στον γιο του ότι το καλύτερο σχέδιο είναι να μην κάνεις σχέδια γιατί η ζωή δεν μπορεί να προγραμματιστεί: «Δεν χρειάζεται να κάνουμε σχέδια για τίποτα. Δεν έχει σημασία τι θα συμβεί στη συνέχεια. Ακόμη και αν η χώρα καταστραφεί ή πουληθεί κανείς δεν νοιάζεται». Σκέφτομαι τα σχέδιά μας από τη μια και τα νομοσχέδια που περνάνε σχεδόν απαρατήρητα είτε μέσα στη ραστώνη του ελληνικού καλοκαιριού είτε μέσα στην οχλαγωγία ενός καλοκαιρινού φθινοπώρου. Σχέδια και νομοσχέδια, πώς ένα πρώτο συνθετικό έχει τόση δύναμη ώστε να μπορεί να ορίσει τη ζωή μας.
Η πόλη έχει αδειάσει. Στην Ιώνος Δραγούμη ένα μαγαζί με εποχιακά έχει μπερδέψει την 28η Οκτωβρίου με την 25η Μαρτίου. Σημαίες ελληνικές ανεμίζουν σε κάποια μπαλκόνια. Σε λίγες μέρες θα ξεκινήσει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, η πιο ωραία εποχή του χρόνου. Σκέφτομαι ότι θα ήταν ωραίο το ποινικό μου μητρώο να αμαυρωθεί με την κατηγορία «κλέφτης ταινιών».
12°
