Ο γιος της Σοφίας (**1/2) Σκηνοθεσία: Ελίνα Ψύκου
Παίζουν: Βάλερι Τσεπλάνοβα, Βίκτορ Κόμουτ, Αρετή Σεϊνταρίδου, Θανάσης Παπαγεωργίου, Αρτέμιος Χάβαλιτς, Υβόννη Μαλτέζου
Ο 11χρονος Μίσα φτάνει από τη Ρωσία στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2004, όπου ζει η μητέρα του Σοφία για να επανασυνδεθεί μαζί της μετά από ένα μεγάλο διάστημα αποχωρισμού. Στο σπίτι που μένουν, τους φιλοξενεί ο ηλικιωμένος «κύριος Νίκος» που προσπαθεί με αυταρχικό τρόπο να μυήσει τον Μίσα στις αρχές και την ιστορία του ελληνικού πολιτισμού.
Όπως και στην πρώτη της ταινία, έτσι και εδώ η Ψύκου καταγράφει στιγμιότυπα από τη νεοελληνική πραγματικότητα ανιχνεύοντας τη σκληρή αλήθεια πίσω από τη λαμπερή βιτρίνα. Στην «Αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» η βιτρίνα αφορούσε στη δημοφιλία των τηλεοπτικών ριάλιτι που κρύβει την ανασφάλεια και το εγωιστικό πρόσωπο των τηλεοπτικών αστέρων, ενώ στον «Γιο της Σοφίας» η ερευνητική κάμερα της Ψύκου προσγειώνεται στο αποχαυνωτικό παραμύθι μιας ολόκληρης χώρας που πίστεψε στο θαύμα των Ολυμπιακών Αγώνων και της Μεγάλης Ελλάδας. Κεντρικό πρόσωπο του φιλμ είναι ο νεαρός Μίσα (το όνομά του είναι δανεισμένο από την μασκότ των Ολυμπιακών Αγώνων της Μόσχας το 1980) που αποκομμένος από το φυσικό του περιβάλλον προσπαθεί να βρει τη θέση του σε μια άγνωστη και αφιλόξενη χώρα. Θα στραφεί για ασφάλεια στα αγαπημένα του παραμύθια και την αγκαλιά της μητέρας του, η οποία ύστερα από επίμονες παρατηρήσεις του («Γιατί μετακόμισες;», «ποιο είναι το δωμάτιό σου;» την βομβαρδίζει με συνεχείς ερωτήσεις) θα αναγκαστεί να του πει την αλήθεια. Ο «κύριος Νίκος» είναι ο νέος του πατέρας. Σκληρό και βαρύ το φορτίο που βάζει στους ώμους των άτυχων ηρώων της η Ψύκου, οι οποίοι μην έχοντας στον ήλιο μοίρα μετά από την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος βλέπουν τη ζωή τους να κρέμεται από μια κλωστή και την ελεημοσύνη των άλλων. Η σκηνοθετίδα συμπάσχει μαζί τους κι επιχειρεί να απαλύνει το φορτίο αυτό με δύο τρόπους. Η εικαστική σύνθεση των φροντισμένων κάδρων της σκηνοθέτιδας είναι το μεγάλο ατού της ταινίας (εξαιρετική η δουλειά του διευθυντή φωτογραφίας Διονύση Ευθυμιόπουλου) ενώ η κωμική αποσυμπίεση κάποιων δραματικών σεκάνς έχει αποτέλεσμα. Στο κομμάτι της σκιαγράφησης των χαρακτήρων, κάποιοι ήρωες (η Σοφία, ο Μίσα) αποδίδονται με ρεαλιστικά μεγέθη αλλά δεν λείπουν και οι αστοχίες. Παρότι ο χαρακτήρας του ξεπεσμένου Νίκου (που μέσω των φαρδιών ρούχων και των αμέτρητων πορτρέτων στο σπίτι του προσπαθεί να καλύψει το χαμηλό του «ανάστημα») έχει πολύ ζουμί, δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τα όρια της καρικατούρας. Πίσω από την ιστορία της ενηλικίωσης με το σχήμα του σκοτεινού παραμυθιού που δεν έχει happy end, η Ελίνα Ψύκου μιλάει και για κάτι άλλο ακόμη. Η σύγκρουση των δύο κόσμων έχει πολλά επίπεδα (η αναζήτηση της αγάπης και της αποδοχής σε ένα σκληρό, ανταγωνιστικό περιβάλλον όπου τα μαθήματα ιστορίας και οι βίαιες εκφάνσεις της ορίζουν τους νέους κανόνες) αλλά κυρίως σοκάρει με τον τρόπο που ένας πολιτισμός προσπαθεί να «σβήσει» έναν άλλο με τέτοια ευκολία.
Βόρεια Αγγλία, 1865. Η νεαρή Κάθριν ασφυκτιά σε ένα γάμο χωρίς αγάπη, με έναν πικρό σκληρό άνδρα που έχει τα διπλά της χρόνια και την καταπιέζει διαρκώς. Η ζωή της αλλάζει από τη στιγμή που ερωτεύεται το νεαρό άντρα που εργάζεται στο κτήμα τους.
Βραβείο FIPRESCI στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαν Σεμπαστιάν 2016 για μια ταινία-ύμνο στη γυναικεία δύναμη και τον απελευθερωτικό έρωτα. Μέσα από τα συνεχή κοντράστ της απάνθρωπης δίχως συναίσθημα ζωής και της μεθοδικής ακρίβειας που χτίζει το πάθος ο σκηνοθέτης (δυνατές οι ερωτικές σκηνές) αναδεικνύεται μια τυπική ιστορία χειραφέτησης, που φέρνει σε μετωπική σύγκρουση το παλιό με το νέο κόσμο. Η βικτωριανή υποκρισία με τον επιτηδευμένο καθωσπρεπισμό (ο οποίος κρύβει βαθιά συμπλέγματα και ψυχικές ασθένειες) αρνείται να παραδοθεί στην παλλόμενη από ζωή και αποφασιστικότητα νέα κατάσταση, οδηγώντας μοιραία την ίντριγκα στη λύση της τραγωδίας και του εγκλήματος. Παρότι η ταινία επιχειρεί να ισορροπήσει ιδανικά μεταξύ του κλασικού και του μοντέρνου, δεν έχει πάει πάντα αίσιο τέλος η προσπάθεια του ταλαντούχου πάντως Ολντρόιντ, που υπογράφει το σκηνοθετικό ντεμπούτο του.
Ψάχνοντας να βρει το τέλειο δώρο για τα 100ά γενέθλια της πολυαγαπημένης θείας του, Λούσι, ο Πάντινγκτον βλέπει ένα μοναδικό βιβλίο και ξεκινά μία σειρά από μικροδουλειές ώστε να μπορέσει το αγοράσει. Όμως αυτή η φαινομενικά ασήμαντη ιστοριούλα θα οδηγήσει τον συμπαθή αρκούδο στη… φυλακή!
Η ιστορία μπορεί να μην έχει το περιπετειώδες ύφος ούτε την κωμική αποτελεσματικότητα της προ τριετίας αρχικής ταινίας που οδήγησε τον μικρό Πάντινγκτον στη… ζούγκλα του Λονδίνου αλλά διαθέτει κέφι, ρυθμό και μερικούς απολαυστικούς χαρακτήρες που δένουν μια χαρά με τον αφελή πλην καταφερτζή αρκούδο. Ξεχωρίζει εδώ ο Χιου Γκραντ σε ένα ρόλο-απομυθοποίηση του επαγγέλματος του ηθοποιού («εκτός από ανισσόροποι είμαστε και κακοί» είναι σαν να λέει ο δημοφιλής σταρ) που παίρνει τη σκυτάλη από την Νικόλ Κίντμαν που είχε φτιάξει μια θαυμάσια κακιά στην ταινία του 2014. Μερικοί ακόμη βρετανοί σταρ φαίνεται να διασκεδάζουν με την καρδιά τους που δίνουν πνοή στην παιδική αυτή περιπέτεια, η οποία έχει ως σήμα κατατεθέν της τη σκηνή της φυλακής που μετατρέπεται σε σκηνικό παραδεισένιου ροζ… μιούζικαλ!
Ολα απ’ την Αρχή (The Bachelors) (*) Σκηνοθεσία: Κερτ Βέλκερ
Παίζουν: Τζ. Κ. Σίμονς, Τζος Γουίγκινς, Ζιλί Ντελπί, Οντέγια Ρας
Μετά από θάνατο της συζύγου του, ο Μπιλ και ο 17χρονος γιος του Γουές, μετακομίζουν σε μια προσπάθεια να κάνουν νέα αρχή. Καθώς οι δυο τους προσπαθούν να προσαρμοστούν στη νέα τους ζωή και να βρουν τρόπους να κλείσουν τις πληγές τους, θα γνωρίσουν δύο ξεχωριστές γυναίκες.
Ηθικά διλήμματα, υπαρξιακές αγωνίες αλλά και μια τραβηγμένη από τα μαλλιά αδράνεια (το πένθος του ήρωα τον οδηγεί σε παραίτηση από την ίδια τη ζωή), γίνονται εργαλεία για μελοδραματισμούς μεγατόνων στα χέρια του σκηνοθέτη που μας είχε δώσει πριν από αρκετά χρόνια ένα άλλο δακρύβρεχτο μελό, το «Sweet Novenber». Θεωρητικά το σενάριο διαθέτει τις χιουμοριστικές ανάσες για να μην ξεκάνει τον θεατή (στο κλάμα) που σχετίζονται με την παρουσία των δύο γυναικών αλλά δεν τα καταφέρνει πάντα. Η στιβαρή και έντονη αντίσταση πατέρα και γιου στο ενδεχόμενο να ξαναχαμογελάσουν και να γίνουν και πάλι «φυσιολογικοί», προσκρούει στους νόμους της λογικής και της αληθοφάνειας. Η δε μελοδραματική ερμηνεία του Σίμονς είναι τόσο ενοχλητική όσο δεν φαντάζεστε θυμίζοντας παλιές μέρες από το εν Ελλάδι πέρασμα του!
ΑΚΟΜΗ
»»» Το «Μανιφέστο» (**) δίνει την ευκαιρία στην Κέιτ Μπλάνσετ να δημιουργήσει κουβέντα –και με το παραπάνω καθώς υποδύεται 13 διαφορετικά πρόσωπα– όχι τόσο για την υποκριτική της στάθμη αλλά για την αμφιλεγόμενη αξία της σύγχρονης τέχνης και των μοντέρνων κινημάτων
»»» Το «Thank you for your service » (*1/2) είναι ένα αντιπολεμικό δράμα με θέμα τα ψυχικά τραύματα που κουβαλούν αμερικανοί στρατιώτες που επιστρέφουν στη γενέτειρα τους ύστερα από την κόλαση του πολέμου.
»»» Το «Ξαναγύρισε ο μπαμπάς» αποτελεί τη συνέχεια μια αμερικανικής κωμωδία με ήρωες τους Γουίλ Φέρελ και Μαρκ Γουόλμπεργκ σε ρόλους ανταγωνιστών πατέρα και πατριού, που φιλοξενούν για τις γιορτές τους δικούς τους μπαμπάδες (Τζον Λίθγκοου και Μελ Γκίμπσον) και γίνεται το έλα να δεις!
12°
