Ο τοίχος

Η ιστορία σε μια πρώτη ανάγνωση δεν μας κεντρίζει το ενδιαφέρον, αλλά ο νεοϋορκέζος Νταγκ Λάιμαν δεν είναι τυχαίος. Πρώτος εκείνος έχτισε το μύθο του αμνησιακού Τζέισον Μπορν στο «Χωρίς ταυτότητα» το 2002, ενώ ήταν κι ο... κουμπάρος μιας ταινίας που γέννησε το μεγαλύτερο χολιγουντιανό γάμο της εποχής («Ο κύριος και η κα Σμιθ»). Εδώ και πάλι αποδεικνύει το αλάνθαστο σκηνοθετικό ένστικτό του, πλάθοντας ένα υποδειγματικό σε κάθε λεπτομέρεια πολεμικό θρίλερ που παρακολουθείται με κομμένη την ανάσα παρά το... θεατρικό σκηνικό (ένας τοίχος από τούβλα στην έρημο που χωρίζει τον αμερικανό στρατιώτη από τις θανατηφόρες βολές του σκοπευτή, που ποτέ δεν βλέπουμε το πρόσωπό του παρά μόνο ακούμε τη φωνή του μέσω ασυρμάτου) και την περιορισμένη πλοκή. Μια προπαγανδιστική περιπέτεια, θα σκεφτεί κανείς βλέποντας τους «αθώους» αμερικανούς στρατιώτες να βρίσκονται στο έλεος του σατανικού Ιρακινού. Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Από τους διαλόγους που ακολουθούν καταλαβαίνουμε ότι ο Ιρακινός δεν είναι γεννημένος φονιάς αλλά λάτρης του Πόε και της γνώσης, υπερασπιστής του πολιτισμού του που θα φερθεί στους ξένους εισβολείς «όπως τους αξίζει». Δηλαδή με την ευστροφία και κυρίως την αποτελεσματικότητα ενός ανώτερου όντος που δεν αφήνει την πληγή του εχθρού να κλείσει όσο εκείνος παραμένει στα εδάφη του, επιδεικνύοντας αλαζονεία και δύναμη. Μίλησε κανείς περί αμερικανιάς;