Οι σχέσεις είναι δύσκολες. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να τις συζητάς. Μοντέρνο ελληνικό σινεμά για τις ανησυχίες, τις φάσεις και τα αψυχολόγητα της γενιάς που φτάνει στα πρώτα «άντα». Ερωτική ιστορία για σύγχρονες σχέσεις στην Ελλάδα που ψάχνει να βρει τα πατήματά της. Ταινία που παίρνει μάτι όσα βλέπει η νέα γενιά, με προβληματισμούς αλλά και με όμορφο, τρυφερό, χιούμορ. Την είδαμε στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ενθουσιαστήκαμε και στείλαμε τις απορίες μας στον πρωταγωνιστή της Θανάση Πετρόπουλο. Τι παίζει με το «Όντως φιλιούνται;»
Πρωταγωνιστής στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Κορρέ «Όντως φιλιούνται;» που όντως συζητήθηκε. Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στον πρωταγωνιστικό ρόλο και ποιες ήταν οι μεγαλύτερες ερμηνευτικές προκλήσεις που είχες να αντιμετωπίσεις;
Με το Γιάννη έχουμε ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν σε πολύ όμορφα πράγματα και μας συνδέει και μια φιλία αρκετών χρόνων-με ήθελε για τον κεντρικό χαρακτήρα της ταινίας κι εγώ με πολλή χαρά κι ενθουσιασμό συμμετείχα σε αυτή του την πρώτη μεγάλου μήκους. Οι προκλήσεις που είχα να αντιμετωπίσω ήταν κυρίως το να αποδώσω με τον καλύτερο τρόπο αυτό τον «πειραγμένο» τόνο που ήθελε ο Γιάννης να έχει η ταινία και το να επιταχύνω το λόγο μου, κάτι που ως ηθοποιός, αλλά και ως άνθρωπος που δεν τον χαρακτηρίζει η «ταχύτητα», έπρεπε να το δουλέψω αρκετά.
Ποιο ήταν το feedback που αισθάνθηκες στην προβολή της ταινίας στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης;
Όσες στιγμές κατάφερνα να χαλαρώσω λίγο από το άγχος μου-καθώς ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα την ταινία- αισθάνθηκα τον κόσμο να ενδιαφέρεται για αυτό που βλέπει, να γελά-και να γελά δυνατά. Μου αρκεί αυτό.
Συμμερίζεσαι την άποψη πως το φιλμ είναι μια ματιά πάνω στις ανησυχίες και τους έρωτες της νέας γενιάς; Τι σε ανησυχεί προσωπικά στη σημερινή Ελλάδα;
Το φιλμ είναι για δυο νέους ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν αν μπορούν να είναι μαζί, με ποιο τρόπο μπορεί να γίνει αυτό και παράλληλα τι στο διάολο κάνουν με τις ζωές τους…Αυτό που με ανησυχεί στη σημερινή Ελλάδα είναι ο απροκάλυπτος ρατσισμός, η ξενοφοβία και η νεκρανάσταση των φασιστικών στοιχείων της κοινωνίας-όλα γεννήματα του αδιεξόδου στο οποίο μας έχει φέρει το καπιταλιστικό σύστημα.
Ποια θεωρείς τα μεγαλύτερα εμπόδια των μοντέρνων σχέσεων;
Οι ανθρώπινες σχέσεις πάντα ήταν δύσκολες. Πάντα είχαν εμπόδια. Οι μοντέρνες έχουν μοντέρνα αλλά και κάποια που πάντα ήταν εκεί. Σήμερα έχουμε τόσους πολλούς τρόπους να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας κι όμως είναι σα να είμαστε πιο μόνοι από ποτέ. Η δυσκολία της επικοινωνίας, η υποχώρηση του «εγώ» στο «εμείς», τα θέλω του ενός, τα θέλω του άλλου και το πώς αυτά συναντιούνται είναι πιστεύω τα διαχρονικότερα των εμποδίων.
Όχι μόνο ηθοποιός αλλά και σκιτσογράφος, συνοδοιπόρος στην ομάδα Creatures, ραδιοφωνικός παραγωγός. Υπάρχει μια γέφυρα ανάμεσα σε αυτές τις δημιουργικές φάσεις ή είναι ασύνδετες;
Υπάρχει μια γέφυρα. Ότι κάτι με τρώει και επιμένω να ασχολούμαι και να εκφράζομαι με πολλά διαφορετικά πράγματα. Ίσως το κάνω γιατί είναι κάτι που με βοηθά να αισθάνομαι διαρκώς σε κίνηση για να μη βαριέμαι-το οποίο μου συμβαίνει συχνά. Μπορεί να με σκορπίζει βέβαια κιόλας αλλά δε μπορώ να το ελέγξω. Όχι ακόμα τουλάχιστον.
Υπάρχει κάποιο προσωπικό manual όταν καλείσαι να αναλάβεις ένα ρόλο ή όχι; Πώς συνηθίζεις να προσεγγίζεις τους χαρακτήρες που υποδύεσαι;
Δεν θα έλεγα ότι έχω ακριβώς κάποιο manual. Manual για μένα είναι ο συγγραφέας και αυτό που θέλει να πει και ο σκηνοθέτης και αυτό που θέλει να δείξει. Αυτούς θα ακούσω και θα ακολουθήσω στην προσέγγιση του χαρακτήρα. Όταν έχω να κάνω με ρεαλιστικά έργα προσπαθώ να προσεγγίσω τους χαρακτήρες μου με αγάπη, θέλω να τους κάνω ανθρώπινους και χειροπιαστούς. Το ίδιο το κείμενο, η παρατήρηση των ανθρώπων, της ζωής και της Ιστορίας σου δίνουν όλα τα εργαλεία που χρειάζεσαι για να το πετύχεις.
Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το μεγαλύτερο επίτευγμα για έναν ηθοποιό;
Το τι θεωρεί ο κάθε άνθρωπος «το μεγαλύτερο επίτευγμα» στη δουλειά του πιστεύω ότι είναι κάτι πολύ προσωπικό. Για μένα μεγαλύτερο επίτευγμα για έναν ηθοποιό είναι να καταφέρνει με τη δουλειά του να κάνει το κοινό να γελάει, να κλαίει, να σκέφτεται. Αυτό.
Λειτουργείς με πρότυπα ή όχι; Κι αν ναι, ποια είναι τα δικά σου;
Εάν λειτουργώ το κάνω υποσυνείδητα κι όχι επειδή θέλω να μοιάσω σε κάτι. Πρότυπο είναι για μένα ο Τζακ Νίκολσον κυρίως στις ταινίες των δεκαετιών του 70 και του 80 καθώς και η μοναχική διαχρονική φιγούρα του Κλιντ Ίστγουντ στα γουέστερν της καριέρας του. Καμία σχέση δηλαδή.
Πόσο σημαντική θεωρείς την κατηγορία «Βραβεία Κοινού Fischer»;
Είναι σημαντικό ο θεατής να έχει τη δική του φωνή-το να ψηφίζει τις ταινίες που του αρέσουν κάνει τη σχέση του με το σινεμά πιο αμφίδρομη και άρα περισσότερο ολοκληρωμένη. Παίρνει κάτι αλλά και δίνει.
9°
