Η καινούρια ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, συν-σκηνοθετημένη με τον γερμανό Γιαν Φόγκελ άνοιξε χθες το Φεστιβάλ του Ρότερνταμ συνεχίζοντας την λαμπρή πορεία προς τα έξω του ελληνικού σινεμά. Την είδαμε και μπορούμε να σας διαβεβαιώσουμε πως είναι απλά συγκλονιστική.
Γυρισμένη με μόλις διακόσιες χιλιάδες Ευρώ, μερικές ζεστές μέρες του περσινού καλοκαιριού, η ταινία ακολουθεί τον Χάρη, έναν δεκαεξάρη σκέιτερ σε μια χαλαρή μέρα στην Αθήνα. Σκέιτ στα σκαλιά του συντάγματος, ένα όχι πολύ ευχάριστο πέρασμα από το σπίτι, βόλτες με τους κολλητούς, δυσκολίες με το κορίτσι του, τσιλάρισμα το βράδυ, ποτά, χαβαλές σε ένα πάρτι. Στην ίδια πόλη, λίγους δρόμους πιο πέρα, ξετυλίγεται μια διαφορετική ζωή. Ένας μεσήλικας πατέρας, παγιδευμένος σε ένα στενάχωρο σπίτι και μια εξίσου στριμωγμένη ζωή. Στο τραπέζι της κουζίνας οι λογαριασμοί στοιβάζονται, στο σαλόνι η ηλικιωμένη μητέρα του, κολλημένη στην τηλεόραση. Οι δυο τους προχωρούν παράλληλα, δυο ζωες που εκ πρώτης όψεως δεν έχουν κανένα κοινό, αλλά που μαζί βιώνουν ο καθένας με τον δικό του τρόπο την ίδια πραγματικότητα. Την πραγματικότητα μιας πόλης που δεν γυρίζει το κεφάλι της να νοιαστεί για κανέναν, μιας κοινωνίας που ζει κάτω από την σκιά μιας κρίσης. Οικονομικής, αλλά όχι μόνο.
Το Wasted Youth, μιλάει για το τώρα με τρόπο άμεσο και επείγον, απόλυτα αναγνωρίσιμο. Όμως δεν παγιδεύεται στην σύμπτωση της στιγμής. «Υπάρχουν κάποιες ταινίες που γίνονται με την αίσθηση του επείγοντος. Ανήκουν σε αυτή την ειδική κατηγορία που πρέπει να γίνουν ή ΤΩΡΑ ή ΠΟΤΕ. Το Wasted Youth είναι σίγουρα μία από αυτές» λέει ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος. «Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε το Wasted Youth, δεν είχαμε ακριβώς ένα συγκεκριμένο σχέδιο. Στην πραγματικότητα, δεν είχαμε καν σενάριο, μόνο πέντε σελίδες από μία ιστορία την οποία μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για τα γυρίσματα. Το μόνο που ξέραμε ήταν ότι θέλαμε να δουλέψουμε μαζί και, το κυριότερο, ότι θέλαμε να κάνουμε μία ταινία για αυτή την ιστορία ΑΜΕΣΑ». Βλέποντας το φιλμ εν τούτοις, εκπλήσσεσαι ευχάριστα από το πόση «ιστορία» αφηγούνται οι εικόνες, οι μικρές στιγμές, οι λεπτομέρειες μιας ταινίας που κατορθώνει να συλλάβει την σκληρότητα και την ποίηση της πόλης, την ορμή της εφηβείας και το αδιέξοδο της «κανονικής ζωής».
Όσο για τους ηθοποιούς, ο δεκαεξάρης, ερασιτέχνης Χάρης Μάρκου και οι αληθινοί του φίλοι που ερμηνεύουν τους κολλητούς του στην ταινία, δεν υποδύονται τίποτα, είναι συγκλονιστικά αληθινοί, τόσο μέσα στον ρόλο τους, που μοιάζουν σαν να μην παίζουν πια. Ο Ιερώνυμος Καλτετσάνος από την άλλη, είναι συγκλονιστικά αποπροσανατολισμένος στον ρόλο ενός ανθρώπου που αναγνωρίζεις όλο και πιο συχνά, δίπλα σου στο τρόλεϊ, στην ουρά της τράπεζας, στο γειτονικό σου σπίτι. Ακόμη και στις πιο ανέμελες στιγμές του το Wasted Youth δείχνει να ασφυκτιά κάτω από μια πανταχού παρούσα ανησυχία, την πίεση που σφίγγει την χώρα και που όσο κι αν προσπαθούμε να της ξεφύγουμε μας κυκλώνει σαν θηλιά. «Η κρίση είναι υπαρκτή, πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει τις δουλειές του» έλεγε στο Ρότερνταμ λίγο πριν την επίσημη προβολή του ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, «όμως το πιο σημαντικό είναι ο ψυχολογικός αντίκτυπος. Οι άνθρωποι είναι στ αλήθεια φοβισμένοι, ζουν κάτω από την ανάσα του τρόμου. Ο φόβος τους σταματά από το να κάνουν οτιδήποτε». Όχι όμως τον ίδιο που γύρισε την ταινία σαν ολοκληρωτικά ανεξάρτητη παραγωγή («δεν θέλαμε να λογοδοτήσουμε σε κανέναν» λέει), ούτε και μια σειρά από νέους έλληνες σκηνοθέτες που εξακολουθούν να κάνουν άμεσο, ουσιαστικό, σύγχρονο σινεμά. «Ίσως είναι η καλύτερη εποχή του ελληνικού σινεμά, οι μέρες που ζούμε» έλεγε χθες ο Παπαδημητρόπουλος στον Έντουαρτ Λόρενσον του φεστιβάλ του Ρότερνταμ. «Οι άνθρωποι της γενιάς μου δουλεύουν ασταμάτητα. Οικονομικά η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, οπότε μπορούμε να κάνουμε τις ταινίες μας μόνο μ αυτό τον τρόπο. Όταν δεν υπάρχουν λεφτά να πάρεις, δεν περιμένεις πια. Απλά πας και κάνεις την ταινία που θέλεις. Με όποιο τρόπο μπορείς».
13°
