Μια τυχαία περιπλάνηση στο αστείρευτο εκθετήριο του ίντερνετ μας ενέπνευσε –σωστότερα: μας πειθανάγκασε– να αναζητήσουμε το νεαρό φωτογράφο από το Ηράκλειο, Γιώργο Χρηστάκη. Ο 24χρονος καλλιτέχνης ανήκει σε εκείνη την ξεχωριστή κάστα δημιουργών που φτιάχνουν ένα είδος εικόνας το οποίο μπορεί να εξασκήσει μεγάλη γοητεία σε όποιον σταθεί για να το αγναντέψει προσεκτικά. Οι φωτογραφίες του είναι έξω από τον κόσμο αυτό, προσφέρουν φυγή από την πραγματική ζωή.
Closer
Αυτοδίδακτος και φιλοπερίεργος, ο Γιώργος αντλεί από τη φωτογραφία, τη ζωγραφική και την ψηφιακή τέχνη. Ποντάρει ταυτόχρονα στην φυσικότητα και τον σουρεαλισμό προκειμένου να δοκιμάσει ονειρικές παραλλαγές ενός κόσμου που μοιάζει να μην είναι αρκετός στην στερεοτυπική του αποτύπωση. Από τον καθημερινό βίο διαλέγει να κρατήσει την ομορφιά του τοπίου και τα παιχνιδίσματα του φωτός. Ενώ τα αποκυήματα της ζωηρής φαντασίας του ικανοποιούνται μέσα από μοναχικές φιγούρες που διεμβολίζονται στο κάδρο, πλάσματα μονήρη και εύθραυστα απέναντι στην υπερμεγέθη κλίμακα της φύσης, άλλοτε απομονωμένα, άλλοτε σε διακριτική συνύπαρξη με άψυχα και ζωντανά.
Το παιχνίδι αυτό μεταξύ αλλόκοσμου και νατουραλιστικού τον κατατρέχει από παλιά. «Η αρχική μου ενασχόληση με την σύνθεση εικόνας άρχισε από το δημοτικό», μας λέει ο ίδιος. «Θυμάμαι να αλλάζω τροχούς σε φωτογραφίες αυτοκινήτων μόνο και μόνο για να δω εάν θα ταίριαζαν». Αργότερα εξοπλίστηκε με μια φτηνή κάμερα DSLR, κάνοντας μερικές οικονομίες, και άρχισε να μαθαίνει όλα τα τερτίπια της μηχανής βγαίνοντας στο δρόμο και τραβώντας εδώ και εκεί. «Από τότε ερχόντουσαν στο μυαλό μου εικόνες ή σκηνές που δεν θα μπορούσα να αποτυπώσω βασισμένος αποκλειστικά σε μια φωτογραφική μηχανή. Ξεκίνησα ψάχνοντας μόνος μου τεχνικές σε διάφορα προγράμματα, μαθαίνοντας ό, τι μπορούσα για να δημιουργήσω αυτές τις εικόνες, ενώ παράλληλα συνειδητοποιούσα τις εγγενείς δυσκολίες. Μέχρι και σήμερα συνεχίζω να μαθαίνω μόνος μου, με επιπλέον εξοπλισμό, εμπλέκοντας στην τεχνική μου και την ψηφιακή ζωγραφική».
Silent Angel
Ο Γιώργος έφυγε από το Ηράκλειο στα 18, για να σπουδάσει στο τμήμα Δημόσιας Διοίκησης της Παντείου. Εγκατέλειψε την Αθήνα εν μέσω κρίσης το 2012, παίρνοντας ορισμένες φοιτητικές εκκρεμότητες μαζί με τις αποσκευές του, τις οποίες προτίθεται να διεκπεραιώσει μελλοντικά. Η ενασχόλησή του με τη φωτογραφία δεν είναι ακόμη επαγγελματική, ωστόσο οι ιστοσελίδες διαμοιρασμού εικόνων, τις οποίες θεωρεί πανίσχυρο εργαλείο, του χαρίζουν ήδη αναγνώριση και σεβασμό. Αφιερώματα στη δουλειά του έχουν φιλοξενηθεί σε διεθνή σάιτ περισσότερες από μία φορές, (δείτε ενδεικτικά εδώ και εδώ), εικόνες του έχουν φιλοτεχνήσει εξώφυλλα βιβλίων, ενώ συμμετέχει πειραματικά σε μια κινηματογραφική ομάδα με αντικείμενο τα οπτικά εφέ. «Δεν έχω ακριβείς στόχους για το μέλλον, πέρα από την προσωπική βελτίωση», λέει. Καλύτερα δε γίνεται, λέμε εμείς. Ή μήπως γίνεται;
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
9°
