Το concept: Ένας τυχαίος επισκέπτης προσγειώνεται στο Ελ. Βενιζέλος ένα τυχαίο μεσημέρι και πρόκειται να ξαναπετάξει την επόμενη ημέρα, περίπου την ίδια ώρα. Θα παραμείνει δηλαδή στην Αθήνα για 24 ώρες. Την ημέρα που φθάνει, θα παρακολουθήσει ένα πολιτιστικό γεγονός (μία παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής, ας πούμε) το βραδάκι κατά τις 19:30. Φθάνει στο Σύνταγμα με το μετρό στις 13:30, το ξενοδοχείο του είναι στην Ομόνοια και πρέπει να ξεκινήσει να ετοιμάζεται για την παράσταση κατά τις 18:30. Την επόμενη μέρα πετάει στις 13:30. Έχει συνολικά στη διάθεσή του 5 ώρες την πρώτη ημέρα και καμιά ωρίτσα την άλλη μέρα το πρωί, για να ρίξει μια ματιά στην πόλη.
Η διαδρομή: Σύνταγμα, Πανεπιστημίου, Ομόνοια (αφήνει την αποσκευή του), Μοναστηράκι από Αθηνάς, Θησείο, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Πύλη Αδριανού, Ζάππειο, Καλλιμάρμαρο, Εθνικός Κήπος, ζικ-ζακ Ερμού και Μητροπόλεως μέχρι Μοναστηράκι, με ηλεκτρικό πίσω Ομόνοια. Ετοιμάζεται, παίρνει πάλι τον ηλεκτρικό, πάει Μοναστηράκι, παίρνει μετρό, πάει Μέγαρο Μουσικής. Στην επιστροφή, για αλλαγή περπατάει τη Βασ. Σοφίας μέχρι Σύνταγμα και παίρνει από εκεί μετρό για Μοναστηράκι και μετά ηλεκτρικό και πάει πίσω στην Ομόνοια. Το επόμενο πρωί θα κάνει μια βόλτα στην Πλάκα στα γρήγορα και θα πάρει από Μοναστηράκι ή Σύνταγμα το μετρό για αεροδρόμιο (αν δεν έχει απεργία). Αν έχει απεργία, λεωφορείο από Σύνταγμα. Αν έχουν και τα λεωφορεία απεργία, τον ήπιε… Ναι ΟΚ, είναι λίγο επιστημονική φαντασία να τα κάνει όλα αυτά σε αυτούς τους χρόνους. Όπως επίσης, είναι επιστημονική φαντασία να πάρει τόσα τρένα και όχι ταξί. Βέβαια, την έκανα ακριβώς αυτή τη διαδρομή και κάπου τόσο πήρε. Η μόνη διαφορά ήταν ότι δεν πήγα στο Μέγαρο Μουσικής (εδώ γελάμε) αλλά στους Αμπελόκηπους, όπου παρακολούθησα, σε μία καφετέρια τίγκα στους βάζελους, εκείνο το άθλιο κεκλεισμένων των θυρών Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός 1-1. Τώρα, γιατί ακριβώς το έκανα αυτό στον εαυτό μου, αποτελεί άλυτο μυστήριο. Τέλος πάντων, για χάρη του εγχειρήματος, ας δεχτούμε ότι και ένας πολύ καλά ενημερωμένος και προετοιμασμένος επισκέπτης προλαβαίνει να την κάνει τη συγκεκριμένη διαδρομή, η οποία, θεωρώ, δίνει μια αρκετά καλή γρήγορη εικόνα της Αθήνας με ελάχιστο κόστος.
Το εργαλείο: Η Olympus Trip AF21 είναι μία ψευτοκάμερα της 10ετίας του 90. Φιλμάτη βέβαια, όλη από πλαστικό. Έχει έναν ταλαίπωρο ψιλοευρυγώνιο φακό 31mm σταθερής εστίασης, πλαστικός και αυτός, μία ταχύτητα, εικάζω 1/100 sec και ένα διάφραγμα, το οποίο όσο και αν έψαξα δεν έβγαλα άκρη πόσο είναι. Όταν είναι μέτριο ή χαμηλό το φως, ανάβει το φλας. Αυτό το, κατασκευασμένο στη Μαλαισία, plastic-fantastic αριστούργημα απευθυνόταν, όταν κυκλοφόρησε, στα γερόντια που έκαναν εκδρομές και ταξίδια με τον κοινωνικό τουρισμό. Ήταν πάμφθηνη, δεν έχει καμία ρύθμιση, απλά πατάς το κουμπί. Τυλίγει και ξετυλίγει μόνη της το φιλμ. Παίρνει 2 μπαταρίες από το περίπτερο, που δεν τελειώνουν ποτέ. Αν έχει αρκετό φως, πάντα κάτι βγάζει. Δεν σε προδίδει… Μια χαρά για τουρισμό!
Το μέσο: Για να το κάνω εντελώς λύσσα το πράγμα, χρησιμοποίησα 3 ρολά παράξενα φιλμ. Αρχικά κάτι slides, που όμως τα εμφάνισα σαν αρνητικά, το λεγόμενο cross-processing. Ένα ρολό αρνητικό, τυλιγμένο όμως ανάποδα, το λεγόμενο redscale και ένα Kodak Gold 100, που είχε λήξει τουλάχιστον μία 10ετία πριν. O συνδυασμός ενός πλαστικού, μετρίων δυνατοτήτων, φακού με τα παραπανω ανορθόδοξα φιλμ έχει πάντα απρόβλεπτα αποτελέσματα. Τις περισσότερες φορές, βέβαια, οι φωτογραφίες βγαίνουν χάλια. Υπάρχει όμως η αίσθηση της προσμονής του απροσδόκητου, που το κάνει ενδιαφέρον.
Πώς ξεκίνησε: Βρήκα αυτή τη μηχανή-παιχνίδι στην αποθήκη του σπιτιού μου. Ήταν παρατημένη σε ένα κουτί κάπου 25 χρόνια. Έβαλα μπαταρίες και είδα ότι δούλευε. Ένα φαινόμενο, που πάντα μου κινούσε το ενδιαφέρον, είναι όλοι αυτοί οι τουρίστες στους διάφορους τουριστικούς προορισμούς του πλανήτη. Με όλων των ειδών τις μηχανές, από πολύ χειρότερες από τη συγκεκριμένη, έως πανάκριβες dSLR με θηριώδεις φακούς ή και απλά και μόνο με τα κινητά τους. Που προχωράνε με γρήγορα βήματα ανάμεσα στα αξιοθέατα και θέλουν να τα φωτογραφίσουν όλα. Και βγάζουν με μανία. Συνήθως ό,τι να ’ναι… Βρήκα αφορμή από ένα προγραμματισμένο περιορισμένου χρόνου break στην Αθήνα, σκέφθηκα μια αμιγώς τουριστική βόλτα και πήρα μαζί μόνο αυτή την κάμερα. Όπως θα έκανε και ένας οποιοσδήποτε τουρίστας, που δεν είναι εξοικειωμένος με τη φωτογραφία. Στις μέρες μας, βέβαια, σίγουρα η μηχανή που θα είχε ο συγκεκριμένος τουρίστας θα ήταν ψηφιακή ή θα έβγαζε με το κινητό του. Στη προκειμένη περίπτωση έγινε και λίγο ρετρό το πείραμα… Το αποτέλεσμα δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω, όμως η όλη φάση είχε πάρα πολλή πλάκα!
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
11°
