Οι μίνιμαλ φωτογραφίες της έχουν τραβήξει το διεθνές ενδιαφέρον γιατί μπορούν να πούνε πολλά. Χρώματα, γεωμετρία, ζωή σε μια καθημερινότητα που συχνά πολλοί από εμάς προσπερνάμε. Η Έλενα Γεωργίου μοιράζεται μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα που έχει καταγράψει ο φακός της και δίνει απαντήσεις για τη σχέση της με τη φωτογραφία.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη φωτογραφία;
H ενασχόλησή μου με τη φωτογραφία έγινε κάπως τυχαία ,θα έλεγα. Είχα ένα μάθημα στο πανεπιστήμιο όταν σπούδαζα διακόσμηση εσωτερικών χώρων. Το εν λόγω πρότζεκτ απαιτούσε να αποτυπώσουμε αρχιτεκτονικά κτήρια με τις λεπτομέρειες τους. Άρχισα να πειραματίζομαι με κάθε πτυχή της φωτογραφικής μηχανής, μετέπειτα άρχισα να αποτυπώνω στοιχεία τα οποία, έβρισκα ενδιαφέροντα.
Ποιο είδος φωτογραφίας σε ενδιαφέρει περισσότερο και γιατί;
Μετά από 10 περίπου χρόνια ενασχόλησης με τη φωτογραφία, μπορώ να πω ότι κατέληξα στο πορτραίτο-street και τη μινιμαλιστική φωτογραφία. Το πορτραίτο, μου αρέσει, γιατί μέσα από την παρατήρηση των ανθρώπων μαθαίνω και μένα. Πάντα φωτογραφίζω άγνωστους ανθρώπους που συναντώ στο δρόμο. Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ένα πολυδιάστατο πλάσμα, και όσο και αν νομίζεις το γνωρίζεις καλά, πάντα θα δεις και μια πτυχή που θα σε ξαφνιάσει.
Η δεύτερη κατηγορία που με εκφράζει, είναι η μινιμαλιστική φωτογραφία και ενίοτε και επεξεργασμένη. Η συγκεκριμένη κατηγορία ενώ φαίνεται εύκολη δεν είναι, γιατί με αυστηρά κριτήρια πρέπει να επιλέξεις τα στοιχεία που θα συμπεριληφθούν στο κάδρο σου.
Σε πολλές από τις λήψεις σου πολύχρωμα background ταιριάζουν με μικροσκοπικές φιγούρες. Τι θέλεις να προσδώσεις μέσα από αυτή την αντιπαράθεση;
Οι μεγάλες φόρμες, εν αντίθεση με μικροσκοπικές φιγούρες, είναι το κλειδί που αποσπά το μάτι του θεατή, και να περάσει το ανάλογο μήνυμα της εικόνας. Πέρα από το μήνυμα, είναι και η άποψη του να προκαλέσει κάποιο συναίσθημα, διαφορετικό πάντα για τον κάθε θεατή.
Έχεις άποψη για τη χρήση του Photoshop στη φωτογραφία; Υπάρχουν όρια στην επεξεργασία μιας εικόνας;
Για το θέμα του Photoshop οι απόψεις μου διίστανται, ως προς τι θέμα έχω μπροστά μου. Είμαι κάθετα αντίθετη στη αλόγιστη χρήση του προγράμματος όταν πρόκειται για διαφημιστικές φωτογραφήσεις, όπως μοντέλα και προϊόντα, που παραπλανούν το θεατή σε κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με τη πραγματικότητα. Θεωρώ πολύ σωστή τη προσέγγιση της γαλλικής κυβέρνησης πριν λίγους μήνες που έθεσε νόμο να επιβάλλονται πρόστιμα στους διαφημιστές που δεν δηλώνουν ρητά ότι η εν λόγω εικόνα έχει αλλοιωθεί ψηφιακά. Η έκθεση νέων ανθρώπων σε μη ρεαλιστικές εικόνες παρακινεί σε μια χαμηλή αυτοεκτίμηση γεγονός που μπορεί να τους οδηγήσει σε πρακτικές επιβλαβείς για την υγεία τους.
Τώρα αν έχω να δημιουργήσω η να επεξεργαστώ μια εικόνα, π.χ. μινιμαλιστική η Photomanipulation και το αποτέλεσμα είναι αρεστό στο μάτι, δεν θεωρώ πως ενοχλεί ή παραπλανεί, ειδικά αν επισημάνεις ότι είναι επεξεργασμένη.
Η τεχνολογική έκρηξη έχει εκλαϊκεύσει ακόμα περισσότερο τη φωτογραφία. Σε μια καθημερινότητα που οι οθόνες «βομβαρδίζονται» από εικόνες, τι είναι αυτό που πιστεύεις πως κάνει μια φωτογραφία ξεχωριστή;
Όπως είπε και ο Αμερικανός φωτογράφος Άνσελ Άνταμς «δεν υπάρχουν κανόνες για καλές φωτογραφίες, υπάρχουν μόνο καλές φωτογραφίες». Στα πρώτα χρόνια που πρωτοξεκίνησα με τη φωτογραφία μου ήταν αρκετά δύσκολο να ξεχωρίσω μια καλή φωτογραφία . Μετέπειτα χωρίς να μπορώ να εξηγήσω απαραίτητα με όρους και το γιατί, αυτή η φωτογραφία είναι ξεχωριστή. Νομίζω και κάποιος που δεν ασχολείται με τη τέχνη της φωτογραφίας, βλέπει μια εικόνα που του αρέσει πολύ, και δεν ξέρει και το λόγο, μάλλον το αίσθημα της επικοινωνίας και το ψυχικό δέσιμο που προκαλεί.
Υπάρχουν φωτογράφοι που σε έχουν επηρεάσει;
Ναι, η Ντιάν Άρμπους θεωρώ είναι μια κατηγορία από μόνη της, αποτύπωνε άνθρωπούς που για τη συντηρητική κοινωνία του ’50, ήταν στο περιθώριο. Άνθρωποι με κάθε είδους αναπηρίες, πόρνες, ηλικιωμένους, τραβεστί, γίγαντες , νάνους ανθρώπους με ψυχικές διαταραχές. Η ίδια είδε με ευαισθησία αυτούς τους ανθρώπους και το σημαντικότερο δεν ήταν απλώς μια αποτύπωση, αν σκεφτεί κανείς με αρκετούς εξ αυτών σύναψε μάλιστα μακροχρόνιες φιλίες. Ίσως γι’ αυτό και το αποτέλεσμα ήταν τόσο ρεαλιστικό.
Έπλασε φωτογραφικά πορτρέτα ανθρώπων των οποίων η καθημερινότητα τους αποτελείτο από απόρριψη και ρατσισμό. Μέσα από τον φακό της έκανε τότε τον κόσμο να βλέπει αλλιώς αυτούς τους ανθρώπους και το πιο σημαντικό δεν ήταν η δημιουργία ενός πορτρέτου, αλλά και ύμνο στην ανθρώπινη αδυναμία.
Σε ποια πράγματα και καταστάσεις αναζητάς τα ερεθίσματά σου;
Τα ερεθίσματα μου τα παίρνω από διάφορους τομείς, από κοινωνικά θέματα, τη ποίηση και τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική. Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά την κοινωνία, εμπνέομαι από τη ζωή του καθενός μας και θέματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.
Τι εξοπλισμό χρησιμοποιείς και γιατί;
Η μεγάλη παγίδα που πέφτουν όσοι αλλά και όσοι δεν ασχολούνται με τη φωτογραφία είναι η αγορά μιας πανάκριβής μηχανής, αυτό δεν σε κάνει καλό φωτογράφο σε κάνει απλώς κάτοχο μιας ακριβής μηχανής.
Τα τελευταία 2 χρόνια αγόρασα μια Nikon D750+ Sigma 24-105 mm. Τα προηγούμενα 7-8 χρόνια είχα μια μηχανή που μαζί με το φακό στοίχιζε όσα στοιχίζει ο άνωθεν φακός.
Ακολουθήστε την Έλενα Γεωργίου στο facebook και το tumbr της και δείτε παρακάτω 25 σπουδαία καρέ από το φωτογραφικό της portfolio.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
