Περιέργεια, περιπέτεια και ταξίδια σε ένα φωτογραφικό έργο δεκαετιών. Ένας ιδιωτικός χώρος που βρίσκεται μέσα σε ένα δημόσιο. Οι τουαλέτες είναι ένα από τα μέρη που οι άνθρωποι εκτός από τις βιολογικές τους ανάγκες, απομονώνονται για λίγο χρόνο από τον υπόλοιπο κόσμο, μέχρι να επιστρέψουν ξανά στις δραστηριότητές τους. Καθρέφτες, θρόνοι από πορσελάνη και πόρτες με σήμανση. Δωμάτια που έχουν φιλοξενήσει πολλές ανθρώπινες ιστορίες.
Η βραβευμένη φωτογράφος και σκηνοθέτης Maxi Cohen στην τελευταία της σειρά «Ladies Rooms around the world» παρουσιάζει λήψεις δεκαετιών από διάφορα μέρη του κόσμου και δείχνει την άλλη πτυχή των γυναικείων χώρων. Από την Αυστραλία στις Κάννες, από το Ρίο σε ντισκοτέκ της Ζάμπια. Σελέμπριτι και καθαρίστριες.
Η φωτογραφική συλλογή της ξεκίνησε το 1978. Παρακολουθώντας το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μαϊάμι για την προβολή της πρώτης ταινίας μεγάλου μήκους «Joe and Maxi» και ελπίζοντας να φύγει από την ατελείωτη τελετή απονομής των βραβείων, καταφεύγει στην τουαλέτα ενός διάσημου ξενοδοχείου και ανακαλύπτει μια ομάδα οκτογενών γυναικών που προσαρμόζουν τα κορσέδες τους και τοποθετούν ψευδείς βλεφαρίδες. Αποφασίζει να απαθανατίσει τη στιγμή, τραβώντας μια εικόνα. Θα ακολουθούσαν πολλές άλλες.
«Καθώς μεγάλωνα, οι τουαλέτες ήταν η αγαπημένη μου κρυψώνα και το μοναδικό ιερό της μοναξιάς σε έναν κατά τα άλλα πυκνοκατοικημένο κόσμο» σημειώνει η ίδια στην ιστοσελίδα της.
Γιατί όμως μόνο γυναικείες; Παρατηρώντας τις γυναίκες στις τουαλέτες, συνειδητοποίησε πόσα λόγια και ενέργειες των ανδρών έχουν αντίκτυπο σε εκείνες, εξηγεί.
Μάρτυρας στις ιδιαίτερες στιγμές τους, αποφάσισε να δώσει σε αυτές μια μεγαλύτερη πλατφόρμα έκφρασης. Αποφάσισε να μιλήσει με τις γυναίκες που συναντούσε για τις εμπειρίες τους στους χώρους αυτούς και, κατά τη γνώμη της, όταν οι γυναίκες έχουν το δικό τους χώρο, τις κάνει να αισθάνονται απελευθερωμένες.
«Στη δεκαετία του 1990, μπήκα σε ένα μπαρ στην Αυστραλία. Ένα ζευγάρι γυναικών μου έκανε σινιάλο, το μόνο καυκάσιο, να καθίσω μαζί τους. Φοβούμενο πως οι άντρες μπορεί να ακούσουν, με έσυραν στην τουαλέτα για να μου πουν για την αιμομιξία και τον βιασμό νεαρών κοριτσιών και αγοριών στην κοινότητα. Αυτό ήταν το πρώτο βίντεο που αποφάσισα να γυρίσω σε γυναικείες τουαλέτες» εξομολογείται.
Από τότε άλλαξε πολλά γεωγραφικά μήκη και πλάτη, αποτυπώνοντας τις παράξενες ανθρώπινες στιγμές που συμβαίνουν εκεί μέσα. Στις εικόνες της παρελαύνουν πολλές φυλές και «φυλές». Εξομολογήσεις ενηλίκων, βία, μόδα και προβληματισμοί σε μια φωτογραφική συλλογή που δεν αποκαλείς ακριβώς συνηθισμένη.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
10°
