Νερά, ορίζοντας, καράβια, περιπατητές, νύφες που προβάρουν με γαμπρό και κουμπάρο τη final λήψη της Κυριακής, περιπατητές-βολταριστές ή δρομείς urbanιστές. Η κορυφή του Ολύμπου απέναντι, καρότσια με μωρά, μικρά παιδιά, σκυλιά, ερωτευμένα ζευγαράκια και περιπολούντα συννεφάκια. Πλανόδιοι μουσικοί, ποδηλάτες, σκέιτερ, ταχυδακτυλουργοί, εγώ, εσύ, όλοι, μαζί. Με την παράδοση του μετώπου της Νέας Παραλίας, ήταν σαν -πέρα από την αστική χρήση και το δικαίωμα του κάθε Θεσσαλονικιού να γεύεται το κατά γενική ομολογία καλύτερο και πιο γκουρμέ πιάτο από την κουζίνα της πόλης- να παραδόθηκε προς καλλιτεχνική χρήση ένα συνεργατικό open air φωτογραφικό στούντιο. Ένα εργοτάξιο συμμετοχικής παραγωγής εικόνων, καθώς καθημερινά εκατοντάδες ρομαντικοί ερασιτέχνες ή επαγγελματίες του σπορ, συνεπικουρούμενοι από παθιασμένους ινσταγκράμερ, τραβούν και ανεβάζουν short cuts από την καθημερινή ζωή της.
Προσοχή, δεν μιλώ για τους σελφάλκηδες που μοστράρουν μούτες με φόντο τις Ομπρέλες του Ζογγολόπουλου. Μιλώ για ένα σύνολο από παθιασμένους φωτο-υμνητές του παράκτιου κάλλους. Το καδράρουν, το φιλτράρουν, το θολώνουν ή το νετάρουν, το μοστράρουν και το μελετούν με τόσο ζήλο και πάθος που μπορούμε, ναι, να τους βαφτίσουμε και να τους προσδώσουμε τα χαρακτηριστικά φυλής: Παραλinstagramers!
Εξέχον μέλος της κοινότητάς τους είναι και η δημοσιογράφος Αγγελική Σάπικα. Καθημερινά, εδώ και χρόνο, σουτάρει και… αναρτά. Κι όχι μόνο στο δίκτυο του Ζούκενμπεργκ αλλά και στο γυάλινο περίπτερο του Κήπου του Νερού, όπου εγκαινιάστηκε η έκθεση paralia photografi-zo. Στιγμιότυπα και ατμόσφαιρες που εναλλάσσονται από μια πλειάδα φωτογράφων-ματιών επί της πολύπλευρης εν τη θάλασσα ζωής. Εικόνες νατουραλιστικές, βαθιά ρομαντίκ και ποιητικές, τα σναπ της Αγγελικής Σάπικα συνομολογούν μια εξιδανικευμένη αφήγηση/bonus που προσφέρουν η Θεσσαλονίκη και ο Θερμαϊκός Κόλπος, σε όσους επιμένουν να βλέπουν τη ζωή στο Βορρά με την αθωότητα ενός παιδιού. Που σηκώνει το viewmaster στο ύψος των ματιών και μαγεμένο παρακολουθεί τις εποχές να ιριδίζουν διηγούμενες κάθε μία τη δική τους μοίρα.
Της ζήτησα να μου γράψει μερικά λόγια για αυτή τη συνήθειά της να αποτυπώνει μέσω ενσταντανέ. Πώς ξεκίνησε, τι σημαίνει και, επειδή στα μάτια μου προσομοιάζει με μάντρα και προσωπική λιτανεία σε κάποιον θεό, ποιος άραγε είναι αυτός.
Τις είχα μπροστά μου, πλάι μου, και τις δύο, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Αυτό ισχύει και για την παραλία και για μια ξεχασμένη, οικογενειακή φωτογραφική μηχανή. Χρειάστηκε να συμπέσουν δύο παράγοντες, δύο γεγονότα, για να μου γίνουν εμμονή και τα δύο. Μαζί. Το πρώτο είναι η μεταμόρφωση της Νέας Παραλίας της Θεσσαλονίκης από τους ταλαντούχους αρχιτέκτονες Πρόδρομο Νικηφορίδη και Bernard Cuomo, από μία μίζερη, παρατημένη στο έλεός της, επαρχιακού τύπου παραλιακή περαντζάδα σ' ένα σύγχρονο, αστικό έργο. Το δεύτερο είναι (και είναι η πρώτη φορά που το συνειδητοποιώ καθώς το γράφω) τα επαγγελματικά ζόρια. Όταν άρχισα να νιώθω την καθημερινότητά μου να με πνίγει, αποφάσισα ότι είναι ώρα να πάρω… τους δρόμους.
Αρχικά, ξεκίνησα να πηγαίνω στη δουλειά μου με τα πόδια, μετά από λίγο έψαχνα αφορμή να γυρίσω με τα πόδια. Τώρα πια, έχω κάθε πρωί ραντεβού με τη θάλασσα, με τους κυρίους με φόρμες που περπατάνε σε τριάδες, τις γυμνασμένες κοπέλες που τρέχουν και δε φτάνουν και, φυσικά, τους ψαράδες που ακόμη προσπαθώ να καταλάβω γιατί κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον, αφού σπάνια ανταλλάσσουν λέξη.
Κάπου, μέσα στις βόλτες μου λοιπόν -κι ενώ το instagram, που κάνει τους πάντες να πιστεύουν ότι μπορούν να γίνουν ΚΑΙ φωτογράφοι (μαζί και μένα), με είχε βάλει στο τριπάκι τού ψάχνω την όμορφη εικόνα, καδράρω, φιλτράρω, ανεβάζω- συνειδητοποίησα ότι τίποτε δεν είναι πιο όμορφο από τη θάλασσα και τα σύννεφα. Άρχισα να βγαίνω βόλτα μόνο για χάρη τους. Να ψάχνω το φως που τα κάνει να φαίνονται πιο όμορφα. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, ακόμη ίδιο ηλιοβασίλεμα δεν έχω πετύχει. Κι ούτε θα πετύχω ποτέ. Ευτυχώς, μερικά πράγματα αλλάζουν κάθε μέρα.
Ο καθαρός ουρανός δε μου αρέσει. Μου αρέσουν οι συννεφιές και μου αρέσουν και οι ρομαντικές ψυχές που συναντάω στις βόλτες μου. Αυτοί που στέκουν και κοιτούν το ηλιοβασίλεμα, που περπατάνε και κοιτάνε ψηλά, που πηγαίνουν βόλτα χωρίς να βιάζονται. Κι αυτούς μου αρέσει να τους φωτογραφίζω ακόμη περισσότερο, γιατί πιστεύω ότι μοιραζόμαστε κάτι εκείνη τη στιγμή. Ένα corny ρομάντζο, στο οποίο ενέδωσε μέχρι και ο Lars von Trier στο Breaking the Waves.. Αν κάποιος αρνηθεί την ομορφιά, ατόφια έτσι όπως την έχουμε μπροστά μας εμείς οι κωλόφαρδοι Θεσσαλονικείς, απλά αυτός θα χάσει. Γιατί μόνο αυτή θα μας σώσει (όπως δε βαριέμαι να λέω).
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
9°
