Lines of Labour: Βλαδίμηρος Κοτανίδης. Δρόμοι, άνθρωποι, στιλ, ιδέες, τάσεις, γεύσεις, ήχοι, τέχνη και urban μητροπολιτικό πρόσημο. Μια καθημερινή ανταπόκριση με όλα τα νέα και σφραγίδα 100% Θεσσαλονίκη.
Θα μπορούσαν να αναπαύονται στην εργαλειοθήκη ενός από τους χιλιάδες εργατοτεχνίτες που μοχθούν καθημερινά στα εκατοντάδες σπαρμένα εργοτάξια στο μήκος και το πλάτος της Θεσσαλονίκης που υλοποιούν το όραμα της νέας πόλης. Στο Flyover, στο στρατόπεδο Παύλου Μελά, στη Θέρμη, όμως όχι. Τα γάντια, η φόρμα εργασίας, το πριόνι, το black and decker, τα γαλλικά κλειδιά, η βούρτσα, κάθε ένα από τα ζωγραφικά εκθέματα της ενότητας Lines of Labour έχουν κτήτορα με συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο: ανήκουν στον οικοδόμο πατέρα του καλλιτέχνη Βλαδίμηρου Κοτανίδη. Σαν να δραπέτευσαν από την εργαλειοθήκη του.
Μεθοδολογία: Ο γιος τα φωτογράφησε και κατόπιν με μολύβια τα αναπαράστησε λεπτομερειακά, ελεγειακά, αναστοχαστικά, μετωπικά και επακριβέστατα. Καρμπόν. Και όχι μόνο τον εξοπλισμό, αλλά και μέρος από το εργοτάξιο που εργάζεται ο πατέρας: τα τούβλα, τις σκαλωσιές, τις λαμαρίνες, ακόμα και το χώμα που πάνω του αποτυπώθηκε το ίχνος του εργάτη, ή απέμεινε πεταμένη η γόπα από το τσιγάρο του διαλείμματος.
Καταργώντας τα όρια ανάμεσα στη φωτογραφία και το σχέδιο (πρέπει να πλησιάσεις πολύ κοντά στα έργα για να αντιληφθείς πως αυτή είναι μια φωτορεαλιστική ζωγραφική που μιμείται επιτυχέστατα την πιξεολοειδή ακρίβεια της αναπαράστασης που προσφέρουν οι κάμερες), ο Κοτανίδης προσφέρει ύψιστη συγκίνηση με το θέμα του, ακόμα και αν το «θέμα του» (ο πατέρας) είναι απών. Τα αντ’ αυτού δεκάδες εργαλεία του αναπληρώνουν την απουσία του. Ο Πατέρας καθίσταται ωσεί παρών μέσω των μετωπικών και ντιρέκτ αναπαραστάσεων.
Τα σχέδια με τα εργαλεία αντικαθιστούν την εικόνα του προσώπου και του σώματος φιλοτεχνώντας το είναι του εργάτη με τα καλλιγραφικά ιεροποιημένα σύμβολα, την άμεση προέκταση της ύπαρξης του οικοδόμου. Μια απολαυστικά βιωματική ζωγραφική διήγηση με τις δυο διαστάσεις (απουσία - παρουσία) να παράγουν διανοητική ενέργεια και συγχρονικότητα κομίζει εντός της γκαλερί κάτι από την τελετουργική ένταση της έξω από αυτήν Θεσσαλονίκη της ανοικοδόμησης, αναμόρφωσης, ανανέωσης, ανάπλασης που συμβαίνει.
«Ο χρόνος και ο κόπος που αφιερώνεται στην κατασκευή αυτών των σχεδίων αποτελεί έναν φόρο τιμής στον χρόνο και τον κόπο που καταβάλλεται στην οικοδομή. Περισσότερο συγκινησιακά θα μπορούσαν να είναι τα σχέδια που αναπαριστούν τα ρούχα που φοράει στην οικοδομή κατά καιρούς ο πατέρας, καθώς το ρούχο είναι μια μετωνυμία, μια μεταφορά του σώματος. Έχουν ωστόσο και μια ανωνυμία αυτά τα ρούχα, θα μπορούσαν να ανήκουν σε οποιονδήποτε εργάτη», παρατηρεί ο εικαστικός Χρήστος Βενέτης.
Στον Άγνωστο Εργάτη θα μπορούσε επίσης εκτός από τον οικοδόμο πατέρα του καλλιτέχνη να είναι αφιερωμένη αυτή η έκθεση. Σε αυτήν τη Θεσσαλονίκη που τα έργα που πήραν μπρος παράγουν μια νέα ποιητική του χώρου και του χρόνου, ο Βλαδίμηρος Κοτανίδης εκτός από τιμή στον πατέρα του, μοιάζει να αποτίνει τιμή και στους χιλιάδες τεχνίτες που επιτελούν και φέρνουν εις πέρας τις νέες στατικές επάρκειες του μέλλοντος.
Από την αναδρομική του Κυριάκου Μορταράκου και τη μεγάλη έκθεση του Δημήτρη Σεβαστάκη στις επιζωγραφισμένες φωτογραφίες του Κώστα Λάκη και τους καλλιτεχνικούς αλγόριθμους του Τσαρλς Σάντισον
12°
