«Η ζωή είναι ένα απέραντο σκηνικό. Κάποιοι το βιώνουν σαν ταινία και κάποιοι άλλοι, οι πιο μελοδραματικοί, σαν θέατρο. O Θεός κάνει πάντα το τελικό μοντάζ»
Λίγοι είναι αυτοί που θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι γνωρίζουν σε βάθος το έργο ενός καλλιτέχνη, που θα μπορούσαν να απαριθμήσουν τα έργα του και να τα κατατάξουν ανάλογα με τις χρονικές και καλλιτεχνικές τους περιόδους. Πολλοί από εμάς, χωρίς ίσως να το γνωρίζουμε, θα μπορούσαμε να πούμε κάτι τέτοιο για το έργο του Τάσου Ζωγράφου, καθώς είναι ο άνθρωπος που «έντυσε» και «σκηνογράφησε» τις περισσότερες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου καθώς και πολλές εμβληματικές παραστάσεις στο θέατρο και στην τηλεόραση.
Η ζωή του πολυτάραχη: πάλεψε κατά τη διάρκεια της κατοχής, πολέμησε στα Δεκεμβριανά, εξορίστηκε στη Μακρόνησο… όλα αυτά αποτυπώνονται στο έργο του. Πρώτη του επαφή με τον κινηματογράφο στην ταινία «Ο Δράκος» του Νίκου Κούνδουρου. Ακολούθησαν άλλες 200 ταινίες. Στην αυτοβιογραφία του «Σκηνικό Ζωης» μας αφηγείται για το «απέραντο σκηνικό της ζωής του» και τις συνεργασίες του με τον Θανάση Βέγγο, τον Νίκο Ξανθόπουλο, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Αλεξανδράκη, τον Κώστα Φέρη και άλλες πολλές προσωπικότητες του κινηματογράφου και του θεάτρου.
Χαρακτηριστικό ήταν το ευτράπελο που συνέβη με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία «Χαρούμενοι Αλήτες». Ήταν μία μουσικοχορευτική ταινία και ο Ζωγράφος σημειώνει χαρακτηριστικά ότι η Αλίκη ήταν πολύ «δύσκολη» στο να μάθει τα βήματα: «Μας βρήκε το καλοκαίρι μέχρι να μάθει τα χορευτικά που της δίδασκε ο Άγγελος Γριμάνης. Το πάτωμα έπρεπε να λάμπει όπως τα αμερικανικά μιούζικαλ. Και για να λάμπει το βάψαμε κι από πάνω το περάσαμε με βερνικόλαδο. Όταν έγινε η πρόβα, έπεσε κάτω η Αλίκη και κόλλησε. Τώρα μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά τότε έγινε καβγάς». Σε ταινία του Ντίμη Δαδήρα ο Νίκος Ρίζος «κατάφερε» να χτυπήσει ο κεφάλι του στο ταβάνι του σκηνικού και είπε το αμίμητο: «Κάτσε, ρε Ντίμη, πρώτη φορά μου συνέβη να χτυπήσω το κεφάλι μου σε ταβάνι».
Ο Τάσος Ζωγράφος μεταφέρει πολύ όμορφα το κλίμα της εποχής, όταν ο Αλεξανδράκης, ο Μπάρκουλης και ο Ξανθόπουλος, κορυφαίοι ζεν-πρεμιέ καταδιώκονταν από θαυμάστριες: «Για τον Μπάρκουλη και τον Αλεξανδράκη ψόφαγαν τα θηλυκά, ενώ οι άνδρες που τους ζήλευαν τους έβγαζαν αδερφές κι ας ήταν αρσενικά 100%»… «Με τον Ξανθόπουλο, που έγινε φίρμα από τις πρώτες του ταινίες, ήμασταν υποχρεωμένοι να κάνουμε όλα τα γυρίσματα στο πλατό. Αν βγαίναμε έξω, έπεφταν να τον φάνε, κάτι που μας καθυστερούσε και είχε οικονομικό αντίτιμο».
13ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου
Θεσσαλονίκη 1972.
Όλοι οι βραβευμένοι
Ντίνος Κατσουρίδης, Θανάσης Βέγγος, (πίσω του κρύβεται ο Παύλος Τάσιος),Τάσος Ζωγράφος, Κώστας Καζάκος, Γιώργος Αρβανίτης, Παντελής Βούλγαρης. Δεξιά: ο Λάκης Παπαστάθης,
Μέσα από την έκθεση αναβιώνουν οι πρωταγωνιστές της χρυσής εκείνης εποχής του κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης για να μας πουν την ιστορία τους Δικά του επίσης τα σκηνικά-κοστούμια στις τηλεοπτικές σειρές "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται", "Η Γαλήνη", "Μενεξεδένια Πολιτεία", "Βαμμένα κόκκινα μαλλιά", "Το τρίτο στεφάνι", "Γεώργιος Βιζυηνός" . Το εικαστικό του έργο είναι έντονα επηρεασμένο από την λαϊκή τέχνη και ζωγράφους όπως ο Θεόφιλος. Στους πίνακές του θα δεις αποτυπωμένο έναν ονειρικό κόσμο με έντονο το ελληνικό στοιχείο.
Η αναδρομική έκθεση που διοργανώνεται στη Νέα Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων περιλαμβάνει 150 αντιπροσωπευτικά έργα του από τον κινηματογράφο, το θέατρο και τη τηλεόραση, αλλά και πίνακές του μαζί με ένα λεύκωμα 150 σελίδων με κείμενα δικά του και κείμενα σπουδαίων δημιουργών που μιλούν για το έργο του όπως: ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, η Έφη Ζωγράφου, ο Δημήτρης Κακουλίδης, ο Νίκος Κούνδουρος, ο Μποστ, ο Χρήστος Σιάφκος, η Αγγέλα Ταμβάκη.
Info:
Έως 30/6, Νέα Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, Λεωνίδου και Μυλλέρου, Μεταξουργείο
Την Δευτέρα 30 Ιουνίου και ώρα 8 μ.μ. στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206 Ταύρος) θα προβληθεί η ταινία του Νίκου Κούνδουρου “Δράκος”.
23°
