Εικαστικα

H Θάλεια Πρωτοψάλτη δεν φοβάται τον πόνο

ΤΕΥΧΟΣ 618
14.06.2017, 17:14
Δημήτρης Μαστρογιαννίτης
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

More in Culture The Writers Sessions από τον Voice 102.5: Live και συζήτηση για την Πάτι Σμιθ

A.V. Team

Ανδρέας Κούρκουλας: Συνέντευξη στην Athens Voice για την αρχιτεκτονική, την Αθήνα και την κληρονομιά που αφήνει η δουλειά του

Design & Αρχιτεκτονικη Ο Ανδρέας Κούρκουλας μιλά για την 35χρονη διαδρομή του

Λουκάς Βελιδάκης

Κινηματογραφος Το «Υπάρχω» μας επιστρέφει στο αληθινό σινεμά

Ελένη Ψυχούλη

Κάτω από τον τίτλο «Κόλαση εντός, εκτός» η εταιρεία Ε.Μ.Π.Ε. διοργανώνει μια σειρά εκδηλώσεων: μια έκθεση με έργα ελλήνων εικαστικών, μια ομαδική εικαστική έκθεση ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία, ένα επιστημονικό συνέδριο, μια επιστημονική ημερίδα visual arts, μια έκθεση φωτογραφίας, ένα θεατρικό δρώμενο, μια θεατρική παράσταση και μια παράσταση χοροθεάτρου. Στην έκθεση με έργα ελλήνων εικαστικών μάς έκανε εντύπωση το έργο της Θάλειας Πρωτοψάλτη. Θελήσαμε να μάθουμε περισσότερα γι’ αυτήν.

Άτιτλο// Κάρβουνο σε μουσαμά

Είναι 24 χρονών, λατρεύει την Αθήνα, που αν την εξαντλεί λόγω συνθηκών, τη βρίσκει αφορμή για έμπνευση. «Φοίτησα στην ΑΣΚΤ ενώ παράλληλα πήγαινα εθελοντικά στο Δρομοκαΐτειο. Για τέσσερα χρόνια δούλευα με ασθενείς χρησιμοποιώντας τη ζωγραφική. Δεν ξέρω γιατί έκανα αυτή την επιλογή, δεν μπήκα σε διαδικασία να σκεφτώ το γιατί. Συνεχίζω πάντως να δουλεύω ως δασκάλα ζωγραφικής με ψυχικά ασθενείς, αυτή τη φορά μέσω ενός σωματείου. Στη σχολή αυτό που νομίζω πως με βοήθησε περισσότερο ήταν η ατμόσφαιρα. Ζεις ανάμεσα σε ανθρώπους που συνεχώς αναζητούν την έκφρασή τους. Τελειώνοντάς την, η μεγαλύτερη έννοια μου ήταν να μπορώ να συνεχίζω να ζωγραφίζω. Ποτέ δεν συνδύασα τη ζωγραφική με το βιοπορισμό, γι’ αυτό και δουλεύω ως δασκάλα. Νομίζω πως έτσι νιώθω πιο ελεύθερη να δημιουργήσω. Το μόνο πρόβλημα είναι ο χρόνος αλλά τελικά τα καταφέρνω (γέλια)».

Τα θέματά της αναπτύσσονται γύρω από μια συμβολική ανατομία του σώματος και του χώρου, εστιάζοντας στη φθίνουσα ανθρώπινη φύση και στην παραδοξότητά της. Μέσα από τη δουλειά της διαπραγματεύεται απωθητικές εικόνες ως οικείες, θεωρώντας πως το «άσχημο» είναι αναγκαία συνθήκη της ύπαρξής μας.

Άτιτλο // Κάρβουνο σε μουσαμά

«Τα έργα μου έχουν στοιχεία γλυπτικής. Ακόμα και το κάρβουνο νιώθω πως είναι ένα εργαλείο γλυπτικής με τόσες υφές που μπορεί να δώσει. Στην έκθεση παρουσιάζω ένα γλυπτό από πολυεστέρα. Ο τίτλος της αναφέρεται στην κόλαση. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ακόμα αυτή η λέξη δημιουργεί ταραχή από τη στιγμή που υπάρχει γύρω μας. Στο Δρομοκαΐτειο είδα εικόνες, οι οποίες αναμφίβολα με συντάραξαν, αφού είχαν να κάνουν με την αξιοπρέπεια, την υγεία, τη ζωή... Ωστόσο έχω αντιληφθεί πως ο καθένας μας κουβαλάει μια προσωπική κόλαση. Απλά όλα είναι θέμα διαχείρισης. Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τον πόνο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μάθουμε πως είναι μέρος της ζωής μας» θα πει.