Αισθητική ψυχολογία! Περιπλανιέμαι από πίνακα σε πίνακα σαν από το ένα όνειρο να μπαίνω ή να βγαίνω σε κάποιο άλλο, ζωγραφική σαν αρχέτυπη θέαση του μεγάλου βιβλίου του σύμπαντος. Η τέχνη τούτου του μεγάλου Έλληνα δεν έχει βρει ακόμα πουθενά αντίστοιχό της, σκέφτομαι, καθώς όλο αυτό το πολυεπίπεδο έργο του της περιόδου 1912-1976 παραμένει ως μορφή πλαστικής έκφρασης ασύλληπτα μοναδική.
"Γυμνό ανάμεσα σε βράχια"
Κυριακή πρωί, στο ήσυχο σαν ambient lounge Ίδρυμα Θεοχαράκη. Εγώ και αυτός. Ιδανικές συνθήκες επαφής και επικοινωνίας. Τέκνο του μοντερνισμού, έτσι όπως τον γνώρισε στο Παρίσι εμπλεκόμενος με τον συμβολισμό, την αρτ νουβώ, τον εξπρεσιονισμό και τον κυβοφουτουρισμό, μα παλινδρομώντας ένεκα ταυτότητας και στη βυζαντινή τέχνη και την αρχαϊκή πολιτιστική του κληρονομιά, ο Gounaro διαθέτει και οικουμενικότητα και ελληνικότητα. Καθόλου τυχαία ή ανεξήγητα δεν μάγεψε την κριτική της εποχής, μιας και η πρόκληση -σύμπτυγμα East - West, το στοίχημα και το αφήγημα της γενιάς του '30, στους εκφραστές της οποίας συγκαταλέγεται, παραμένει ακόμα και σήμερα υπό ανεξίτηλη αίγλη.
«Γυναικεία μορφή»
Η ανάλυση της φόρμας, η γραμμή του, το φως και η ρυθμική του ροή, η εμμονή του με τη χρήση μη νατουραλιστικών χρωμάτων, με κάνει να στέκομαι σιωπηλός μα και κραυγαλέα θαυμαστικός εντός μου. «Σας ξαφνιάζει ένα υπερφυσικό ψάρι δίπλα σ' έναν χοντρό κορμό δένδρου κι ένα καραβάκι στο βάθος; Δεν πρέπει, μην περιμένετε στις εικόνες μου τα ίδια αντικείμενα και στην ίδια θέση που τα βλέπετε στη φύση. Τότε η ζωγραφική θα ήταν περιττή».
«Η κυρία Λουριώτη»
Με όποιον όρο και να χαρακτηριστεί η τέχνη του Γουναρόπουλου, είναι αδύνατον να ενταχθεί σε στέρεες και άκαμπτες ορολογίες ή «κινηματικούς» σταθμούς. Το μέτρο της προσωπικής του πρότασης υπερβαίνει την ύπαρξη του κόσμου, απαγκιστρώνεται από τον ορθολογισμό και τον αστικό ιδεαλισμό και περισσότερο φλερτάρει με καταδύσεις στη λίμπιντο και τις ιδέες, παρά στην πραγματικότητα. Ίσως αυτό να τον καθιστά ακόμα επίκαιρο και προς μελέτη.
Παράδοξος, ονειρικός, ψυχαναλυτικός, μελωδικά λυρικός, στα όρια του ουτοπικού, την περασμένη Κυριακή, που στάθηκα με δέος μπροστά του, μιας και ήταν η πρώτη μου φορά ενάντιος εναντίον κι όχι θέαση από διάσπαρτες δικτυακές εικόνες ή καταλόγους, μου προκάλεσε συγκίνηση και ταραχή μεγάλη. Έξω η Αθήνα κατακλυζόταν από βροχή και κουλουμιάτικους ταραμάδες, κακή street art και άσχημα ταγκ στους τοίχους.
Αυτοπροσωπογραφία του καλλιτέχνη.
Το πορτρέτο του Ελευθέριου Βενιζέλου από τον Γουναρόπουλο. Τους συνέδεε μακρά και βαθιά φιλία.
Βγαίνοντας από την έκθεση, έκανα την παρακάτω «καλή» σκέψη: πλάκα θα είχε αλλά και καλύτερο θα τον έκανε έναν τυχόντα παράνομο ζωγραφοσπρέιμαν των δρόμων, αν αντί για ποινή, του επέβαλαν έναν εικοσιτετράωρο εγκλεισμό, παρέα μόνος του αυτός και οι 100 πίνακες του Γουναρόπουλου. Όλοι και όλα θα έδειχναν πιο ουσιαστικά, συμβολικά και ποιητικά, από την επομένη.
«Γυμνό σε θαλασσινό τοπίο»
Ο Γιώργος Γουναρόπουλος και η ποιητική του Συμβολισμού
7°
