Λατρεύω τα κοσμήματα. Για την ακρίβεια μου αρέσουν τόσο πολύ, που σιγά-σιγά έμαθα τα βασικά και άρχισα να φτιάχνω τα δικά μου, καθότι ξόδευα ό,τι χρήμα είχα και –κυρίως– δεν είχα σε όλους τους πλανόδιους της Αττικής. Μέρα με τη μέρα πλήθαιναν τα σκουλαρίκια, διπλασιάζονταν τα περιδέραια, αυξάνονταν τα δαχτυλίδια. Μέσα σε αυτό το χαμό όπου το παιδί έχανε τη μάνα και το σκουλαρίκι το κούμπωμα, έφτασα στο αμήν. Διότι ωραία όλα αυτά, ακόμη ωραιότερο να τα φτιάχνεις μόνος σου, αλλά πού στο καλό τα αποθηκεύεις;
Οι κλασικές κοσμηματοθήκες είχαν πάει περίπατο προ πολλού (το μέγεθος τους είναι για γέλια). Μια αναλαμπή που είχα με ένα πίνακα ανακοινώσεων προκειμένου να λύσω το γόρδιο δεσμό με τα μπλεγμένα κολιέ επίσης πήγε άπατη (διότι τι κάνεις με τα υπόλοιπα μπιζού;), ενώ τα γλυκούλικα μικροσκοπικά κουτάκια για τα δαχτυλίδια έγιναν τόσα πολλά για να τα χωρέσουν όλα, που κόντεψαν να πνίξουν και εμένα την ίδια (άσε που ποτέ δεν κατάφερνα να θυμηθώ σε ποιο κουτάκι βρίσκεται το δαχτυλίδι που αναζητούσα). Και αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα στην ατέλειωτη λίστα που έχω με αυτοσχέδιες κοσμηματοθήκες. Κρεμάστρες, συρτάρια, ράφια, φωτιστικά, κλαδιά, κορνίζες, ό,τι κυκλοφορεί στο ίντερνετ και ό,τι κατέβαζε η κούτρα μου το έχω δοκιμάσει. Και έχει αποτύχει… Αφήνοντας έναν οδυνηρό χαμό πίσω του.
Ώσπου ένα κυριακάτικο πρωινό στην πλατεία Αβησσυνίας έπεσα πάνω στη λύση των ονείρων μου. Ήταν ένα παλιό, φθαρμένο, ξύλινο συρτάρι τυπογραφείου. Στην εποχή του, το χρησιμοποιούσαν οι στοιχειοθέτες για να τακτοποιούν τα στοιχεία τους (γράμματα, σημεία στίξης, διαστήματα κλπ.). Κάθε στοιχείο είχε στο συρτάρι τη δική του ξεχωριστή θέση. Τι σημαίνει αυτό; Κουτάκια. Πολλά κουτάκια! Ήταν υπέροχο. Ήθελε μόνο μερικές προσθήκες για να γίνει αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν.
Το πρώτο που έκανα ήταν να το βάλω στην… μπανιέρα. Αν ακολουθήσεις αυτή την ιδέα, καλό θα ήταν να κάνεις και εσύ το ίδιο. Ό,τι συρτάρι τυπογραφείου έχω δει είναι σκονισμένο και λερωμένο όσο δεν πάει (το δικό μου είχε δωράκι και έναν ιστό αράχνης, πραγματικό χάρμα οφθαλμών). Χρησιμοποίησα ζεστό νερό και πράσινο σαπούνι για τα πιάτα. Με ένα σφουγγαράκι καθάρισα καλά όλα τα κουτάκια, προσέχοντας να μην εξαφανίσω τα σημάδια με μαρκαδόρο που περιέγραφαν το στοιχείο που κάποτε έμπαινε στο κουτάκι (ρομαντική). Το άφησα να στεγνώσει καλά (θέλει τον χρόνο του) και μετά έπιασα δουλειά…
Επειδή ήθελα να το κρεμάσω στον τοίχο, κάρφωσα στο πάνω ξύλο δύο κρεμασταράκια, που στο κάτω μέρος τους είναι βιδωτά και στο πάνω σχηματίζουν έναν κρίκο. Συμπαθάτε με, δεν ξέρω πώς ακριβώς λέγονται, πάντως είναι αυτά:
Τα καρφώνεις χτυπώντας ελαφρά το πάνω μέρος τους με ένα σφυρί, ίσα-ίσα να «πιαστούν» στο ξύλο. Έπειτα τα βιδώνεις με το χέρι. Δύο είναι αρκετά. Με τον ίδιο τρόπο (ελαφρύ χτύπημα με σφυρί, βίδωμα με το χέρι), τοποθέτησα μικρούς γάντζους στα μεγαλύτερα κουτάκια, για να κρεμάσω τα σκουλαρίκια μου. Τέλος, κάρφωσα στην κάτω πλευρά του συρταριού μεγαλύτερους γάντζους για τα κολιέ. Προαιρετικό φινίρισμα, τα φωτάκια γύρω-γύρω. Και ορίστε:
Όχι μόνο χωράει τα πάντα, αλλά είναι και το τέλειο διακοσμητικό για τον τοίχο. Πανέμορφη και χρηστική ταυτόχρονα, είναι η καλύτερη κοσμηματοθήκη που είχα ποτέ (και δεν είχα λίγες). Για το συρτάρι έδωσα €20, αλλά το συγκεκριμένο έχει αρκετά μεγάλες διαστάσεις (76Χ 63 εκ.). Υπάρχουν και μικρότερα, με τιμές που αρχίζουν από €5. Έχοντας κατά νου αυτά τα ποσά (αυτό το λέω γιατί με μια πρόχειρη αναζήτηση στο ίντερνετ είδα κάτι τιμές που με έκαναν να φρίξω) κάνε μια ωραία φθινοπωρινή βόλτα στα παλαιοπωλεία της πλατείας Αβησσυνίας και βρες τη δικιά σου, υπέροχη κοσμηματοθήκη. Θα την ερωτευτείς, στο υπογράφω.
19°
