Πριν από κάνα εφτάρι χρόνια είχα πάει σε κάποιο πάρτι-μάζωξη στην Πετρούπολη, όπου με σύστησαν ως τον τάδε από τους Active Member. Αμέσως, λοιπόν, γυρνάει ένας τύπος και λέει στο διπλανό του: «Πω πω! Οι Active Member είναι τελείως cult». Εκτός του ότι ντράπηκα για το βρόμικο παρελθόν μου, κομπλεξαρίστηκα με τον όρο αυτό σε μια παρέα (καλοπροαίρετων και καλλιεργημένων) φοιτητών, οι περισσότεροι των οποίων ήταν εξωστρεφείς Κνίτες. Πάντως γέλασα, για να μη φανώ καραγκιόζης και, συν τοις άλλοις, ακόμα πιστεύω πως ο τύπος έπεσε μέσα 100%.
Οπότε, μετά από εφτά περίπου χρόνια μνησικακίας και αποτοξίνωσης από το μιλιταριστικό χιπ χοπ, ήρθε η ώρα να πάρω το αίμα μου πίσω – ή, μάλλον, καλύτερα να πάρω κι άλλους
μαζί μου:
1. Ο Κίμων Κουλούρης. Μια φορά, βλέποντας ειδήσεις, η πρώην μου παρατήρησε το μολύβι γύρω από τα μάτια του Κίμωνα, ο οποίος μιλούσε στην κάμερα για κάποια σοβαρά θέματα αντιπολιτευτικού περιεχομένου. Είναι κοινός τόπος των ειδικών ότι ο άνθρωπος, εκτός από την πούδρα, το ρουζ και τις πρόβες τζενεράλε που κάνουν οι περισσότεροι τηλεοπτικοί πολιτικοί, δίνει βάση στα μάτια του (κόσμου;).
2. Το να λες ότι η Έφη Θώδη είναι cult. Όταν το αστείο παρατραβάει κανείς δεν είναι ευχαριστημένος, εκτός ίσως από το Σταρτσάνελ. Στη χώρα του Ομπάμα θεωρείται cult η Marilyn Monroe, ο Charles Manson και όλα τα παράγωγά τους. Στη χώρα τη δικιά μας βλέπεις συνθήματα σε τοίχους τού στιλ: «Τρομοκρατία είναι η Έφη Θώδη».
3. Οι Active Member. Αυτό δεν το λέω εγώ, το άκουσα, αλλά ταιριάζει.
4. H KNE. Kανένα ψυχροπολεμικό πρόβλημα δεν παίζει με τον κομμουνισμό, αλλά, ρε παιδιά, εδώ μέχρι και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να καπελώσει κάθε μικρή κίνηση που εμπεριέχει προς όφελος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Η ιστορική περιφρούρηση της ΚΝΕ επιμένει να αφήνει τα παιδιά με τις μολότοφ στην απέξω κι επομένως στις αγκάλες της αστυνομίας. Γιατί;
5. Tα ναρκωτικά εν γένει. Παλιά, κάθε χωριό είχε το προβληματικό παιδί (καθυστέρηση, αυτισμός κ.ά.), το οποίο κλείδωναν στο κατώι. Σήμερα κάθε πολυκατοικία έχει και το χρήστη της. Στη δικιά μου νομίζω πως είμαι εγώ αυτός. Πάντως αν το μέλλον της Ελλάδας, ο Γιώργος Παπανδρέου, πίνει ή όχι κάνα τσιγάρο, σίγουρα τον χαλάει αφού παλιότερα είχε διαλέξει για σύμβουλό του κάποιον μίστερ Ράντος, ο οποίος σήμερα προσφέρει τις υπηρεσίες του στον κακόφημο πρόεδρο της Γεωργίας. Τελικά, ίσως να είναι αλήθεια ότι όπου υπάρχει ντόπα, να σου και η CIA.
6. Η Ορθόδοξη Εκκλησία... ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Κυκλοφορεί μια φήμη ότι οι μισές σχεδόν άδειες ταξί ανήκουν στην Εκκλησία. Υποθέτω πως ο καθένας έχει το στρατό του. Δεδομένου ότι και το ταξί στην Ελλάδα είναι cult, τότε μπορεί κανείς να πει ότι το υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων είναι κι αυτό cult. Όλα συνδέονται με έναν παρανοϊκό και άρρωστο τρόπο. Και μια πιθανή λύση για τα άδεια ασφαλιστικά ταμεία: Πώς πήρε το κράτος τα λεφτά του βασιλιά; Έτσι θα μπορούσε να γίνει και με την περιουσία της Εκκλησίας, ώστε να γευτούν όλοι οι ασφαλισμένοι εργαζόμενοι –νυν και πρώην– τον κλεμμένο παράδεισο.
7. Ενδεικτικά: Ο «Δράκουλας των Εξαρχείων», η παλιά σχολή του punk της Ελλάδας και ο Νικόλας Άσιμος. Μια κληρονομιά που χωρίς αυτήν η Αθήνα θα έμοιαζε ακόμη περισσότερο με ένα κουλτουριάρικο ψυγείο αποκομμένο από τα διεθνή πράγματα. Σαν αντιστοιχία παραθέτω το τρίπτυχο “Rocky Horror Show”, oldschool hiphop και River Phoenix.
8. Το περιοδικό «Βαβέλ». Ιδιαίτερα στα παλιότερα χρόνια, υπήρξε ό,τι καλύτερο. Ο υπέρτατος ξεναγός του cult, της κάθε δημιουργικής υποκουλτούρας και της ύψιστης τέχνης του κόμικ. Πιτσιρίκια το διαβάζαμε με τ’ αδέρφια μου και χαιρόμασταν. Ευτυχώς που η μάνα μας δεν το ’κρυβε με περισσότερη φροντίδα. Σήμερα που η φράση urban culture είναι η τσίχλα των διαφημιστών, χωρίς το «Βαβέλ» και το «Παραπέντε» τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο βαρετά.
9. Η Ελλάδα. Μια χώρα που από μόνη της θα μπορούσε να αποτελεί ένα παγκόσμιο cult σύμβολο. Ένα πολιτισμικό σταυροδρόμι σε καραντίνα πολλών αιώνων. Πόνος και ηδονή είναι πια ένα. Θυμίζει ένα άλλο cult έπος, το “Hellraiser”.
10. Τα gay και lesbian νυχτερινά κέντρα διασκέδασης. Αν θες ωμό συναισθηματισμό, αληθινή πολιτική και μόνο τα γεγονότα, πέρνα καμιά βόλτα. Όπως είπε και η Blondie, αν δεν κάνω λάθος, μόνο από γυναίκες κι από gays βγαίνουν αξιόλογες (δισκογραφικές) δουλειές τελευταία. Power to the people.
Η σκηνοθέτρια μας μιλάει για την πορεία της, τη νέα της ταινία «Maysoon» και την ηθοποιό Σαμπρίνα Αμάλι, που κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο 66ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Η ελευθερία είναι ευάλωτη. Ζει μόνο εκεί όπου οι πολίτες μπορούν να αμφισβητούν, να κρίνουν, να διορθώνουν. Και πεθαίνει όταν κάποιος αποφασίζει ότι «ξέρει καλύτερα για όλους».
10°
