Κι όχι μόνο για τις Τρεις Αδελφές του Τσέχοφ, εξ ου και το παραφρασμένο μότο-προτροπή, που συνδέει την τσεχοφική Μόσχα με τη χριστουγεννιάτικη θεατρική Αθήνα! Τέσσερις παραστάσεις, τέσσερις διαφορετικοί κόσμοι-ρεπερτόρια, και ορίστε τι θα βλέπουμε αλλά και θα δούμε κάποιες νύχτες που η λεωφόρος Συγγρού και το σύνθημα της Στέγης, «All we have is words, All we have is worlds», μετουσιώνεται σε υψηλής ποιότητας Cosmoκαλλιτεχνία.
Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου / Θέατρο Crash Park: Η ζωή ενός νησιού
Σκηνοθεσία: Philippe Quesne
28 έως 30 Δεκεμβρίου 2018 | Κεντρική Σκηνή | 20:30
Συμπαραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση
Μια μυστηριώδης νήσος αναδύεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Γύρω μας, ο ωκεανός. Τα πάντα εδώ είναι πιθανά. Μπορεί να συντριβούν αεροπλάνα, να αναδυθούν γοργόνες και τέρατα, να συγκροτηθούν καινούριες πολιτείες, να γεννηθούν νέοι μύθοι και θρύλοι.
Δύο χρόνια μετά τη Μελαγχολία των δράκων, με την οποία συστήθηκε στο ελληνικό κοινό, ο Φιλίπ Κεν επιστρέφει στη Στέγη με την πιο πρόσφατη παραγωγή του, όπου μπλέκει την ομηρική «Οδύσσεια» με το τηλεοπτικό “Lost”, τον Ιούλιο Βερν με το μιούζικαλ και την εξορία με την ουτοπία.
Μανιώδης συλλέκτης εντόμων από τα παιδικά του χρόνια και με παρελθόν στις εικαστικές τέχνες και τη σκηνογραφία, ο Φιλίπ Κεν δημιουργεί πάντα θαυμαστά θεατρικά οικοσυστήματα. Όπως δηλώνει ο ίδιος: «Για τη σύλληψη μιας παράστασής μου, συχνά σκέφτομαι τοπία ή οποιονδήποτε μικρόκοσμο όπου μπορώ να εμβαπτίσω τους ηθοποιούς μου, ένα μέρος στο οποίο εκείνοι πρέπει, πάση θυσία, να καταστήσουν δυνατή τη ζωή». Με αυτήν τη λογική, στο Crash Park («Πάρκο συντριβής»), όλα συμβαίνουν από πέντε ηθοποιούς και τρεις μουσικούς, γύρω από την κομμένη ουρά ενός φλεγόμενου αεροπλάνου, καρφωμένου σε ένα ερημονήσι.
Σύλληψη, Σκηνοθεσία & Σκηνογραφία: Philippe Quesne | Βοηθός: François-Xavier Rouyer | Συνεργασία στη Δραματουργία: Camille Louis | Διεύθυνση Σκηνής: Marc Chevillon | Τεχνικός Σκηνής: Joachim Fosset | Διεύθυνση Ήχου: Samuel Gutman | Φωτισμοί: Thomas Laigle, Michaël Nodin | Συνεργασία στα Κοστούμια: Corine Petitpierre | Κατασκευή Σκηνικών & Εξαρτημάτων: Ateliers Nanterre-Amandiers
Παραγωγή: Nanterre-Amandiers
Έργο για 7 περφόρμερ: Isabelle Angotti, Charles Dumay, Léo Gobin, Yulka Hokama, Sébastien Jacobs, Thomas Suire, Gaëtan Vourc'h
Με υποστήριξη από το Fondation d’entreprise Hermès programme “New Settings”
Συμπαραγωγή: Théâtre National de Bretagne (Ρεν), HAU (Βερολίνο), Munchner Kammerspiele (Μόναχο), Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου / Θέατρο Bubble Jam
Daniel Wetzel (Rimini Protokoll)
24 Νοεμβρίου 2018 έως 21 Απριλίου 2019 | Εφηβική Σκηνή
«Ποιος βρίσκεται στην άλλη άκρη του Internet και τι διαδραματίζεται όταν επικοινωνούμε μαζί του online;» Θέτοντας αυτήν την ερώτηση, ο Daniel Wetzel, ιδρυτικό μέλος της διεθνώς καταξιωμένης ομάδας Rimini Protokoll, στήνει μια παράσταση για τους συνομηλίκους του YouTube, για εκείνους που χρησιμοποιούν το Messenger, το Viber και τοWhatsApp, για την πρώτη γενιά ιθαγενών του διαδικτύου.
Όπως συμβαίνει συνήθως στο θέατρο, συναντιόμαστε όλοι στον ίδιο χώρο. Η σκηνή, όμως, εδώ έχει μετατραπεί σε κώδικα. Το “Bubble Jam”, διαδραστικό παιχνίδι και πείραμα με τον εαυτό μας, μας καλεί να λειτουργήσουμε ως μέλη ενός cloud που αναζητά τα όριά του. Πώς λαμβάνονται οι κοινές αποφάσεις; Τι συμβαίνει όταν οι αλγόριθμοι μπαίνουν στη μέση; Ποιοι ή τι, τέλος πάντως, είναι εκείνα στα οποία κάνουμε “like” και “follow”; Ποιοι, τελικά, είμαστε όλοι εμείς και τι ακριβώς κάνουμε εδώ πέρα; Η φετινή εφηβική παράσταση της Στέγης παίζεται online. 60 θεατές, 60 smartphones, ένα cloud, μια διαφορετική παράσταση-πείραμα κάθε φορά
Σύλληψη και Σκηνοθεσία: Daniel Wetzel | Συγγραφή: Daniel Wetzel, Γιώργος Παναγιωτάκης, Νικόλας Χανακούλας | Χώρος: Διδώ Γκόγκου | Φωτισμοί: Guy Στεφάνου | Σχεδιασμός και υλοποίηση του συστήματος λογισμικού, Γραφικά: Δημήτρης Τράκας (ViRA) | Σχεδιασμός και προγραμματισμός ήχου: Λάμπρος Πηγούνης | Επεξεργασία κειμένου: Ανδρέας Ανδρέου, Κωστής Καπιδάκης
Συμπαραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση και Rimini Apparat
Στην παράσταση γίνεται χρήση τεχνολογίας που έχει αναπτυχθεί για το πρότζεκτ των Rimini Protokoll, “Dreaming Collectives. Tapping Sheep”, γραμμένο από τον Daniel Wetzelκαι την Ιωάννα Βαλσαμίδου.
Πέμπτη 3 Ιανουαρίου / Θέατρο Τρεις Αδερφές του Άντον Τσέχοφ
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Ξανθόπουλος
16 έως 27 Ιανουαρίου 2019 | Κεντρική Σκηνή | 20:30
Καμιά Μόσχα δεν θα μας σώσει. Πώς πρέπει να ζούμε; Κανείς δεν ξέρει. Ο Τσέχοφ, γράφοντας τις Τρεις Αδερφές σαν μια κωμωδία για τις προσδοκίες, προτείνει κάτι αντιδραστικό: ας ζούμε χωρίς φαντασιώσεις, μόνο με δράση. 117 χρόνια αργότερα, υπάρχουν ακόμα λόγοι για να το θυμόμαστε.
Ξεχάστε τη Μόσχα και την προεπαναστατική Ρωσία. Ο Δημήτρης Ξανθόπουλος ανεβάζει τις Τρεις Αδερφές (1901) με την πίστη ότι όλοι οι τόποι και όλες οι εποχές βρίσκονται πάνω σε ένα ρήγμα, σε μια κατάσταση διαρκούς αναταραχής. Διατηρεί, ωστόσο, το στρατιωτικό περιβάλλον της επαρχιακής κωμόπολης στο οποίο έχουν εγκλωβιστεί οι τρεις κόρες και ο μοναχογιός ενός νεκρού πια στρατηγού. Όλοι τους έχουν τον διακαή πόθο να επιστρέψουν στην εξιδανικευμένη πόλη των παιδικών τους χρόνων. Αδυνατούν, όμως, να κάνουν κάτι για αυτό.
Όπως επισημαίνει ο σκηνοθέτης: «Βαλτώνουν σε μια κατάσταση αδράνειας, στη φαντασίωση κάποιας “ζωής” σε κάποια “Μόσχα”. Παγιδευμένοι στον εαυτό τους, χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Έξω από τους τοίχους του σπιτιού τους, συντρίβονται. Αυτή η αναμέτρηση με το έξω γίνεται το κέντρο της παράστασης. Αυτή η αναμέτρηση είναι και η ιστορία του καθενός μας. Η αγωνία να βρούμε τη θέση μας σε έναν κόσμο στον οποίο ήρθαμε ξαφνικά, χωρίς λόγο και αιτία.»
Πέμπτη 10 Ιανουαρίου / Χορός Erotikon
Κυριάκος Χατζηιωάννου
18 έως 20 Ιανουαρίου 2019 | Εκθεσιακός χώρος -1
Έρωτας σε ταραγμένους καιρούς. Με ποιον τρόπο μπορεί ο χορός να μιλήσει για τον έρωτα σήμερα; Δύσκολοι καιροί για έρωτες! Πόσο έχει αλλάξει η αντίληψή μας γύρω από τον έρωτα, την εποχή των social media και των dating apps; Σε ποιον βαθμό έχουν αναθεωρηθεί οι ερωτικές και σεξουαλικές μας παραστάσεις μέσα από τα σύγχρονα περιβάλλοντα οπτικοποίησης και τις τεχνικές διαμεσολάβησης της ανθρώπινης επικοινωνίας; Μπορούμε ακόμη να σκεφτούμε εναλλακτικές ή έχουμε απολύτως συμφιλιωθεί με τη μηντιακή, κορεσμένη εκδοχή του; Ο Κυριάκος Χατζηιωάννου θέτει γόνιμα και αναπάντητα ερωτήματα γύρω από τη διαχρονικότητα του ερωτικού φαινομένου.
Στο τρίτο μέρος της χορογραφικής σπουδής του, “Higher States”, οραματίζεται ένα σύγχρονο συμπόσιο με αφορμή τον έρωτα. Χρησιμοποιώντας μια σειρά αναλυτικών εργαλείων και τεχνικών, όπως το τραγούδι, τον φιλοσοφικό λόγο, την κίνηση αλλά και το πρωταρχικό της ίχνος, τη χειρονομία, επιχειρεί να συνθέσει ένα ερωτικό μετα-λεξιλόγιο, μια γλώσσα που να σωματοποιεί και να ενσωματώνει τις ανεξερεύνητες πτυχές στο πεδίο των καθημερινών ανθρώπινων σχέσεων. Μια πολυμορφική επιθεώρηση, «ωδή» στον έρωτα ή σε ό,τι απέμεινε από αυτόν.
