Oι κρατούμενοι στις φυλακές της χώρας βρίσκονται στην τρίτη βδομάδα απεργίας πείνας. Καταγγέλλουν τριτοκοσμικές συνθήκες φυλάκισης, 40 άτομα σε ένα θάλαμο, απουσία γιατρών, μαρτύρια. Ράβουν με κλωστή τα στόματά τους. Δύο νεκροί μέχρι στιγμής, μερικές απόπειρες αυτοκτονίας. Δεν ξέρουμε τίποτα, η τηλεόραση δεν ασχολείται με το θέμα, οι εφημερίδες στις μέσα σελίδες. Δεν υπάρχει θέαμα. Αυτή τη φορά είναι πιο αξιοπρεπείς απ’ ό,τι έπρεπε. Όπως κάνουν οι πραγματικά απελπισμένοι, αποφάσισαν να θυσιάσουν τους εαυτούς τους. Δεν βάλανε φωτιές, δεν κατέλαβαν τις φυλακές, δεν κάνουνε καταστροφές. Δεν προσφέρουν δηλαδή θέαμα, το μόνο λόγο που ενεργοποιεί τα media. Καταστρέφουν μέρα με τη μέρα τους εαυτούς τους. Σιωπηλά, μέσα στη γενική αδιαφορία. Στην πλειοψηφία τους μετανάστες και εξαρτημένοι από ναρκωτικά. Χωρίς ελπίδα. Ζήτημα Πολιτικής Οικονομίας. Οι μετανάστες πρέπει να είναι παράνομοι για να είναι φτηνοί. Η απαγορευτική πολιτική στα ναρκωτικά δεν πρέπει να αμφισβητηθεί, για να μην πέσει το ποσοστό κέρδους. Τα ναρκωτικά πρέπει να είναι ακριβά. Δεν έχουν καμία ελπίδα. Τίποτα δεν θ’ αλλάξει. Ίσως χτιστούν κι άλλες φυλακές. Η Αγορά των φυλακών είναι πολύ προσοδοφόρα. Μπορεί ακόμα να αναπτυχθεί.
Rassadel. Κυπριακή offshore εταιρεία. Έχει συσταθεί στο δικηγορικό γραφείο του Τάσσου Παπαδόπουλου. Μια πατριωτική offshore εταιρεία. Με βαθιά πίστη: Ράσα + development. Επενδυτική εταιρεία διαχείρισης ακινήτων της μονής. Μέτοχος σε άλλες εταιρείες. Οι ίδιοι άνθρωποι εναλλάσσονται στους ρόλους. Είναι και πωλητές και αγοραστές. Πουλάνε στους εαυτούς τους. Τη δημόσια γη. Άνθρωποι του θεού, πολιτικοί που έχουν σχέση με την ορθοδοξία, επιχειρηματίες της νύχτας, ποδοσφαιρικοί παράγοντες, πατριώτες πολιτικοί, εκβιαστές. Γράφουν ο ένας τον άλλον σε κασέτες, βιντεοσκοπούν τις συναντήσεις τους, εκβιάζουν και εκβιάζονται. Περνάνε από το μέγαρο Μαξίμου για να δώσουν την ευλογία τους. Εθνικοφροσύνη, ορθοδοξία και υπόκοσμος. Όπως πάντα σ’ αυτή τη χώρα. Σεμνά και ταπεινά. Το παρακράτος που έγινε κράτος. Μια διαρκής συναλλαγή με αντικείμενο την περιουσία του δημοσίου, που δημιουργεί υπεραξίες, πολιτικό χρήμα. Όπως πάντα, όπως παντού. Στις εξεταστικές επιτροπές αναζητούνται οι ευθύνες. Κάθε βδομάδα «δίνουν» έναν ακόμα, υποχρεωτικές θυσίες για να διασωθεί ο εσωτερικός κύκλος, το σύστημα. Εκβιασμοί, υποκλοπές, απειλές στον αέρα, εκφοβισμοί. Έχω ηχητικά ντοκουμέντα, δηλώνει ο νομάρχης. Όλοι έχουν ηχητικά ντοκουμέντα, όλοι κρατάνε ο ένας τον άλλον. Είναι μια ωραία παρέα. Κάποιοι θα πληρώσουν. Οι δομές δεν πρέπει να αλλάξουν. Μπίζνες με την περιουσία του κράτους, είναι η μόνη μορφή επιχειρηματικότητας που ξέρει αυτή η χώρα. Η ορθοδοξία είναι το πιο προσοδοφόρο επάγγελμα της Ελλάδας, μετά ακολουθεί η πολιτική.
Tρίτος μήνας οικονομικής κρίσης. Η κυβέρνηση συζητάει ακόμα το σχέδιο διάσωσης τραπεζών. Θα εφαρμοστεί όταν πια θα είναι πολύ αργά. Και θα είναι λάθος. Η κοινωνία παίρνει μαθήματα αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης από τα τηλεοπτικά πρωινάδικα. Πανικός και συσκότιση. Ο διάλογος πάντα στα καθορισμένα πλαίσια. Η κίνηση του εκκρεμούς. Οι δυο θεολογίες που συμπληρώνουν η μια την άλλη. Οι πρώτοι ορκίζονται στην ελεύθερη αγορά, επενδύουν περισσότερο, όλο και περισσότερο, όλο και πιο ριψοκίνδυνα, με όλο και περισσότερο ποσοστό κέρδους. Όταν η φούσκα σκάσει, οι χοντροί σβέρκοι ξεχνάνε την αλαζονεία τους, ξεχνάνε τους κανόνες του παιχνιδιού, όταν χάνεις πρέπει να πληρώσεις. Έντρομοι, τρέχουν στο κράτος. Έχει έρθει η σειρά της άλλης άκρης του εκκρεμούς. Τώρα μεταμφιέζονται σε προοδευτικούς, κεϊνσιανούς, αριστερούς, παρεμβατικούς, όλο πάθος κραυγάζουν για το δημόσιο συμφέρον. Δηλαδή λομπίστες, γραφειοκράτες, διαπλεκόμενοι. Τώρα στην επιχείρηση-κράτος θα κάνουν αυτοί μπίζνες. Διευθύνοντες σύμβουλοι θα είναι τα κομματικά στελέχη. Ζητάνε από το κράτος να αγοράσει τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, ναυπηγεία, αεροπορικές εταιρείες. Οι πρώτοι ιδιωτικοποιούν τα κέρδη. Και οι δεύτεροι κοινωνικοποιούν τις ζημιές. Οι φορολογούμενοι πληρώνουν πάντα. Ο Μπους εθνικοποίησε σε ένα μήνα περισσότερες επιχειρήσεις από τον Ούγκο Τσάβες. Αριστερός θα είναι κι αυτός.
Οι μεν υποκαθιστούν το κράτος με την ελεύθερη αγορά. Οι δε υποκαθιστούν την ελεύθερη αγορά με το κράτος. Αλλάζουν μάσκες. Η επιστροφή του κράτους, λένε, γιατί δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα από το εκκρεμές του 20ου αιώνα. Κανονικά θα έπρεπε να λένε, η επιστροφή της Πολιτικής. Η πολιτική όμως, είναι είδος εν ανεπαρκεία σ’ αυτή τη χώρα. Δυο μήνες δημόσιος διάλογος, δεν ακούστηκε ούτε μια καινούργια ιδέα, ούτε μια πολιτική πρόταση. Μόνο το παρωχημένο οπλοστάσιο του περασμένου αιώνα.
Ανήμερα στις αμερικάνικες εκλογές, πέθανε ο Μάικλ Κράιτον. Δεν ήταν πολύ καλός συγγραφέας, έγραφε όμως για τα ζητήματα του καιρού μας χωρίς προκαταλήψεις, ψάχνοντας συνεχώς την αλήθεια. Οι μεγάλες εταιρείες τον αντιπαθούσαν τόσο όσο και οι «προοδευτικές» γραφειοκρατίες που αναπαράγονται πουλώντας οικολογία, λαϊκισμό, ρυθμίσεις, «περισσότερο κράτος». Έγραφε best seller χωρίς ιδιαίτερες λογοτεχνικές αξιώσεις, όμως ήταν ο δημιουργός της «Εντατικής», της πιο τρυφερής, ανθρώπινης και ρεαλιστικής τηλεοπτικής σειράς στην ιστορία της παγκόσμιας τηλεόρασης, γι’ αυτό του αξίζει ένα αντίο. Ο Μάικλ Κράιτον έλεγε: Σέβομαι περισσότερο τους ανθρώπους που αλλάζουν απόψεις άμα πληροφορηθούν καλύτερα, παρά εκείνους που έχουν τις ίδιες 30 χρόνια. Ο κόσμος αλλάζει, οι φανατικοί όχι...
