Με τον ορισμό αντιπροέδρων και γραμματέα του κόμματος ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες οι σχετικές με το συνέδριο «ανασύνταξης» της Νέας Δημοκρατίας (ΝΔ). Το συνέδριο, και ό,τι αυτό συνεπάγεται στο επίπεδο του τελετουργικού, το είδαμε. Τώρα για την ανασύνταξη, τι να σας πω; Μάλλον θα αργήσουμε ακόμη να τη δούμε, και κυρίως θα αργήσουν να τη δουν όσοι προσβλέπουν σε αυτή.
Ακόμη και ο Γιανναράς, ομοϊδεάτης του Σαμαρά που είχε χαιρετίσει την εκλογή του Μεσσήνιου πολιτικού σαν τη μοναδική, περίπου, αχτίδα φωτός για το δοκιμαζόμενο έθνος, έγραφε στις 27 Ιουνίου στην «Καθημερινή»: «Η επαινετή απόπειρα του κ. Σαμαρά να προσφέρει ιδεολογία στο κόμμα του, να του αρθρώσει ραχοκοκαλιά, εκφυλίστηκε σε ρητορικές γενικότητες, σε συνθηματολογική κενολογία». Και λίγο πιο κάτω: «Είναι φανερό ότι δεν καταλάβαινε ούτε ο ίδιος για τι ακριβώς μιλούσε». Αν αυτές είναι οι κρίσεις του Γιανναρά για τον εκλεκτό του, τι να προσθέσω εγώ;
Η στρατηγική Σαμαρά θυμίζει κάπως εκείνη του ΚΚΕ από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και έπειτα: διατήρηση ενός βασικού πυρήνα οπαδών, με έντονες διαφοροποιήσεις και διαχωριστικές γραμμές (τουλάχιστον διακηρυκτικά) από όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, και κυρίως τις όμορες. Στόχος: η συσπείρωση των «δεδομένων» δυνάμεων και η εξασφάλιση, αν μη τι άλλο, μονιμότερου ρόλου και σταθερής θέσης στο πολιτικό σκηνικό.
Έτσι, με λίγο από «λαϊκή δεξιά» σε στιλ Γιάννη Μανώλη και λίγο από Δίκτυο 21 στα εθνικά, η «καθαρότητα» και η επιβίωση της σαμαρικής ΝΔ δείχνουν εξασφαλισμένες. Όμως, είναι πολύ πιθανό να πρόκειται για «καθαρότητα» του 20-25%, καθώς η διεισδυτικότητα του Καρατζαφέρη στους οπαδούς της ΝΔ δεν δείχνει να υποχωρεί και η Ντόρα είναι πολύ πιθανό να «ανακαταλάβει οχυρά του Κέντρου που απεμπόλησε ο κ. Σαμαράς» (η διατύπωση ανήκει στον Θάνο Βερέμη).
Με άλλα λόγια, η άλλοτε, έως και σχετικά πρόσφατα ακόμη, κραταιά παράταξη της κεντροδεξιάς διατρέχει βάσιμο κίνδυνο να μπει σε τροχιά ανάλογη με εκείνη που, τηρουμένων των αναλογιών, διέτρεξε το Κέντρο κατά τη δεκαετία 1952-61: πολυδιάσπαση, αλληλοσυγκρουόμενες προσωπικές στρατηγικές, ιδεολογική και προγραμματική αμηχανία, αδυναμία να επηρεάσει καθοριστικά την πολιτική ατζέντα. Και όλα αυτά, τη στιγμή που όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς τη μεταπολεμική πολιτική ιστορία της χώρας, δεν μπορεί παρά να έχει διαπιστώσει ότι την Ελλάδα –και όχι μόνο, θα τολμούσα να πω– την κυβερνά πάντοτε αυτός που καταφέρνει να κερδίσει το κέντρο, το μεσαίο χώρο (μας αρέσει ή όχι αυτό, είναι άλλη ιστορία).
Άλλωστε, και μόνο η εικόνα του Αντώνη Σαμαρά να ωρύεται στο συνέδριο εξαγγέλλοντας τη «νέα μεταπολίτευση» και διακηρύσσοντας ότι «θα τα αλλάξει όλα» (μα, τελοσπάντων, ούτε δύο πρωτότυπες φράσεις δεν μπορούν να βρουν αυτοί οι σύμβουλοι επικοινωνίας των πολιτικών αρχηγών;) θα μπορούσε να είναι παρωδία, αν δεν ήταν απλώς αξιοθρήνητη. Όπως έγραψε χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Ψυχογιός στο «Βήμα», οι πιο παλιοί και οι πιο «σοφοί» της ΝΔ θα πρέπει, ακούγοντάς τον, να ένιωθαν «κάτι μεταξύ οίκτου και απελπισίας».
Είναι δυνατόν να πείσει ότι μπορεί να αποτελεί το μέλλον, το αύριο της χώρας, ο πιο αποτυχημένος υπουργός Εξωτερικών που είχαμε ποτέ, αυτός ο οποίος, ακόμα και σχετικά πρόσφατα, ως υπουργός Πολιτισμού, το μόνο που έκανε ήταν να «μεταθέσει» τον Ναό του Επικούριου Απόλλωνα στην εκλογική του περιφέρεια και να φροντίσει ώστε όλοι σχεδόν οι φύλακες του Μουσείου της Ακρόπολης να είναι Μεσσήνιοι (τι σύμπτωση!);
Α, ναι. Και κάτι τελευταίο. Πέρα από τις διακηρύξεις και τα συνεδριακά κείμενα, τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν τα διαβάζει σχεδόν κανείς, για όποιον θέλει να δει ενδιαφέρουσες απόψεις που κυκλοφορούν (αλλά και οσμώσεις που συντελούνται) στο στενό περιβάλλον του κ. Σαμαρά, συνιστώ ανεπιφύλακτα μια ηλεκτρονική διεύθυνση, που την ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα: antonissamaras.blogspot.com. Ρίξτε μια ματιά. Θα εντυπωσιαστείτε με τα ευρήματα. Και βέβαια, εδώ είμαστε να τα σχολιάσουμε.
Η δουλειά ενός υπουργού σε ένα υπουργείο είναι πολύ σημαντική για τους ανθρώπους που επηρεάζονται από τη δράση το υπουργείου. Για τον υπουργό δεν είναι το ίδιο σημαντική
14°
