Tα μέτρα είναι εκ προοιμίου ατελέσφορα, καθώς έπονται της τραγωδίας. Το πρόβλημα είναι γνωστό εδώ και χρόνια και η πολιτεία επιλέγει τον ρόλο του Επιμηθέα, ενώ δύο και πλέον χρόνια δεν έχει πείσει ότι μπορεί να το αντιμετωπίσει. Πέραν αυτού τα μέτρα είναι προκλητικά γενικόλογα, παραπέμποντας σε ένα κράτος παλαιάς κοπής, το οποίο μετά από κάθε «στραβή» και ποτέ πριν, αυστηροποιεί το θεσμικό πλαίσιο, εντατικοποιεί τους ελέγχους και προβαίνει στις αναγκαίες προσαρμογές του Ποινικού Κώδικα! Να ’χαμε να λέγαμε δηλαδή, όπως θα μπορούσαμε χαριτολογώντας να πούμε. Μόνο που, όταν ένα παιδί 19 ετών χάνει τη ζωή του, τόσο άδικα και τόσο αποτρόπαια σε ένα χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου, δεν μπορεί κανείς να χαριτολογεί.
Η οπαδική βία δεν είναι ο κλασικός χουλιγκανισμός, έτσι όπως τον γνωρίσαμε στην αυθεντική βρετανική του εκδοχή, την οποία η Μάργκαρετ Θάτσερ εξαφάνισε. Οι σύνδεσμοι τείνουν να μετεξελιχθούν σε οργανωμένες συμμορίες με στρατιωτική πειθαρχία και ιεραρχία, όπου με δόλωμα την άδολη αγάπη για την ομάδα στρατολογούνται νέα παιδιά, έτοιμα για όλα. Οπλίζονται με φονικά αντικείμενα, ποτίζονται με μίσος και χρησιμοποιούνται ως μισθοφόροι σε επιχειρήσεις της νύχτας, έχοντας ως αντίδωρο όχι μόνο τις εκάστοτε χρηματικές παροχές αλλά και τη διαβεβαίωση της οπαδικής κάλυψης και προστασίας όταν και εφ’ όσον προκύψουν προβλήματα με τις διωκτικές αρχές και την δικαιοσύνη. Οι πράξεις τους δεν εξαντλούνται σε συμπλοκές αντίπαλων ποδοσφαιρικών συμμοριών, αλλά επεκτείνονται σε ένα ευρύ φάσμα δοσοληψιών της νύχτας και του υπόκοσμου.
Οι νταήδες των συνδέσμων είναι συχνά ανήλικοι φτωχοδιάβολοι, τοξικομανείς, αλλά και χρυσαυγίτες που αναπληρώνουν την προστασία της χαμένης κομματικής στέγης, με την ασφάλεια και τις «διευκολύνσεις» που παρέχονται από την οπαδική οικογένεια. Χρυσαυγίτες που με δόλωμα πάντα την απροϋπόθετη αγάπη για την ομάδα και τον «ηρωικό» σύλλογο εισχωρούν στα σχολεία και στρατολογούν μαθητές οι οποίοι μετετρέπονται σε εκτελεστές εντολών και επιθέσεων
Η δράση τους σε κάθε περίπτωση παραπέμπει σε εγκληματικές οργανώσεις, και ο Αλκης Καμπανός, όπως και ο Μιχάλης Φιλόπουλος πριν από λίγα χρόνια, υπήρξαν θύματα φασιστικών ταγμάτων εφόδου, τα οποία με πρόσχημα το οπαδικό πάθος σκοτώνουν, τραυματίζουν, καταστρέφουν και λεηλατούν.
Αν η δημοκρατία μας δεν αντιδράσει οργανωμένα, άμεσα και με σχέδιο, είναι βέβαιο ότι ο κατάλογος των θυμάτων θα διευρύνεται.
Η πολιτεία έχει την υποχρέωση να επιβάλει την αποσύνδεση των ΠΑΕ από τις εγκληματικές αυτές συμμορίες. Η λειτουργία των συνδέσμων χωρίς την υλική και ηθική υποστήριξη των ποδοσφαιρικών συλλόγων είναι απολύτως αδύνατη. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες είναι οι αποκλειστικοί αιμοδότες τους.
Κατά συνέπεια, και μετά από αρκετές δολοφονίες και πάμπολλους τραυματισμούς και βανδαλισμούς, ήρθε η ώρα να αμυνθούμε και να προστατέψουμε υπέρτερα αγαθά, όπως είναι η ζωή και η ασφάλεια των πολιτών.
Η διακοπή του πρωταθλήματος και η διακοπή των χρηματοδοτήσεων είναι μέτρα αποτροπής που εκπέμπουν πολιτική βούληση και ανταποκρίνονται στη συνολική απαίτηση της κοινωνίας για ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος.
Οι αστυνομικές αρχές οφείλουν να ερευνήσουν, να εξιχνιάσουν και να εξαρθρώσουν αυτές τις εγκληματικές οργανώσεις με την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα με την οποία έδρασαν στην εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής. Ο κίνδυνος μπορεί να είναι διαφορετικού περιεχομένου, αλλά είναι εξίσου μεγάλος. Δεν κινδυνεύει η λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος το οποίο ήθελαν να καταλύσουν τα μέλη της ΧΑ, η δράση των συνδέσμων όμως απειλεί το υπέρτατο αγαθό της ζωής και της ασφάλειας των πολιτών. Είναι η ανάγκη υπεράσπισης της καθημερινότητας μας από τον τραμπουκισμό και την εγκληματική δράση αυτών των ορδών που πρέπει να μας αφυπνήσει όλους.
Εδώ που έχουμε φτάσει και με τον μακρύ κατάλογο των θυμάτων και των συμπλοκών, η ανοχή είναι συνενοχή.
Η τήρηση ενός λεπτού σιγής στη μνήμη των θυμάτων ηχεί πλέον περισσότερο ως προσβολή στη μνήμη τους. Χρειάζονται μέτρα αποφασιστικότητας και πυγμής και όχι κινήσεις εκτόνωσης και διαχείρισης του θυμικού.
20°
