Μισό αιώνα μετά το «1-1-4» αρνητές και τσαρλατάνοι κάθε είδους και μορφής απειλούν να καταλύσουν το σύνταγμα της χώρας καταπατώντας & ευτελίζοντας τους θεσμούς.
Όσοι ένιωσαν έκπληξη με τη «σύλληψη» του γυμνασιάρχη, μάλλον έχουν κλείσει από καιρό τα μάτια και τ’ αυτιά τους σε ό,τι συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα. Δεν έχουν δει και δεν έχουν ακούσει ποτέ ότι υπάρχουν κάποιοι -όχι αμελητέοι σε αριθμό- αρνητές της πανδημίας, του εμβολίου και της υγειονομικής κρίσης που γυρνάνε θρασείς και ασύδοτοι, κραδαίνοντας σταυρούς, σημαίες και ρόπαλα, παραβιάζοντας κάθε έννοια νομιμότητας και που, στο όνομα της δήθεν υπεράσπισης του «συνταγματικού τους δικαιώματος», απειλούν να βλάψουν τις ζωές των άλλων.
Δεν έχουν δει και δεν έχουν ακούσει ποτέ ότι υπάρχουν επαγγελματίες τσαρλατάνοι κάθε είδους, γιατροί που «σκοτώνουν» τον κορωνοϊό με αλοιφές και βότανα, δικηγόροι που βρήκαν νέα πελατεία για να συμβουλέψουν και να υπερασπιστούν, παπάδες που αισθάνονται ότι κινδυνεύει να κλονιστεί η πίστη του ποιμνίου τους. Και ότι όλοι αυτοί, και πολλοί άλλοι επιτήδειοι, διευθύνουν την αποκρουστική χορωδία των θεματοφυλάκων του λαϊκισμού.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Κάποιοι άλλοι λαϊκιστές επωφελήθηκαν πριν μερικά χρόνια από τους «θεματοφύλακες» του αντιμνημονιακού αγώνα για να φτάσουν στην εξουσία ή από τους «θεματοφύλακες» της «μίας και μοναδικής» Μακεδονίας για να εκφράσουν τον υπερπατριωτισμό τους ή, ακόμα, και από τους «θεματοφύλακες» του ακαδημαϊκού ασύλου που διέλυαν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και έχτιζαν τους καθηγητές στα γραφεία τους. Σε τέτοιες κρίσιμες περιόδους συνειδητοποιεί κανείς ακόμα πιο έντονα τις τραγικές ελλείψεις της κοινωνίας στην παιδεία και τη μόρφωση.
Το πολιτικό σύστημα έχασε μια σπουδαία ευκαιρία να υψώσει μια μεγάλη, ενιαία ασπίδα απέναντι στην πανδημία. Να βάλει στην άκρη τις πελατειακές του συνήθειες και τις μικροκομματικές σκοπιμότητες συναισθανόμενο τις ευθύνες του. Να αποδείξει στην πράξη ότι η αξία της ζωής δεν μπαίνει σε καμιά ζυγαριά και ότι η υπεράσπισή της είναι υποχρεωτική για όλους. Μια υποχρεωτικότητα που δεν μπορεί να είναι ούτε επιλεκτική ούτε προαιρετική. Ο ιός δεν μεταδίδεται αποκλειστικά είτε στις διαδηλώσεις είτε στις εκκλησίες και δεν νοείται υποχρεωτικότητα χωρίς συνέπειες για όσους επιμένουν να την αγνοούν.
Στη δεκαετία του ‘60 και του ‘70, ο ελληνικός λαός με επικεφαλής τη νεολαία στάθηκε, με τους αγώνες του για δημοκρατία και ελευθερία, αδιαφιλονίκητος θεματοφύλακας του τελευταίου άρθρου του συντάγματος του 1952 «Η τήρηση του παρόντος συντάγματος αφιερούται εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων». Μισό αιώνα μετά το «1-1-4», αρνητές και τσαρλατάνοι κάθε είδους και μορφής απειλούν να καταλύσουν το σύνταγμα της χώρας καταπατώντας και ευτελίζοντας τους θεσμούς. Είναι η τελευταία ίσως ευκαιρία του πολιτικού συστήματος να γίνει θεματοφύλακας του ορθολογισμού και της δημοκρατίας.
7°
