Η Σώτη Τριανταφύλλου γράφει για την παθολογία του πολιτικού μας συστήματος με αφορμή τις απουσίες στη συζήτηση στη Βουλή για την αίτηση άρσης ασυλίας βουλευτών.
Η απουσία 88 από τους 158 βουλευτές της ΝΔ στη ψηφοφορία επιβεβαιώνει την παθολογία του πολιτικού μας συστήματος ― τα επαναλαμβανόμενα θλιβερά μας πάθη, το πρώτο από τα οποία ήταν και παραμένει η οκνηρία: φαίνεται πως οι βουλευτές, αν και πληρώνονται αδρά για να παρευρίσκονται και να συμμετέχουν στις εργασίες του Κοινοβουλίου, περί άλλα τυρβάζουν. Όπως οι περισσότεροι Έλληνες, λιγοστοί από τους εκλεγμένους εκτελούν με ευσυνειδησία τα καθήκοντα για τα οποία εξελέγησαν: συχνά, πολύ συχνά, τα έδρανα είναι άδεια. Πολλά από τα χρόνια προβλήματά μας και πολλές από τις οξείες τους φάσεις ―η κατάσταση στη Λέσβο είναι το προφανές παράδειγμα των τελευταίων ημερών― οφείλονται στην τεμπελιά, στην αναβλητικότητα, στη νοοτροπία don’t-rock-the-boat· στο ότι κάποιος, κάποιοι, δεν κάνουν τη δουλειά τους σωστά, έγκαιρα και με την απαραίτητη τόλμη. Ακούμε πολύ μπλαμπλά· όμως για να επιτύχει «επικοινωνιακά» το μπλαμπλά απαιτεί επίσης κατάλληλη εργασία.
Το δεύτερο πάθος μας είναι η δειλία, η ένοχη σιωπή ή η σιωπηρή συνενοχή για όσα εκτυλίσσονται ολόγυρά μας. Φαίνεται ότι οι απόντες βουλευτές της ΝΔ, εκτός του ότι παραμελούν την εργασία τους, ταυτίζονται λίγο-πολύ με το ήθος και την αισθητική του κ. Πολάκη· γι’ αυτό, αποφεύγουν να πάρουν θέση σε ένα δευτερεύον αλλά ευαίσθητο ζήτημα. Ίσως φοβούνται ότι, αν αρθεί η ασυλία του κ. Πολάκη σήμερα, κινδυνεύει να αρθεί η δική τους αύριο. Ή, ίσως φοβούνται ότι ο θερμοκέφαλος Σφακιανός θα τους κυνηγήσει με αδυσώπητη βεντέτα κραδαίνοντας το χειρουργικό νυστέρι στο κυλικείο και στους διαδρόμους. Ίσως πέσουν μπαλωθιές ― όλα είναι πιθανά εφόσον επιτρέπουμε να είναι όλα πιθανά. Δεν θα ασχοληθώ με τον κ. Πολάκη: ο βίος είναι βραχύς κι έχω δουλειές. Ούτε καν με το αίτημα περί άρσης της ασυλίας του ― αδιαφορώ για την ανοησία, την αμετροέπεια και τη χυδαιότητα ενός μεμονωμένου ατόμου· το πρόβλημά μας είναι θεσμικού χαρακτήρα και αφορά τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, τον ρόλο της διοίκησης.
Παρόντες στη διαδικασία ήταν μόνο ο κ. Χάρης Θεοχάρης και ο κ. Μάνος Κόνσολας από το υπουργείο Τουρισμού ενώ το υπόλοιπο κυβερνητικό προσωπικό απείχε. Ως αποτέλεσμα, η Βουλή να κατάντησε για μια ακόμα φορά τσίρκο και ακούστηκαν κηρύγματα υπέρ της ελευθερίας του λόγου ― η αριστερά, όπως όλοι ξέρουμε, κόπτεται για την ελευθερία του δικού της λόγου, όχι του λόγου γενικά. Και έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα στην Ελλάδα, αυτός ο λόγος είναι μια σειρά από ύβρεις, συκοφαντίες και μπουζουκοδηλώσεις. Όσο ξεπέφτει ο λόγος της αριστεράς τόσο πιο υστερική γίνεται η διεκδίκηση για την ελευθερία του: δεν υπάρχει αντίπαλο δέος σ’ αυτή τη στάση· η φιλελεύθερη παράταξη αναπαύεται.
Την απουσία των βουλευτών της ΝΔ διαδέχτηκαν χλιαρές δηλώσεις εκ μέρους των στελεχών του κόμματος. Παρά την εμφανή αμηχανία, κανείς δεν προχώρησε σε ρήξεις, κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη χωρίς τα συνηθισμένα σούξου-μούξου («Δεν είχαν ειδοποιηθεί οι βουλευτές…»). Όμως έτσι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα: ασυνάρτητα άτομα θα συνεχίσουν να ασκούν την «ελευθερία του λόγου» ακολουθώντας το Zeitgeist ―έτσι κι αλλιώς, ο καθένας ξεστομίζει ό,τι του κατεβαίνει εναντίον όποιου δεν του αρέσει ή δεν του κάνει τα χατίρια. Είμαστε όλοι θύματα ή υποψήφια θύματα της ελευθερίας του λόγου. Όσο για το Κοινοβούλιο θα συνεχίσει να λειτουργεί σαν καφενές του παλιού καιρού όπου μετά τον καβγά οι ανήκοντες σε αντίπαλες παρατάξεις ή ποδοσφαιρικές ομάδες καπνίζουν την πίπα της ειρήνης: όλοι Έλληνες είμαστε, μας διέπουν τα ίδια θλιβερά πάθη· κι εκτός αυτών, μας ενώνει ο Στελάρας.
12°
