Η Χαρά Κεφαλίδου γράφει για το πώς θα έπρεπε να είναι το σχολείο, ένα σχολείο διαρκούς γνώσης για τους μαθητές
Κάπου ανάμεσα στο σχολείο της ισοπέδωσης και στο σχολείο τιμωρό - εκδικητή των ανυπάκουων, υπάρχει το Σύγχρονο Σχολείο. Αυτό που είναι αυτονόητο για τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη και ζητούμενο για την Ελλάδα: το δημόσιο σχολείο της διαρκούς γνώσης.
Το σχολείο που οι μαθητές του χαίρονται εκτός από τη συναναστροφή με φίλους στα διαλείμματα, τη διαδικασία μάθησης, ανταλλαγής εμπειριών, κοινής προσπάθειας, συμμετοχής.
Ανάμεσα στο σχολείο που «χτίζει» αυταπατημένους επαγγελματίες επαναστάτες με ή άνευ αιτίας και στο σχολείο της «κοσμιοτάτης διαγωγής» που εκδικείται τους απείθαρχους αμφισβητίες της με το στίγμα της διαγωγής, υπάρχει το Σχολείο της Συνεργασίας και του κοινού Σκοπού: Να κάνει τον κάθε έναν ξεχωριστό μαθητή να αναδείξει τον καλύτερο εαυτό του.
Το σχολείο που διδάσκει τα παιδιά μας να έχουν όνειρα, να βάζουν στόχους, να σχεδιάζουν το μέλλον τους. Υπάρχει το Σχολείο που ανακαλύπτει και προάγει τα ταλέντα, τις ιδιαίτερες κλίσεις των μαθητών του. Το σχολείο που σμιλεύει χαρακτήρες.
Ανάμεσα στο φτωχό υποτυπώδες σχολείο των 08:10π.μ - 13:15μ.μ του ΣΥΡΙΖΑ και τη συνέχιση του ίδιου φτωχού σχολείου από τη Ν.Δ., που στριμώχνει Ρομποτική, Αγγλικά, Οικολογική συνείδηση, Επιχειρηματικότητα, σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, μέσα σε ένα πεντάωρο και κάτι, βρίσκεται εδώ και χρόνια το Σχολείο των 08:00π.μ -16:00μ.μ με Ενιαίο Αναμορφωμένο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα ΕΑΕΠ που αντιμετωπίζει τους μαθητές ως αυτό που πραγματικά είναι: παιδιά που διψάνε να μάθουν και να γίνουν συμμέτοχοι σε όσα συναρπαστικά υπάρχουν και συμβαίνουν στον κόσμο μας, όπως διψάνε για παιχνίδι και δημιουργία. Υπάρχει το σχολείο που αντιμετωπίζει τους σημερινούς μαθητές ως αυτό που μπορούν και περιμένουμε να γίνουν: ολοκληρωμένοι, σκεπτόμενοι, υπεύθυνοι πολίτες.
Αυτό το σχολείο δίνει χώρο και χρόνο στη διδασκαλία και μάθηση των διαφορετικών αντικειμένων από δασκάλους με όρεξη και πάθος. Δίνει σε όλους τους μαθητές τη δυνατότητα συνεννόησης στην παγκόσμια γλώσσα. Είναι το σχολείο που εξασφαλίζει και εγγυάται σε κάθε μαθητή του ότι με την ολοκλήρωση της βασικής εκπαίδευσης δεν θα είναι άλλος ένας λειτουργικά αναλφάβητος.
Αυτό το σχολείο επιδιώκει τη διαρκή αξιολόγηση όλων των συντελεστών του ως σταθερή μέθοδο ελέγχου της αποτελεσματικότητας στη διαδικασία μάθησης.
Αυτό το σχολείο αναλαμβάνει την ευθύνη της πολύπλευρης εκπαίδευσης των παιδιών αντί να τη μεταθέτει σε γονείς, φροντιστές, παππούδες και γιαγιάδες, κρατώντας για το ίδιο το προνόμιο του τελικού ακαταλόγιστου κριτή και τιμωρού για όλα όσα παρέλειψε να κάνει.
Αυτό το σχολείο έχει δασκάλους που αγαπούν να διδάσκουν, παθιάζονται με την προκοπή και τις επιτυχίες των παιδιών που περνούν από τα χέρια τους, είναι συνοδοιπόροι και εγγυητές μιας ασφαλούς, συναρπαστικής πορείας προς την ενηλικίωση.
Αυτό το σχολείο του σήμερα, της μάθησης και της αριστείας, παραμένει φυλακισμένο στα συρτάρια του Υπουργείου Παιδείας, κάτω από τόνους ποικίλων συμφερόντων και ιδεοληψίας κάθε απόχρωσης.
Το σχολείο που θέλουμε για τα παιδιά μας, στον κόσμο της κας Κεραμέως, παραμένει με τη λήξη μιας ακόμη σχολικής χρονιάς, τεκμήριο πολυτελούς διαβίωσης για λίγους. Πολύ λίγους.
Καλές διακοπές σε όλα τα παιδιά και καλά μυαλά στο υπουργείο Παιδείας. Ο Σεπτέμβρης και η έναρξη της σχολικής χρονιάς 2020-21 απέχει μόνο 70 ημέρες.
Η δηλούμενη αίσθηση περί φτώχειας δεν πηγάζει από τη σημερινή κατάσταση των οικονομικών της χώρας, αλλά μάλλον από μία νοσταλγική σύγκριση με το παρελθόν
11°
