Δεν χρειάζεται να είσαι κανένας ιδιαίτερα οξυδερκής παρατηρητής για να διαπιστώσεις πως η ωραία μας χώρα είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης στην οποία ακόμα δρουν τρομοκράτες (ή όπως αλλιώς είναι ο ψυχιατρικός όρος) που τα κίνητρά τους δεν είναι θρησκευτικά ή εθνικά, αλλά πολιτικά. Η μοναδική χώρα αυτού που ονομάζουμε Δύση (και το οποίο όλο και λιγότερο μας περιλαμβάνει) στην οποία πολίτες εκφράζουν τις πολιτικές τους ανησυχίες με βόμβες, σφαίρες και θάνατο. Αλλά αυτό δεν είναι τόσο περίεργο. Στο κάτω-κάτω μια χώρα που -παρότι ευρωπαϊκή- ψυχολογικά δεν θέλει να είναι ένα κομμάτι της Ευρώπης, δεν μπορεί παρά πολιτικά και πολιτισμικά να μοιάζει και με χώρες της Κεντροδυτικής Ασίας και της Βόρειας Αφρικής.
Το σημείο στο οποίο αυτή η ελληνική πολιτικοπολιτισμική καθυστέρηση γίνεται παράξενη και αποκτά παγκόσμια μοναδικότητα είναι εκεί που η εγχώρια τρομοκρατία στρέφεται εναντίον στελεχών και συγγενών στελεχών της αντιπολίτευσης.
Δεν είναι ότι οι κίνδυνοι για την αντιπολίτευση και τους φίλους της δεν συναντώνται αλλού. Σε κάθε χώρα από αυτές που έχουν ως πρότυπο ή βλέπουν με συμπάθεια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, το να είσαι κομμάτι της αντιπολίτευσης σημαίνει και ανάληψη κάποιου ρίσκου. Μόνο που στα καθεστώτα αυτά η τρομοκρατία είναι επισήμως κυβερνητική. Στην ωραία μας χώρα, η ίδια τρομοκρατία μασκαρεύεται ως αντιεξουσιαστικός αγώνας μετατρέποντας τους Έλληνες αντιεξουσιαστές στους πρώτους αντιεξουσιαστές στον πλανήτη που στρέφονται περισσότερο εναντίον αυτών που μπορεί να αποκτήσουν εξουσία, παρά εναντίον αυτών που την έχουν.
Όλα τα παραπάνω δεν τα γράφω για να τα κατακρίνω. Κάθε άλλο. Απλώς τα παρατηρώ. Στο κάτω-κάτω, δεν αποκλείεται η Ελλάδα να είναι μια χώρα στην οποία η επαναστατική διαδικασία να έχει προχωρήσει τόσο πολύ, που οι αντιεξουσιαστές της να αισθάνονται πιο κοντά στην εξουσία όπως είναι, παρά στην εξουσία όπως μπορεί να γίνει. Και κανείς δεν μπορεί να τους αδικήσει γι’ αυτό. Γιατί -και επειδή καμία μοναδικότητα δεν είναι αυτοφυής– το φαινόμενο των αντιεξουσιαστών τρομοκρατών που επιτίθενται στην αντιπολίτευση είναι άμεσα συνδεδεμένο με την -επίσης μοναδική στον πλανήτη- κατανόηση που δείχνουν στην τρομοκρατική δράση τα στελέχη της συμπολίτευσης και οι φίλοι της κυβέρνησης.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν περιγράφω κάποια σκοτεινή συνωμοσία στην οποία κυβερνητικά στελέχη κινούν τα νήματα της εγχώριας τρομοκρατίας. Η κλουζική ανεπάρκειά τους είναι τέτοια, που κάνει αυτό το σενάριο μάλλον απίθανο. Αυτό που περιγράφω είναι κάτι πολύ πιο απλό: Είναι κάτι που βασίζεται στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης των τρομοκρατών οι οποίοι, αναπόφευκτα, αισθάνονται πολύ πιο άνετα με αυτούς που ακόμα και τη στιγμή που καταδικάζουν την τρομοκρατία βρίσκουν και μερικές λέξεις κατανόησης για τους τρομοκράτες.
Ελάτε λίγο στη θέση των τρομοκρατών (όσο σας επιτρέπει η ψυχική σας υγεία) και σκεφτείτε. Αν ήσασταν τρομοκράτης ή έστω ένας απλός παραβατικός, ποιoν θα προτιμούσατε για κυβέρνηση της χώρας στην οποία δράτε; Μια κυβέρνηση της οποίας τα στελέχη σας αντιμετωπίζουν ως εχθρούς ή μια κυβέρνηση της οποίας τα στελέχη σας αντιμετωπίζουν ως άσωτους υιούς; Μια κυβέρνηση από θύματα ή συγγενείς θυμάτων της δράσης σας ή μια κυβέρνηση της οποίας τα στελέχη σας αντιμετωπίζουν ως ανθρώπους που αγωνίζονται με λάθος τρόπο για ωραία και σωστά ιδανικά (όπως ίσως να έλεγε και ο σύντροφος Μπαλαούρας);
Στο ενδεικτικό βίντεο που ακολουθεί, ο δημοσιογράφος της κομματικής εφημερίδας «Αυγή», Δημήτρης Χρήστου, πριν καταλήξει να καταδικάσει την επίθεση με γκαζάκια στην εταιρεία της Μαρέβας φρόντισε, όσο ήταν ανθρωπίνως δυνατόν, να την «κατανοήσει», λέγοντας: α) ότι ενδεχομένως η Μαρέβα να έχει ενοχλήσει την κοινωνία (ναι, ως αριστερός αντιλαμβάνεται την κοινωνία ως ένα ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο) και αυτή η ενόχληση να είναι η αιτία της επίθεσης, β) ότι τα γκαζάκια δεν είναι τρομοκρατία, γ) ότι, σε αντίθεση με έναν επιχειρηματία, το να έχει η «Αυγή» σχέσεις με οφ σορ είναι απολύτως θεμιτό, δ) ότι η Μαρέβα θα έπρεπε να ακολουθήσει το παράδειγμα συζύγων άλλων πρωθυπουργών και να κάτσει σπίτι της ή να διοριστεί στο δημόσιο και πολλά άλλα υπέροχα. Και μπράβο του.
