Mας πέσανε πολλά τώρα τελευταία και μας βρήκαν κάπως απροετοίμαστους. Πού να το φανταστούμε, έτσι όπως μας νανούριζε τόσες μέρες ένα κυματάκι ανθρωπισμού, ότι θα ’ρχόταν η μέρα που ΜΚΟ και εθελοντές γιατροί θα αποχωρούσαν από την Ειδομένη όχι από αναλγησία ή από τεμπελιά αλλά από φόβο; Τα ’χει αυτά ο εθελοντισμός. Πράττει κατά την κρίση του και δεν σε παίρνει καθόλου, μα καθόλου να του ζητήσεις τα ρέστα. Εντωμεταξύ, το νεοπαγές ελληνικό κράτος, του οποίου την ανεξαρτησία γιορτάσαμε μόλις χτες, είχε προλάβει να τραβήξει την ουρίτσα του από νωρίς. Και τι ουρά! Πελώρια, χνουδωτή, αεικίνητη, πότε κουνιστή και αναπεπταμένη και πότε κάτω από τα σκέλια.
Κι όταν φούντωσε ο χορός/ κι έγινε πιο ζωηρός / ένας γάτος πονηρός/ τη ζύγωσε απαλά/ της είπε πονηρά: κύριε Τόσκα, τι φρονεί η κυβέρνηση για το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες και τι μέτρα σκέπτεται να πάρει, τσα τσα τσα; «Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για την Ελλάδα. Η χώρα μας δεν είναι στόχος για ιστορικούς λόγους (…) Είναι κατανοητό σε όλους ότι η χώρα μας ούτε αποικιοκρατική ιστορία έχει, ούτε ιμπεριαλιστικές διαθέσεις είχε σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της». Υπουργός Αναπληρωτής Προστασίας του πολίτη, να σου πετύχει! Εντωμεταξύ, αναντάμ παπαντάμ ιμπεριαλιστικές χώρες και από χούι απoικιοκρατικές, όπως λόγου χάριν η Κένυα ή η Ακτή Ελεφαντοστού, ακόμα μετράνε τους νεκρούς τους από τα πρόσφατα χτυπήματα του ISIS.
Γιατί, μπορεί εμείς εδώ να μην έχουμε μαραθωνοδρόμους σαν τους Κενυάτες που καβαντζώνουν τα μετάλλια από την εκκίνηση, έχουμε όμως τον Σαμαρά (όχι του Βενιζέλου, βρε. Τον άλλον.) Ο οποίος άλλος, στο τελευταίο Μουντιάλ του 2014 στη Βραζιλία πέτυχε στις καθυστερήσεις το νικητήριο γκολ της Εθνικής μας επί της Ακτής Ελεφαντοστού με πέναλτι, και ενώ είχαν προηγηθεί και τρία δοκάρια από τον Χολέμπας, τον Καραγκούνη και τον Τοροσίδη.
Και κλάμα ο (ελληνογάλλοϊβοριανός) Γιαγιά Τουρέ, και κλάμα ο (γαλλοϊβοριανός) Ντιντιέ Ντρογκμπά. Κλάμα κι εγώ, που άλλον τρόπο να κηρύξω πολυπολιτισμό και ανεκτικότητα δεν έχω, πάρεξ σεβασμό των κανόνων της FIFA, και γενικώς.
