Την πλατεία την ξέρω σαν την τσέπη μου, κάποτε εδώ ξημεροβραδιαζόμουνα... Κλασικό σημείο τα πλαϊνά σκαλάκια της εκκλησίας, μετά το σχόλασμα κι ακόμα με τις ποδιές, αδειάζαμε στο πι και φι ένα ολόκληρο μικρό Καρέλια. Στις μεγάλες πείνες την πέφταμε στον Διόνυσο, δικά μας, κυψελιώτικα, τα καλύτερα σουβλάκια της Αθήνας. Στις υπογλυκαιμίες ταράζαμε τις τρούφες του Σκαφιδά, του ζαχαροπλαστείου της γωνίας αριστερά από την εκκλησία. Αργότερα άνοιξε μια τρύπα απέναντι και πούλαγε χειροποίητο παγωτό – Δωδώνη το λέγανε κι ήταν το πρώτο μιας αλυσίδας που τα επόμενα χρόνια διέγραψε τρελή πορεία. Στα παγκάκια μέσα στην πλατεία και κάτω από τους ερωτιδείς –το μπαρόκ ορειχάλκινο άγαλμα που δεσπόζει στο κέντρο– διαφωνούσαμε για το αν υπάρχει θεός και λίγο πιο μεγάλες για τον Μαρξ. Στην Ανάσταση ερχόμασταν οικογενειακώς –είχε τα πιο ουάου πυροτεχνήματα σε όλη την Κυψέλη– και ζηλεύαμε τις συμμαθήτριες που μένανε στις από πάνω, κυκλικές όπως και η πλατεία, πολυκατοικίες, που είχαν ωραία ρετιρέ και θέα πανοραμίκ. Μετά, ήρθε το νέφος. Εκεί, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η πλειοψηφία των Κυψελιωτών μετακόμισε βόρεια «για να έχουν τα παιδιά καθαρό αέρα». Αργότερα ήρθαν κι άλλα... Οι γειτονιές του κέντρου γνωρίστηκαν με τον ζόφο, την εγκληματικότητα, σκοτείνιασαν. Και η πλατεία ακολούθησε την ίδια μοίρα. Τελευταίος λόγος για να έρχομαι, η ηλικιωμένη μητέρα μου. Μέχρι που πλήθυναν οι κλοπές, οι ληστείες γερόντων μέρα μεσημέρι, έντρομοι την πήραμε κι αυτήν, την τελευταία ορκισμένη Κυψελιώτισσα, μακριά, σε συνοικίες πιο «φιλήσυχες».
Όμως, τα τελευταία 2-3 χρόνια, ακούω και ξανακούω για την αναγέννηση της Κυψέλης, κόσμος πάει κι έρχεται και οι φίλοι μού πουλάνε μούρη και καυτές πληροφορίες, μου λένε πως αν και σε όλα τα καλά έχω δειπνήσει, αυτοί, εδώ ακριβώς, τα τρώνε όλα τα ωραία, κάτω από τα δεντράκια, με κόσμο από όλες τις φυλές της Αθήνας αλλά και του κόσμου όλου, και μάλιστα σε τιμές άπαιχτες.
Προχτές, κυριακάτικο μεσημέρι μισό καλοκαιρινό - μισό φθινοπωριάτικο, βουτάω φίλο από τους «καινούργιους» πιστούς της πλατείας και πάω για επιτόπια έρευνα. Η πλατεία αναπλάστηκε το 2014, με το πρόγραμμα Αττική χρηματοδοτούμενο από το ΕΣΠΑ. Φαρδύνανε τα πεζοδρόμια, δόθηκε προσοχή στη φύτευση, φτιάχτηκαν τα παγκάκια, οι κάδοι αλλά και το πλακόστρωτο της εκκλησίας. Τραπεζάκια ξαναπλώθηκαν πάνω στην πλατεία (παλιότερα είχαν απαγορευτεί), καινούργια μαγαζιά ανοίξανε στη θέση των παλιών, κάποια ιστορικά παρέμειναν ως είχαν και εκεί κατευθύνομαι για αρχή.
Ο παλιός Διόνυσος είναι το σουβλατζίδικο που σέρβιρε σουβλάκι σε όλους τους ηθοποιούς μιας εποχής (εδώ και στη Φωκίωνος Νέγρη έχουν γυριστεί πολλές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ πάνω στην πλατεία έμενε η Έλλη Λαμπέτη και στα γύρω στενά ο Βουτσάς, η Σπεράντζα Βρανά κ.ά.). Μεγάλωσε γενιές και γενιές κυψελιωτόπαιδων και σήμερα έχει παραχωρήσει το αρχικό του πόστο σε νέο all day καφέ-μπαρ κι αυτός κρατάει για λογαριασμό του τον μεγάλο χώρο στην απέναντι γωνία. Δίπλα του κουρείο-κομμωτήριο με κούρεμα αντρικό-γυναικείο-παιδικό στα €3, είναι ανοιχτό κυριακάτικα και κόσμος περιμένει τη σειρά του. Παραδίπλα πέφτω στο Haydar, το μίνι μάρκετ του Πατουάρι από το Μπαγκλαντές, που έχει τα πάντα: από τσιμπιδάκια για κοριτσίστικα κεφάλια μέχρι αρωματικά ρύζια αλλά και χαλβά της πατρίδας του. Μεσοτοιχία ο περίφημος φούρνος του Τηλιγάδα, με φημισμένα ψωμιά, εδώ ερχόταν και η μητέρα για τον άρτο τον επιούσιο. Κολλητά η Κυβέλη (με logo που παίζει και με το Κυψέλη), χαριτωμένο μεζεδοπωλείο με μοντέρνα εμφάνιση και τραπεζάκια πάνω στην πλατεία. Οι φίλοι εδώ οργιάζουν: «Έχει τα πιο νόστιμα-φτηνά πιάτα της Αθήνας!». Ο Θανάσης και η Σταυρούλα έχουν το πιο μεγάλο μάρκετ, είναι στη συμβολή της Επτανήσου με την πλατεία, αυτό κι αν έχει τα πάντα. Τρόφιμα, μαναβικά, ράφια με ποτά και κρασιά, τύπο, τσιγάρα, τάβλια, άμα στα νεύρα το ’σπασες το παλιό, και ό,τι άλλο θες. Ο Θανάσης το λειτουργεί 20 χρόνια και μου λέει πως τα δύσκολα περάσανε για τη γειτονιά, τώρα οι ξένοι που μείνανε είναι νοικοκύρηδες, «άσε που έχουμε και τουρισμό!». Η περιοχή είναι γεμάτη με φοιτητές από την επαρχία (από τον καιρό που έμενα κι εγώ εδώ η Κυψέλη λεγόταν φοιτητομάνα), φοιτητές Erasmus, αλλά είναι και τα περισσότερα διαμερίσματα (κάποια ίσως έμεναν για χρόνια κλειστά) που πια έχουν μετατραπεί σε airBnB, με αποτέλεσμα προχτές να ακούω γύρω μου έναν αχταρμά από ξένες γλώσσες. Οι νοστιμιές της Μαίρης είναι από τους στυλοβάτες της νέας εξωστρεφούς εποχής της πλατείας, καμιά 25αριά χρόνια μαγειρεύει φρέσκο, σπιτικό φαγάκι, στα τραπέζια της θα δεις πάντα καλλιτεχνικό κοινό από τα πολλά θέατρα της περιοχής. Πάνω από το ταμείο βλέπω καρφιτσωμένη φωτό του Κουμανταρέα, «τον είχε σαν παιδί της..» μου λέει ψιθυριστά ο φίλος που όλα τα ξέρει – η ίδια η Μαίρη κουκλάρα και νεότατη εντωμεταξύ… Εδώ καθόμαστε, παρέα με τζαζ μουσικές από το διπλανό μπαρ. Τρώμε και πίνουμε με €25 και οι δύο. Χαζεύω τις πλούσιες πρασινάδες της πλατείας, μπροστά μου περνάει μια αφρικανή μαμά με υ-πέ-ρο-χο μαλλί και ρούχο, μαζί και η μικρή της κόρη που χαιρετάει έναν έναν τους καταστηματάρχες στη σειρά. Έχει μια ενέργεια τρομερή η παλιά μου πλατεία, συλλογιέμαι με αναπτερωμένη τρυφερότητα. Και είναι ανοιχτή, ανεπιτήδευτη, χύμα και μαζί (πάλι) νοικοκυρεμένη. Φιλόξενη. Τώρα, όπως και τότε. Βρε... μήπως και γύρναγα;
7 στάσεις για ποτό, φαγητό, γλυκό
Διόνυσος Τα καλύτερα σουβλάκια, η πιο γρήγορη εξυπηρέτηση, και πολλά μαγειρευτά. Κάτσε κάτω από την τοιχογραφία και άσε να σε εξυπηρετήσει ο γαλλολιβανέζος Ζορζ, 30 χρόνια στο πόστο του.
Ιτς α Βίλατζ Το all day ξεκινάει από το πρωί με καφέδες και όλα τα σχετικά, συνεχίζει μέχρι αργά το βράδυ με ποτά και κοκτέιλ. Συμπαθέστατα παιδιά στο σέρβις, πάρτι που μεταφέρονται και στην πλατεία.
Κυβέλη Πεντακάθαρο μαγαζί, πολλά μεζεδάκια, κολοκυθοκεφτέδες να παραμιλάς, κοτόπουλο χαρακίρι και τσίπουρα από την Πρέβεζα.
Οι νοστιμιές της Μαίρης Κατσικάκι με πατάτες λουκούμι, λαχανοντολμάδες, παστίτσια, μουσακάδες, ψαράκι φρέσκο μικρό, καλό χύμα κρασί.
Σκαφιδάς Για την αξεπέραστη τρούφα σοκολάτας, αλλά και για νουγκατίνες, σοκολατίνες, κουλουράκια, μπατόν σαλέ κι ό,τι θυμάσαι από τα 70s (ανοιχτό από το 1967).
Αλλοτινό Μπαράκι με ατμοσφαιρικές μουσικές, καθαρά ποτά.
Δωδώνη Όλα τα ωραία αρχίζουν και τελειώνουν με ένα παρφέ. Μπορεί από το μακρινό 1973, που άνοιξε, μέχρι τις μέρες μας να έχουν προστεθεί και άπειρες άλλες γεύσεις, αλλά το παρφέ είναι αυτό που πάντα θα μας πηγαίνει στον Παράδεισο.
*Όλα είναι ανοιχτά κάθε μέρα, από νωρίς το πρωί μέχρι πολύ αργά το βράδυ
15°
