Μιχάλης Κουμαριανός: «Στο Maestro με έχει συνταράξει η ωμή βία που είναι στο απόγειό της»

Όλα ξεκίνησαν όταν γνωρίστηκε με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη στο γύρισμα της ταινίας «Ένας άλλος κόσμος». Ήταν πολύ φιλικός από την αρχή και αισθάνθηκε κατευθείαν άνετα μαζί του. Ήταν ξεκάθαρος στο το τι ήθελε να κάνει. «Στην ταινία μπήκα μέσω casting. Χριστόφορος για εμένα σημαίνει όμορφες δουλειές, σημαίνει αισθητική. Μου έκανε εντύπωση η ευγένειά του με όλο το συνεργείο… σαν να ήταν μια οικογένεια. Αυτό που θαυμάζω στον Χριστόφορο είναι η αφοσίωσή του στη δουλειά. Ήταν πολύ συγκινητικό για μένα το ότι στην τελευταία του ταινία παίξαμε και οι δύο… εκείνος πρωταγωνιστής και εγώ έχοντας έναν πολύ πολύ μικρό ρόλο», μου λέει ο ηθοποιός Μιχάλης Κουμαριανός για την γνωριμία του με τον γνωστό ηθοποιό, σκηνοθέτη και σεναριογράφο του «Maestro» ─ της πρώτης ελληνικής σειράς στο Netflix. O Μιχάλης ανήκει στα νέα πρόσωπα που θα κάνουν την εμφάνισή τους στη δεύτερη σεζόν της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς, η οποία θα προβληθεί στις 16 Μαΐου και αποτελείται από 6 επεισόδια. Μιλήσαμε με τον 44χρονο ηθοποιό που ζει μόνιμα στην Κέρκυρα για τον ρόλο του ανακριτή που θα υποδυθεί, τη ζωή στο νησί και τα σχέδιά του λίγο πριν την μεγάλη πρεμιέρα.

Συνέντευξη με τον ηθοποιό Μιχάλη Κουμαριανό με αφορμή τη συμμετοχή του στο Maestro 2

Όταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα του «Maestro» στην Κέρκυρα, συνέβαλε στο να βρεθούν βοηθητικοί ηθοποιοί στο νησί και μερικές ημέρες μετά τον κάλεσαν από την παραγωγή για να παίξει έναν μικρό ρόλο. Έτσι, ξαναβρέθηκε με τον Χριστόφορο. «Τη σειρά την έβλεπα φανατικά και μετά ανακάλυψα και τα podcasts. Μου άρεσε πάρα πολύ όλη η παραγωγή. Οι ερμηνείες ήταν εκπληκτικές, οι εικόνες από την Κέρκυρα και τους Παξούς μαγικές και αυτό που πάντα με κερδίζει είναι η μουσική επιμέλεια. Έχω αγάπη σε αυτού του είδους τις μουσικές» αναφέρει.

Ο ρόλος που ερμηνεύει στο «Maestro» είναι ενός ανακριτή. «Έχουμε την υπόθεση με το πτώμα του Χαράλαμπου που πρέπει να εξιχνιάσουμε, αλλά δέχομαι πιέσεις από τον παλιό ανακριτή ο οποίος βγαίνει στη σύνταξη και κανονικά δεν θα έπρεπε να εμπλακεί. Είμαι πολύ τυχερός που γνώρισα τον κύριο Κώστα Μπερικόπουλο, ο οποίος υποδύεται τον παλιό ανακριτή που με πιέζει να μπει στην υπόθεση του Χαράλαμπου. Τόσο μεγάλος ηθοποιός και τόσο όμορφος άνθρωπος.

» Με τον ρόλο του ανακριτή πάλι, δεν έχω κανένα κοινό – ευτυχώς γιατί δεν θα με ευχαριστούσε να έχω καθημερινή επαφή με πτώματα. Εκεί που βρήκα κοινά σημεία με τον ρόλο μου είναι στην πίεση… κι εννοώ την πίεση που δέχεται από άλλους, όλη αυτήν την κατάσταση που όλοι κάποια στιγμή έχουμε ζήσει. Aυτό που με έχει συνταράξει γενικότερα στη σειρά είναι η ωμή βία που δυστυχώς στις μέρες μας είναι στο απόγειό της. Η βία σε όλα τα επίπεδα». Δεν θα ξεχάσει ποτέ τη στιγμή που πρωτοαντικρίζει το πτώμα του Χαράλαμπου κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. «Πρέπει να άσπρισα για λίγα δευτερόλεπτα!»

H ζωή του Μιχάλη Κουμαριανού στην Κέρκυρα

Ο Μιχάλης είναι ηθοποιός εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Η υποκριτική, όπως λέει, άργησε να μπει στη ζωή του αφού ξεκίνησε στα 26-27 του. Μέχρι τότε δεν τολμούσε να πει στον εαυτό του ότι μπορεί να ασχοληθεί με αυτόν τον χώρο. «Έβλεπα τους ηθοποιούς πάντα με δέος. Όχι όλους εννοείται. Στα 26 μου, και ενώ δούλευα σε ένα εργοστάσιο χαρτιού σαν οδηγός, είχα την πρώτη μου γνωριμία με τις κρίσεις πανικού. Ξαφνιάστηκα και φοβήθηκα πολύ. Ξεκίνησα ψυχανάλυση με μια φανταστική γιατρό και με τις θεραπείες ξεθάφτηκε η επιθυμία μου να ασχοληθώ με τον χώρο του θεάτρου. Από τότε είμαι λίγο πιο χαρούμενος άνθρωπος!»

Στο κοντινό του οικογενειακό περιβάλλον επίσης, δεν υπήρχε κανένας ηθοποιός ώστε να του δώσει κάποιο ερέθισμα, πέρα από μια μακρινή συγγένεια με τον Μηνά Χατζησάββα. «Δεν είχαμε επαφές, αν και τον είχα δει πολλές φορές στο θέατρο. Ντρεπόμουν να του πω “γεια είμαι ο Μιχάλης, ο γιος της ξαδέλφης σου”. Ήθελα να γνωριστούμε μέσω κάποιας δουλειάς, συνεργασίας. Τελικά τον γνώρισα λίγους μήνες πριν “φύγει”. Eίχε έρθει να μας δει σε μια παράσταση και μου λέει “εμείς είμαστε συγγενείς. Γιατί δεν γνωριζόμασταν πιο πριν;” Του απάντησα “ε τι να σας πω τώρα και εγώ”. Mε μάλωσε για τον πληθυντικό και συνεχίζαμε να μιλάμε σαν να γνωριζόμασταν πάντα. Ήταν τόσο γλυκός. Είχε σπίθα στα μάτια του αυτός ο άνθρωπος».

Τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα, παράλληλα με το θέατρο, δούλευε και σε μια δικηγορική εταιρία σαν εξωτερικός υπάλληλος. Ήταν το παιδί με το μηχανάκι. «Εκεί όμως ήταν και που μπήκε και το μικρόβιο της διδασκαλίας. Είχα φτιάξει μια θεατρική ομάδα από δικηγόρους και λογιστές και κάθε Παρασκευή κάναμε τη “φάση” μας. Το ευχαριστιόμασταν όλοι». Tην Αθήνα την άφησαν με την οικογένειά του το 2020, εν μέσω της δεύτερης καραντίνας. «Στο πρώτο lock down κάναμε μια συζήτηση με τη Στέλλα, τη σύζυγό μου, για το ενδεχόμενο να μείνουμε μόνιμα στην Κέρκυρα. Θέλαμε και οι δυο να είμαστε λίγο πιο κοντά στη φύση. Αγαπάμε πολύ τη φύση και θα θέλαμε να μεταφέρουμε αυτή την αγάπη και στα παιδιά μας».

Σήμερα η καθημερινότητά του στην Κέρκυρα είναι σαφώς πιο όμορφη από την Αθήνα, όπως μου λέει. Οι αποστάσεις πιο μικρές και το τοπίο μακράν ομορφότερο. Τα πράγματα που τον γεμίζουν είναι πολύ απλά. «Μια βόλτα με τη σκυλίτσα μου τη Ζόφη, να πάρω τα παιδιά από το σχολείο, να πούμε τα νέα μας, μια έξοδος με τη Στέλλα... Ο ελεύθερος χρόνος είναι σπάνιος, ακόμα και στο νησί. Τις Κυριακές μού αρέσει να ξυπνάω πολύ νωρίς το πρωί και να πηγαίνω για τρέξιμο στα ορεινά μονοπάτια της Κέρκυρας. Δυστυχώς εδώ έχει μόνο ένα σινεμά, οπότε δεν έχουμε την πολυτέλεια της επιλογής. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν έβλεπα κάποια στιγμή τον Γιάννη Οικονομίδη να κάνει μια ταινία με Κερκυραίους. Οι Κερκυραίοι αυτοαποκαλούνται βουρλισμένοι. Νομίζω θα έκανε πάταγο μια τέτοια συνεργασία».

Αυτή την περίοδο έχει μαθήματα στο studio ΕΚΦΡΑΣΗ, το θεατρικό του εργαστήρι, από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα, μετά παραστάσεις και εδώ και λίγο καιρό γράφει το καινούργιο του έργο το οποίο θα παρουσιαστεί από τη νέα σεζόν. «Η τεχνική platform είναι μια τεχνική σωματικού θεάτρου που είχα διδαχθεί στην Αθήνα. Δηλαδή πώς να παίζεις σε περιορισμένο χώρο, σε μια ξύλινη πλατφόρμα για παράδειγμα, χωρίς σκηνικά και χωρίς μουσική. Όλα τα δημιουργούμε με το σώμα μας και τη φωνή μας. Φανταστική τεχνική που εφαρμόζουμε πλέον και στην Κέρκυρα.

»Ήθελα να δημιουργήσω έναν χώρο όπου θα μπορούν να κάνουν θέατρο όλοι, μικροί και μεγάλοι. Στην πορεία και όσο το studio άρχιζε να μεγαλώνει, στην παρέα μας μπήκαν και παιδιά με αμαξίδια, με εγκεφαλικές παραλύσεις, παιδιά με αυτισμό, αλλά και με άλλες πιο περίπλοκες παθήσεις. Έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα. Θέατρο για όλους! Η επαφή μου με τα παιδιά είναι ίσως από τα πιο όμορφα πράγματα που μου συμβαίνει εδώ και τρία χρόνια. Το να βλέπεις μικρά παιδιά να δημιουργούν είναι αξία ανεκτίμητη».

Η τελευταία τους θεατρική παράσταση λεγόταν «Γιώργος». Ο Γιώργος ήταν ο αδερφός της συζύγου του, ο οποίος “έφυγε” το 1998 από καρκίνο. «Ήταν 15 χρονών. Είχα την ανάγκη να φτιάξω μια παράσταση για τη ζωή του Γιώργου. Ήταν συγκλονιστική εμπειρία. Τον Νοέμβριο θα έρθουμε και στην Αθήνα για λίγες παραστάσεις. Παράλληλα γράφω το καινούργιο μου έργο και αυτή την περίοδο οργανώνουμε το summer camp με το studio ΕΚΦΡΑΣΗ».

Από την Αθήνα του λείπουν οι γονείς, η αδερφή του, οι ανιψιές του και οι φίλοι του. «Μου λείπουν οι πολλές επιλογές που έχεις. Πολλά θέατρα, πολλά σινεμά, πολλή τέχνη. Στην Κέρκυρα είναι περιορισμένα τα πράγματα. Αυτό που μου αρέσει όμως, είναι ότι πλέον δημιουργώ τις δικές μου παραστάσεις και ο κόσμος τις αγκαλιάζει. Αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά και κίνητρο για να συνεχίζω. Το να γυρίσω στην Αθήνα για θέατρο ή τηλεόραση είναι λίγο δύσκολο. Το studio ΕΚΦΡΑΣΗ είναι στην Κέρκυρα και με ζητάει καθημερινά. Έρχομαι στην Αθήνα για λίγες ημέρες για κάποιο γύρισμα και μετά ξανά πίσω. Μια φράση που με αντιπροσωπεύει είναι το “όλα καλά”. Τη λέω αρκετά συχνά… ακόμα και όταν δεν είναι όλα καλά, κάποια στιγμή θα γίνουν».