The Playlist: Η τηλεοπτική σειρά του Netflix που αφηγείται σε έξι επεισόδια την άνοδο του Spotify και αφήνει ερωτήματα για το μέλλον της streaming πλατφόρμας.
«Έλα μωρέ βλακειούλα θα είναι αυτό» είναι πολύ πιθανόν να ακούσεις σε παρέες, κατά τις συνήθεις συζητήσεις για την ημερήσια κατανάλωση περιεχομένου, εάν κάποιος αναφέρει το “The Playlist”, το tech biopic του Netflix για τη δημιουργία του Spotify και την εδραίωσή του ως δεσπόζουσα δύναμη στη streaming (και κατά συνέπεια και στη μουσική) βιομηχανία. Η μετριότητα ίσως να είναι μια αναμενόμενη πρόβλεψη για ένα ακόμα original biopic σε μια πλατφόρμα που δεν έχει καταφέρει να «πιάσει» τους ποιοτικούς στόχους και μέσους όρους που θα περίμενε κανείς από τα μέσα και τους πόρους που έχουν επενδυθεί σε πολλές πολλά υποσχόμενα – ωστόσο το “The Playlist” χωρίς κανένα ιδιαίτερο budget και με μηδενικό buzz και hype φαίνεται να έχει όλα τα φόντα να νικήσει τα προγνωστικά και να μπει με αξιώσεις σε κάθε “to watch” λίστα όσων τουλάχιστον λάτρεψαν το “The Social Network”.
Αν και φυσικά δεν μπορεί να συγκριθεί με την κινηματογραφική απόδοση της ιστορίας και της προσωπικότητας του Mark Zuckerberg και της εφαρμογής που διαμόρφωσε το online τοπίο τον 21ο αιώνα από τους David Fincher και Aaron Sorkin το 2010, η σειρά του Per-Olav Sørensen κομμένη και ραμμένη για το Netfilx και βασισμένη στο βιβλίο “The Spotify Untold” του Sven Carlsson παρουσιάζει με αξιόλογο τρόπο και με προσωπικό στιλ όλα τα συστατικά της ιστορίας, πάνω στην κλασσική συνταγή ενός start – up δράματος: τον outsider οραματιστή με τη μεγάλη ιδέα που θα αλλάξει τις ζωές πολλών ανθρώπων (εν προκειμένω τον εμπνευστή, συνιδρυτή και CEO του Spotify, Daniel Ek ενσαρκωμένo από τον Edvin Endre), τον ρομαντικό προγραμματιστή που κάνει join the team στο όνομα του σταυροφόρου Διαδικτύου και της πλήρως ελεύθερης πρόσβασης, τις ρεαλιστικές μάχες, passive – aggressive διαπραγματεύσεις και βελούδινες συμφωνίες με τις δισκογραφικές, τις δικηγορικές εταιρείας και την εν γένει παραδοσιακή βιομηχανία, τη φέρελπι τραγουδίστρια που παρά τα εκατοντάδες χιλιάδες streams μετά βίας πληρώνει το νοίκι της, τα όνειρα που πάντα προηγούνται και τους συμβιβασμούς που πάντα ακολουθούν και ένα αναπάντεχο (όχι και τόσο) μυθοπλαστικό τέλος με ένα άλμα του χρόνου στο 2024 και το Spotify για τα καλά αντιμέτωπο με την αμερικανική Επιτροπή Δικαστικών Υποθέσεων στο πλαίσιο έρευνας για αθέμιτες πρακτικές εκμετάλλευσης των δικαιωμάτων των καλλιτεχνών.
Η διάρθρωση της σειράς σε έξι επεισόδια, εν είδει playlist, με το καθένα από αυτά να παρουσιάζει μια διαφορετική αφήγηση (ενός μέρους) της Spotify ιστορίας, από τη διαφορετική οπτική ενός εκ των (υπαρκτών ή φανταστικών) πρωταγωνιστών της είναι ένα από τα μεγαλύτερα ατού της, με τη σκηνοθετική και αισθητική διαφοροποίηση να χαρίζει απροσδόκητο ενδιαφέρον σε ίσως by default βαρετά σημεία – για παράδειγμα το για πολλούς αδιάφορο νομικό παρασκήνιο πριν το επίσημο launch του Spotify γίνεται μια απολαυστική “weird” ημι-ονειρική αφήγηση της δικηγόρου Petra Hansson (Gizem Erdogan) που άφησε τη μεγαλύτερη δικηγορική εταιρεία της Στοκχόλμης για να βοηθήσει το Spotify να μπει στον χάρτη του νόμιμου διαδικτύου (και στην οποία, στη σειρά τουλάχιστον, αποδίδεται η ιδέα της λειτουργικότητας της «λίστας αναπαραγωγής» που έμελλε να γίνει η ψυχή του Spotify, όπως δηλώνεται, άλλωστε, και από τον τίτλο της σειράς.
Δεν λείπουν βέβαια επιλογές που ξενίζουν, όπως το «κομπαρσιλίκι» που επιφυλάσσεται στον παράγοντα μουσική για το μεγαλύτερο μέρος της σειράς αν και στα σημεία που το δημιουργικό team θυμάται ότι διηγείται μια ιστορία για την μεγαλύτερη υπηρεσία ψηφιακής αναπαραγωγής μουσικής στον κόσμο οι μουσικές ενέσεις δημιουργούν πολύ όμορφες ιστορίες και συμβολισμούς - βλέπε χαρακτηριστικά στο πρώτο επεισόδιο όπου ο Daniel Ek αποδίδει την ευτυχή σημειολογία της μουσικής γι’ αυτόν στις χαρούμενες στιγμές που περνούσε με τη μητέρα του σε όχι και τόσο εύκολα παιδικά χρόνια ακούγοντας τους δίσκους της Aretha Franklin ή τη συγκινητική performance της παρηκμασμένης καλλιτεχνικά Bobbi T (την οποία ενσαρκώνει η actual pop n soul τραγουδίστρια Janice Kamya Kavander) στο τελευταίο επεισόδιο.
Ωστόσο, παρά τα κενά, τα αμφιλεγόμενα fillers και το γεγονός ότι ο τροχός σειρών όπως αυτή έχει ανακαλυφθεί προ πολλού, το “The Playlist” κερδίζει επάξια μια ευκαιρία για την tο-watch λίστα -όσων τουλάχιστον ενδιαφέρονται έστω και χαλαρά για την τεχνολογία και τη μουσική βιομηχανία- κυρίως γιατί με ήσυχο και απλό τρόπο, και χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες και μελοδράματα, κατατείνει στο υπαρξιακό δίλημμα που ταλανίζει κάθε τεχνολογική λύση που ξεκινάει «να αλλάξει τον κόσμο» από το βήμα ενός απελευθερωτικού οράματος και καταλήγει δέσμια (;) της οικονομικής της επιτυχίας, στην οποία μοιραία (;) οδηγήθηκε στο όνομα της βιωσιμότητάς της. Για το Spotify αυτό το δίπολο εκφράζεται στην απόσταση μεταξύ της οξύμωρης προγραμματικής του στοχοθεσίας υπέρ της ελεύθερης μουσικής και της προστασίας των καλλιτεχνών με το πλασάρισμά του ως εναλλακτικής λύσης στη διαδικτυακή πειρατεία και της πραγματικότητας ενός ευρωπαϊκού διαδικτυακού και τεχνολογικού κολοσσού, με δεσπόζουσα θέση στην παγκόσμια αγορά, νούμερα «εύλογων αμοιβών» καλλιτεχνικών δικαιωμάτων που δεν ευνοούν καθόλου τους καλλιτέχνες και επιεικώς αμφιλεγόμενη ατζέντα για το πολύτιμο αγαθό της μουσικής. To “The Playlist” τολμάει να αποτυπώσει αυτό το δίλημμα και όσοι το δουν μέχρι τέλους θα διαπιστώσουν μια σκανδιναβικά διακριτική πλην ωμή θέση που μας λέει ότι μάλλον αυτή η απόσταση έχει διανυθεί ανεπιστρεπτί υπέρ του «ρεαλισμού» της βιομηχανίας. Περισσότερα για τις περιπέτειες του Spotify από τα όνειρα του millennium στη σύγχρονη ενηλικίωση στις οθόνες του Netflix.
17°
