Netflix: η politically incorrect ιστορία των Abercombie & Fitch

To Netflix έχει αποκτήσει ειδικότητα στα ντοκιμαντέρ «άνοδος και πτώση» όπως και στις σειρές για μόδιστρους που αφού αποκτήσουν πλούτη και φήμη, πέφτουν και τσακίζονται. Ένα καινούργιο ντοκυμαντέρ που προβάλλεται στην πλατφόρμα αφηγείται τις περιπέτειες της πασίγνωστης μάρκας ρούχων Abercrombie & Fitch. Όπως αποκαλύφθηκε με την πάροδο του χρόνου, πίσω από την επιχείρηση για κουλ παιδιά που είχαν επιτυχία στις παρέες, στα σχολεία και στα σπορ στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, συνέβαιναν μερικά όχι και τόσο κουλ πράγματα.

Στα καλύτερά του, το "White Hot: The Rise & Fall of Abercrombie & Fitch" είναι ένας συνδυασμός muckraking και νοσταλγίας για τα 2000s με την υψηλή ψηφιακή τεχνολογία και την καταναλωτική μανία των νέων. Η επιχείρηση έφτιαχνε κλασικά αλλά casual «αμερικανικά» ρούχα τα οποία προόριζε για πολύ νέους - και πολύ λευκούς - υπό την τυραννική ηγεσία του CEO Mike Jeffries, ο οποίος ευλόγως αρνήθηκε να σχολιάσει την ταινία του Netflix. Διότι, η σκηνοθέτρια Alison Klayman, η οποία έχει στο ενεργητικό της ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για την Alanis Morissette (2021), τον κατηγορεί, μεταξύ άλλων, για φυλετικές διακρίσεις και σεξισμό.

Η Alison Klayman ισχυρίζεται ότι όχι μόνο η Abercrombie & Fitch είχε αποκλειστικό target group τους λευκούς, αλλά ότι προωθεί την ιδέα ότι η «αμερικανικότητα» ταυτίζεται με τη «λευκότητα». Την ίδια ιδέα φαίνεται ότι εφάρμοζε και στο μάνατζμεντ: το ντοκιμαντέρ κατηγορεί την επιχείρηση για πρακτικές φυλετικο-χρωματικού αποκλεισμού, που επιτάχυνε την παρακμή της. Η Klayman δίνει τον λόγο σε «μη λευκούς» αφηγητές όπως τον Phil Yu (γνωστό από το ιστολόγιο Angry Asian Man) ο οποίος σχολιάζει τα ρατσιστικά και μισογυνικά μπλουζάκια της εταιρείας, και τη Samatha Elauf που προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο διότι η επιχείρηση σχολίασε αρνητικά το ότι πήγαινε στη δουλειά φορώντας χιτζάμπ.

Το πρόβλημα με το επιχείρημα του "White Hot" είναι ότι η επιχείρηση Abercrombie & Fitch δεν έκανε κάποια συγκεκριμένη παρανομία σχετικά με τη φυλετική ισότητα: όπως μια επιχείρηση σαμπουάν ή βαφής μαλλιών μπορεί να απευθύνεται σε Αφροαμερικανίδες - λόγω των σγουρών μαλλιών κτλ - έτσι και μια επιχείρηση ρούχων μπορεί να απευθύνεται σε παιδιά αστικών οικογενειών υπό την έννοια ότι είναι «κυριλέ», «καθωσπρέπει», ακόμα και ελιτίστικα. Εκεί που φαίνεται να έχει δίκιο το ντοκιμαντέρ είναι το διεστραμμένο μάνατζμεντ στο οποίο αναφέρονται πολλοί δημοσιογράφοι ειδικευμένοι στο ρεπορτάζ των επιχειρήσεων. Η Robin Givhan και η Sapna Maheshwari είναι δύο αυτούς που εξηγούν τον συνδυασμό εκμετάλλευσης της αμερικανικής νεολαίας - μέσω των προϊόντων της η επιχείρηση κατασκεύαζε την εικόνα του καθαρού, αθλητικού, κουλ, σούπερ-σέξι νεαρού Αμερικανού - και εκμετάλλευσης του προσωπικού στο εσωτερικό της επιχειρηματικής ιεραρχίας. Η  Κlayman φαίνεται να θεωρεί το Jeffries «τρελή ιδιοφυΐα» που μπόρεσε να πουλήσει μια εικόνα κομφορμισμού και λευκών προνομίων την οποία τελειοποίησε ο φωτογράφος μόδας Bruce Weber. Ο Jeffries και ο Weber - ο οποίος εργάστηκε επίσης για τους Calvin Klein και Ralph Lauren (μαζεύοντας κάμποσες καταγγελίες για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά) - δημιούργησαν το brand της επιχείρησης το οποίο σήμερα θεωρείται κατάφωρα ρατσιστικό, αναχρονιστικό και χωρίς ίχνος χιούμορ.

Η Abercrombie & Fitch Co., ξεκίνησε το 1892 στο Νιού Όλμπανυ του Οχάιο: έναν αιώνα αργότερα είχε πάνω από 800 καταστήματα λιανικής και ετήσια έσοδα πάνω από 13 δισεκατομμύρια δολάρια. Tα παράπονα άρχισαν το 2002 όταν έβγαλε στην αγορά ένα μπλουζάκι που έγραφε "Wong Brothers Laundry Service – Two Wongs Can Make It White", μια κακόγουστη αναφορά στους Κινέζους μετανάστες του 19ου αιώνα που άνοιγαν στεγνοκαθαριστήρια στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια ακούστηκαν διαμαρτυρίες για την παρουσίαση των νεαρών μοντέλων σαν αντικείμενα· το 2004 η επιχείρηση το παράκανε για μια ακόμη φορά παρουσιάζοντας μακό μπλουζάκια που εξίσωναν τη γυναικεία ομορφιά με την ξανθότητα και τη γυναικεία αξία των με το μεγάλο στήθος.

Η «πτώση» της Abercrombie δεν είναι πτώχευση ή κάτι παρόμοιο. Είναι μάλλον το αποτέλεσμα πολλών δικαστικών μαχών που την έχουν κάνει αντιπαθητική. Η επιχείρηση έχει καταφέρει να δυσαρεστήσει τους πάντες - ακόμα και τους μόδιστρους του Savile Row στο Λονδίνο - ενώ πρόσφατες πρωτοβουλίες της, όπως το να ανοίξει καταστήματα στις πανεπιστημιουπόλεις, έπεσαν στο κενό.