Ο Χρήστος Λούλης είναι ο φετινός βασιλιάς της τηλεόρασης

Ο Χρήστος Λούλης μιλά στην ATHENS VOICE για τα γυρίσματα του «42°C» που είναι διαθέσιμο στην on demand δωρεάν υπηρεσία COSMOTE TV Plus, για τη συμμετοχή στην ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού», το θέατρο και τα επόμενα επαγγελματικά του βήματα.

 

Επιστρέψατε φέτος στην τηλεόραση μετά από πολλά χρόνια απουσίας και μάλιστα με δύο επιτυχημένες σειρές μυθοπλασίας. Πώς βλέπετε την «έκρηξη» ελληνικών παραγωγών αυτού του είδους;
Πρώτα από όλα βλέπω αυτή την έκρηξη τηλεοπτικών ελληνικών παραγωγών με πάρα πολύ μεγάλη χαρά γιατί, μετά από πολλά χρόνια που υπήρχε μια στασιμότητα, παρατηρούμε τώρα μια επανεκκίνηση και μάλιστα πολύ φιλόδοξη. Ο κόσμος, οι τηλεθεατές αλλά και τα κανάλια, οι παραγωγοί και οι δημιουργοί, όλοι δείχνουν να εμπιστεύονται το μέσο, να το πιστεύουν. Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική, αλλά  και η ξένη τηλεόραση ήταν πάντα εδώ, και ειδικά τώρα με την πανδημία ήταν πραγματικά μια διέξοδος. Τα τελευταία χρόνια νομίζω πως ολοένα και πιο πολλοί τηλεθεατές έχουν αποκτήσει υψηλότερο αισθητήριο, αμέσως αναγνωρίζουν κάτι το καινούργιο, μαθαίνουν και μπορούν να το αξιολογήσουν. Είναι κάτι το οποίο θα συνέβαινε κάποια στιγμή. Είναι σημαντικό όλο αυτό γιατί η τηλεόραση, εκτός από ειδήσεις και ριάλιτι, έχει τη δυνατότητα να προσφέρει μια μορφή ψυχαγωγίας που μπορεί ταυτόχρονα να γίνει και τέχνη. Λαϊκή, υψηλή, μαζική τέχνη.

 

Εσείς παρακολουθείτε τηλεόραση; 
Και βέβαια παρακολουθώ. Πάντα έβλεπα τηλεόραση, κυρίως ντοκιμαντέρ, ειδήσεις κ.λπ. Βλέπω επίσης και πολλά σίριαλ, τα τελευταία χρόνια κυρίως ξένα. Αλλά τώρα υπάρχει μια στροφή και προς τις ελληνικές παραγωγές και με ενδιαφέρει πολύ αυτό, κάθομαι με μεγάλη περιέργεια και βλέπω τι γίνεται, πώς γίνεται, ποιος είναι ο δημιουργός...

 

Στη σειρά «42 βαθμοί Κελσίου» υποδύεστε έναν «ρόλο-κλειδί» για την ανακάλυψη της αλήθειας σε μια μυστηριώδη ιστορία θανάτου. Τι μπορείτε να μας πείτε γι’ αυτόν;
Πέρα από τον ρόλο, βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα συνολικά την παραγωγή: το σενάριο, τον σκηνοθέτη, το ότι η παραγωγή είναι της Cosmote TV, το ότι τα επεισόδια θα ήταν λίγα και δεν θα χρειαζόταν να τρέξουμε να προλάβουμε τα γυρίσματα, όπως και ότι οι συνθήκες γυρίσματος θα ήταν ωραίες, καλλιτεχνικά εννοώ. Ο ρόλος που υποδύομαι είναι ένας αστυνόμος σε ένα μικρό νησί – δεν αναφέρεται πουθενά ότι αυτό το νησί είναι η Κέρκυρα, ωστόσο εκεί έγιναν τα γυρίσματα. Η υπόθεση θα μπορούσε να εκτυλίσσεται σε ένα οποιοδήποτε μικρό νησί, όπως το φαντάζομαι μάλιστα αυτό το νησί θα ήταν μάλλον μικρότερο από την Κέρκυρα. Είναι λοιπόν ένας «βαρύς» αστυνόμος, με τη δική του προσωπική ιστορία σε ένα νησί όπου δεν συμβαίνει τίποτα σχεδόν ποτέ, σε έναν τόπο που βράζει και που το τσίπουρο και το ούζο ρέουν άφθονα. Λόγω των συνθηκών αυτός ο άνθρωπος βγαίνει από τη βολή του και τη συνήθειά του να μην κάνει τίποτα και αρχίζει και ερευνά κάτι σημαντικό. Όλο αυτό το πλαίσιο μου άρεσε, μου μίλησε, είναι αυτό που σε «γαργαλάει» κάποιες φορές και λες «αχ, ωραίο αυτό, μου αρέσει και μπορώ να το κάνω». Είχε μια «γεύση», μια «μυρωδιά» που με ενδιέφεραν.

 

Τα γυρίσματα δυστυχώς ή ευτυχώς έγιναν εν μέσω πανδημίας. Το νησί ήταν μισοάδειο, οπότε είχαμε μεγάλη ευκολία στο να πηγαίνουμε δεξιά και αριστερά και να κάνουμε γυρίσματα, πολύ μεγαλύτερη από ό,τι αν ήμασταν σε ένα νησί γεμάτο τουρίστες όπως είναι συνήθως η Κέρκυρα. Κρατάω φυσικά την ομορφιά της: τις απίστευτες παραλίες, τα δάση, τα βουνά, τα χωριά, την ίδια την Κέρκυρα σαν πόλη, τους ανθρώπους με τους οποίους έγινα φίλος. Και αυτή την καλοκαιρινή  ραστώνη που έρχεται κάποια στιγμή το μεσημέρι και νιώθεις ότι όλα πέφτουν σε ρυθμό και τότε πρέπει να καθίσεις σε μια παραλία ή στο κρεβάτι σου να κοιμηθείς. Αυτό το ελληνικό καλοκαίρι το οποίο, όταν πηγαίνεις διακοπές σε ένα μέρος για δυο εβδομάδες, 10 μέρες, δεν προλαβαίνεις να το νιώσεις γιατί είναι λίγος ο καιρός. Αλλά τώρα έζησα στην Κέρκυρα δυόμισι μήνες, πρόλαβα και μπήκα στον ρυθμό. Οπότε ας πούμε ότι πήραμε λίγο μια γεύση από μια άλλη ζωή, που κάποτε ξέραμε, μια πιο γλυκιά ζωή.

 

 

Κι από την τηλεόραση πάμε στον κινηματογράφο. Συμμετέχετε στην ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού». Γιατί είπατε «ναι» σε αυτή την παραγωγή;
Για πολλούς λόγους. Ο πρώτος ήταν ότι με «κέρδισε» η σκηνοθέτρια, η Γελένα Πόποβιτς. Είδα έναν άνθρωπο πολύ ταπεινό, συγκροτημένο, με πολύ ωραία ενέργεια που ήθελε να μοιραστεί κάτι που είχε στην ψυχή του. Κάτι άλλο που έπαιξε σημαντικό ρόλο ήταν το σενάριο, που μου άρεσε πολύ, ο χαρακτήρας μου, οι σκηνές που είναι αριστοτεχνικά γραμμένες, «μίλησαν» αμέσως στην ψυχή μου. Ένας ακόμα λόγος ήταν βέβαια ο Άρης Σερβετάλης, έχουμε δουλέψει ξανά μαζί, τον συμπαθώ και τον εκτιμώ πολύ, μου αρέσει να συνεργάζομαι μαζί του. Και επίσης εκτίμησα το ότι πρόκειται για μια αντισυμβατική ταινία, με την έννοια ότι αφηγείται την ιστορία της ζωής ενός ανθρώπου που έδρασε κυρίως στην Ελλάδα πριν από 100 χρόνια. Πιστεύω ότι έχουμε απίστευτες ιστορίες ανθρώπων και θεών ταυτόχρονα που θα μπορούσαμε να διηγηθούμε στο σινεμά. Και μάλιστα, ο συγκεκριμένος Έλληνας του οποίου η ταινία διηγείται τη ζωή, τυχαίνει να είναι και άγιος. Στη χώρα μας έχουμε μια αλλεργία, θα έλεγα, στα σχετικά με εκκλησίες, αγίους κ.λπ., και δεν βλέπεις ανθρώπους του σινεμά να ασχολούνται με τέτοια θέματα. Η Γελένα όμως το έκανε, και το είδα από την αρχή ως μια περίεργη και ενδιαφέρουσα εξαίρεση. Θεώρησα λοιπόν ότι έπρεπε να πω «ναι» μια και μου άρεσαν όλα – εκείνη, ο ρόλος, το σενάριο, το θέμα της ταινίας... Και φυσικά δεν έκανα λάθος, γιατί όταν την είδα μετά την ολοκλήρωσή της, μου άρεσε!

 

Πόσο διαφορετική είναι για εσάς η προετοιμασία ενός θεατρικού, τηλεοπτικού ή κινηματογραφικού ρόλου;