Πολλοί τίτλοι, πολλές πίστες, πολλές ώρες στην οθόνη. Ποια από τα video games μας καθήλωσαν το 2018 και γιατί; Ξεχωρίσαμε τα 10 καλύτερα και εξηγούμε τι βρήκαμε σε αυτά.
10. Into the Breach
«...To 80% του χρόνου σου στο Into the Breach το περνάς, όχι με το mouse και το keyboard, αλλά στο κεφάλι σου, πλάθοντας σενάρια και αναλύοντας συνέπειες. Το Into the Breach είναι μια, σπάνιας έμπνευσης, μηχανή παραγωγής αλυσιδωτών αντιδράσεων που καλείσαι με εθιστικό τρόπο να προβλέψεις και να εκμεταλλευτείς...» Ολόκληρο το review του Into the Breach εδώ.
9. Mutant Year Zero: Road to Eden
Ο λόγος που ένα turn-based παιχνίδι στρατηγικής που εμφανίστηκε απ’ το πουθενά στα τελειώματα του 2018 βρίσκεται μέσα στους καλύτερους τίτλους της χρονιάς, είναι ένας: η ατμόσφαιρα. Η πρασινάδα που απλώνεται ξεδιάντροπα πάνω σ’ αμάξια και κτίρια, ερείπια της ανθρωπότητας μετά την οικολογική αυτοκαταστροφή της. Οι απορημένες συζητήσεις των μεταλλαγμένων πρωταγωνιστών μας όταν ανακαλύπτουν ένα χαλασμένο τηλεσκόπιο ή μια νεκρή τηλεόραση. Το soundtrack που συνοδεύει σαν ακαθόριστη ηχητική απειλή τις εξερευνήσεις μας σ’ έναν κόσμο όπου δεν είμαστε πια κυρίαρχοι αλλά ανεπιθύμητοι εισβολείς. Κανένα άλλο παιχνίδι φέτος δε μου δημιούργησε την επιθυμία να δω την κινηματογραφική εκδοχή του τόσο έντονα όσο το Mutant Year Zero.
Είμαστε τόσο μαθημένοι στη λογική του βραχυπρόθεσμου στόχου που, όταν εμφανίζεται ένας τίτλος όπως το Sea of Thieves, ένας κόσμος σχετικά άδειος με περιορισμένες δυνατότητες δράσης, δεν ξέρουμε πως να τον αντιμετωπίσουμε. Το νόημά του βρίσκεται αλλού, όχι τόσο στις ναυμαχίες με online αγνώστους ή στην αναζήτηση χαμένων θησαυρών, όσο στον μαγικό ήχο του κύματος πάνω στην ξύλινη πλώρη του πειρατικού σου και στις αμέτρητες αποχρώσεις του γαλάζιου στον ορίζοντα. Ως παραδοσιακό videogame η τελευταία κυκλοφορία της Rare ίσως χωλαίνει. Ως πλατφόρμα για να βρεθείς με φίλους μετά τη δουλειά, να πεις δυο βλακείες και να χαλαρώσεις έχοντας το νου σου στο πηδάλιο ή ανιχνεύοντας απ’ το ψηλότερο κατάρτι για άλλους θαλασσοπόρους και ακατοίκητα νησιά, είναι αξεπέραστο.
7. Dandara
Ένας πρωτότυπος αλλά συνάμα άμεσα κατανοητός μηχανισμός κίνησης είναι από τα καλύτερα δώρα που μπορεί να σου κάνει ένα παιχνίδι. Στο αντί-platformer της Long Hat House, εμπνευσμένο από τα κατορθώματα μιας θρυλικής πολεμίστριας της βραζιλιάνικης αποικιοκρατίας, δεν πηδάς, ούτε καν προχωράς, εκτοξεύεσαι από τοίχο σε τοίχο χαράζοντας στιγμιαίες τροχιές που σου επιτρέπουν να προσπεράσεις εμπόδια, να αποφύγεις εχθρικά πυρά, να πλησιάσεις τους αντιπάλους σου το κλάσμα δευτερολέπτου που θα μπορείς με ασφάλεια να τους εξουδετερώσεις. Όπως το Portal μια δεκαετία πριν, το Dandara σου ξεκλειδώνει άγνωστα εγκεφαλικά κέντρα και σου χαρίζει νέους τρόπους ν’ αντιλαμβάνεσαι το χώρο.
Τα παράξενα υβρίδια του μέσου τείνουν να καταλήγουν είτε ως θρίαμβοι είτε ως αποτυχίες. Το Yoku's Island Express ανήκει αδιαμφισβήτητα στην πρώτη κατηγορία, αφού αντικαθιστά (όπως και το Dandara από πάνω) την βασική ενέργεια του άλματος με έναν εναλλακτικό μηχανισμό, σ’ αυτή την περίπτωση δανεισμένο από τα φλιπεράκια. Η πέτρινη σφαίρα που σέρνει δεμένη στο πόδι του ο σκαθαροταχυδρόμος μας λειτουργεί ως μπαλάκι έτσι ώστε τα κλασικά ζεύγη από μηχανικά πτερύγια που βρίσκονται διάσπαρτα στο παραμυθένιο νησί του παιχνιδιού να μας επιτρέπουν να τον εκτινάσσουμε σε δυσπρόσιτα σημεία. Εκεί θα προσπαθήσει να λύσει τα προβλήματα αλληλογραφίας που αντιμετωπίζουν οι αλλοπρόσαλλοι ιθαγενείς του. Ο πιο γενναιόδωρος τίτλος της χρονιάς, ακόμα και τα λάθη σου στο ντεμπούτο της Villa Gorilla επιβραβεύονται με την χαρά της ελεύθερης, απρόβλεπτης κίνησης.
5. God of War
«...Το God of War ήταν η μοναδική περίπτωση εδώ και πολύ καιρό που δεν υπήρχε καμιά αίσθηση ψυχαναγκαστικής αγγαρείας στην εξερεύνηση που έκανα, μόνο γνήσιο ενδιαφέρον ν’ ανακαλύψω τι θαυμαστό κρύβει και η επόμενη γωνιά του κόσμου του...». Ολόκληρο το review του God of War εδώ.
4. Onrush
Από τους πιο αδικημένους τίτλους της χρονιάς, το υπέροχα χαοτικό Onrush πέρασε και δεν ακούμπησε (σε σημείο που να προσφέρεται δωρεάν σε συνδρομητές του Game Pass και του PS+ αυτό το μήνα – σπεύσατε). Δύο ομάδες των έξι παικτών κοντράρονται online χρησιμοποιώντας μια γκάμα από δίτροχα και τετράτροχα οχήματα και επιδεικνύοντας παντελή αδιαφορία για νόμιμη, αξιοπρεπή ή έστω στοιχειωδώς ασφαλή οδική συμπεριφορά. Ο σκοπός εδώ δεν είναι να τερματίσουμε πρώτοι αλλά να εμποδίσουμε, να εκτροχιάσουμε ή να σμπαραλιάσουμε τα οχήματα των αντιπάλων ώστε να μείνουμε απόλυτοι κυρίαρχοι του δρόμου. Από την εποχές του Burnout 3 είχα να ζήσω τόσο απολαυστικές αυτοκινητιστικές καταστροφές.
3. Beckett
«...Ο τίτλος αυτού του ασυνήθιστου έργου, που είναι μισό παραδοσιακό adventure και μισό installation art, μπορεί να παραπέμπει στον σημαντικότερο θεατρικό συγγραφέα του 20ου αιώνα, αλλά η κατακερματισμένη γραφή του, οι ακαθόριστα απειλητικές γραφειοκρατίες του κι ένα βαρύ νέφος ηθικής αβεβαιότητας, μου έφεραν στο νου ένα υβρίδιο από Kafka κι από Burroughs...». Ολόκληρο το review του Beckett εδώ.
2. Tetris Effect
Δεν είναι οι αλλαγές στο πιο γνώριμο σετ μηχανισμών στην ιστορία του gaming που απογειώνουν την τελευταία δημιουργία του Tetsuya Mizuguchi, όσο η ανεπανάληπτη παρουσίασή τους. Ο θρυλικός Ιάπωνας δημιουργός έπαιζε χρόνια τώρα με την ιδέα της συναισθησίας, το νευρολογικό μαγείρεμα των αισθήσεων που επιτρέπει σε κάποιους να “βλέπουν” οσμές ή να “ακούνε” χρώματα, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να μας κάνει να προσεγγίσουμε αυτή την εμπειρία τόσο πετυχημένα όσο τώρα. Θα πίστευε κανείς ποτέ πως μπορεί να βιώσει απόλυτη γαλήνη ενώνοντας γραμμούλες ανάμεσα σε δελφίνια φωτός που παιχνιδίζουν; Βαθύ υπαρξιακό τρόμο ακούγοντας ιστορίες χωρίς λόγια μιας αρχέγονης φυλής ενώ λύνει γεωμετρικούς γρίφους; Tο Tetris Effect σε ταξιδεύει μέσα απ’ όλα τα στάδια που χωρίζουν το φως απ’ το σκοτάδι. Υπερβατική εμπειρία.
«...Παράλληλα με το φόβο που σου προκαλεί ένας κόσμος που μπορεί να αποδειχτεί θανατηφόρος ανά πάσα στιγμή (όχι μόνο με τους τερατόμορφους κυνηγούς του, αλλά, ανεπαίσθητα, παρασύροντάς σε με μία ξαφνική λάμψη σε κάποιο από τα δαιδαλώδη υπόγεια συμπλέγματά του, ενώ το οξυγόνο σου τελειώνει χωρίς να το αντιληφθείς), δεν μπορείς παρά ταυτόχρονα να αισθανθείς και δέος για την απόκοσμη ομορφιά ενός κόσμου που σφύζει από παράξενη, εξωγήινη ζωή...». Ολόκληρο το review του Subnautica εδώ.
17°
